Íþróttablaðið - 01.04.1987, Síða 58

Linda Jónsdóttir
að körfubolta hér í Reykjavík og ég
geri fastlega ráð fyrir að þá hafi langað
að halda því áfram. Meira þurfti ekki
til. Körfubolti var rifinn upp og skyndi-
lega voru allir farnir að spila körfu-
bolta. Ég byrjaði reyndar ekki fyrr en
ég var orðin þrettán ára og við æfðum
tvisvar í viku. Þetta var heilmikið fjör,
íþróttakennarinn sjálfur, Páll Ágústs-
son, þjálfaði okkur og ég held að flest-
ar stelpurnar úr bekknum hafi æft
körfubolta. Ástandið var svo bagalegt á
þessum árum að eina íþróttin sem við
stelpurnar höfðum komið nálægt fram
að körfuboltatímabilinu var sund
á sumrin. Við lékum okkur í lauginni í
góðu veðri. Ég held að það sé mjög
auðvelt að rífa íþróttagrein upp á
svona litlum stöðum eins og Patreks-
firði. Þegar engin ríkjandi grein er fyrir
á staðnum og með því að fá áhugasamt
fólk á staðina, eins og gerðist hjá okk-
ur, er sigurinn unninn. Sjálfsagt væri
erfiðara eða óframkvæmanlegt að gera
eitthvað svipað á stað eins og Akranesi
þar sem fótboltinn er ailsráðandi.
Ég spilaði með Herði í öðrum flokki
eða þangað til við fluttum til Reykja-
víkur og ég fór í KR. Það var reynt að
drífa körfuna dálítið upp þarna fyrir
vestan, t.d. með því að taka þátt í mót-
um. Við spiluðum í „Vestfjarðariðlin-
um“ en í því tóku þátt lið frá Stykkis-
hólmi, ísafirði og Patreksfirði og það
lið sem vann fór í keppnisferðalag suð-
ur. Það var í einu slíku sem tapið góða var
gegnKR."
Hvaða kraftaverk þurfti til, svo Linda
JónsdóttirfæriíKR?
„Það þurfti nú reyndar ekkert
karftaverk“ segir hún hlæjandi.,, Þetta
gerðist fyrir um það bil fimmtán árum.
Ég var reyndar að fá núna um daginn
viðurkenningu frá KR, geysilega fallegt
merki, fyrir að hafa verið i félaginu í
fimmtán ár. Þó að ótrúlegt megi virð-
ast var það strætóferð sem orsakaði
það að ég fór í KR. Eftir að við fluttum
frá Patreksfirði þekktum við ekkert til
hér í bænum. Við voru þrjár; ég, tví-
burasystir mín og vinkona okkar að
vestan sem var einnig nýflutt í bæinn,
staddar í strætisvagni, leið 3 Nes-Háa-
leiti og hann keyrði fram hjá KR heim-
ilinu. Við bjuggum upp í Stóragerði en
sáum þarna í einni svipan að það þyrfti
bara að taka einn strætisvagn svo hægt
væri að komast á æfingar. Við ætluð-
íslandsmeistarar KR í körfubolta 1986.
um nefnilega í ÍR en það var mikið
meira umstang að komast á æfingar.
Við byrjuðum á því að fara á nokkrar
æfingar hjá KR og það var svo gaman
að við létum skrá okkur í félagið og ég
hef spilað með KR síðan!“
Hvað með aðrar íþróttagreinar en
körfuboltann?
„Ég hef nú verið að dútla eitthvað í
öðrum greinum en þó ekki mikið. I tvö
sumur spilaði ég t.d. fótbolta með KR
en það var allt of mikið. Ég geri það
ekki aftur að vera bundin allan vetur-
inn á æfingum og í ieikjum og síðan öll
kvöld á sumrin. Ég var dálítið í frjáls-
um íþróttum, eitt eða tvö sumur, og
náði meira að segja að keppa í boð-
hlaupi fyrir sveit KA. Ég er í blaki í
Þrótti núna og það er mjög gaman en
karfan gengur þó fyrir. Svo ég get sagt
að þennan vetur er ég viðloðandi
íþróttir allan daginn; ég byrja á morgn-
ana að kenna krökkunum, á kvöldin og
um helgar er ég á æfingum eða að
keppa. Ég æfi í körfunni þrisvar í viku
og síðan er að meðaltali einn leikur í
vikunni. Ég er í blaki tvisvar í viku og
keppi reyndar aðeins þar líka. Þetta er
gaman en ég reyni að eiga frí eitt kvöld
vikunnar. Það gengur að vísu misjafn-
lega vel! Annars finnst mér mun
skemmtilegra að vera í hópíþróttum en
einstaklingsíþróttum. Það er gaman að
vera með skemmtilegu fólki og ég held
að ég eigi auðveldara með að ná ár-
angri í hópíþróttum en einstaklings. Af
hverju? Ég veit það ekki.“
Nú bjóstu í Svíþjóð í eitt ár eða
1983-1984. Hvað kom til að þú lagðir
land undir fót?
„Mig langaði að breyta til. Kynnast
einhverju nýju og komast úr hvers-
dagsleikanum og grámyglunni hér. Ég
fór með Eddunni til Þýskalands, fór
þaðan til Danmerkur og keyrði til
Svíþjóðar. Systir mín bjó í Svíþjóð og
ég flutti til hennar. Ætlaði reyndar að
vera stutt hjá henni en endaði í rúma
þrjá mánuði. Hvað ég gerði? (Nú skelli-
hiær hún) Ég var íslenskukennari!
Alveg satt. Það er þannig að öli íslensk
böm búsett í Svíþjóð hafa rétt á ís-
lenskukennslu og ég tók það að mér.
Það var mjög gaman en að vísu fór allt
of mikill tími í ferðir fram og til baka.
Það var dálítið þreytandi. Þessir krakk-
ar sem ég var með bjuggu í tveimur
bæjum og ég varð að fara á milli. Þetta
voru fimmtán krakkar á aldrinum
þriggja til átján ára. Þeim yngstu smal-
aði ég saman og lét þau tala íslensku
hálfan daginn einu sinni í viku. Hjá
þeim sem voru komin á skólaskyldu-
aldur fór ég í skólana og kenndi hverj-
um og einum íslensku tvo tíma á viku.
Ég kynntist körfunni líka í Svíþjóð.
Spilaði með Mantorp Basket sem er
fyrstu deildar lið. í fyrstu deildinni eru
tíu lið í riðli en þeir eru tveir; Norður-
og Suður-Svíþjóð. Þetta var ágætis lið
sem ég var í og við lentum í fimmta
sæti, hefðum reyndar átt að lenda ofar,
en klúðruðum leik sem við áttum að
vinna. Svíarnir eru miklu betri en við í
körfu og í raun viðgengst atvinnu-
mennska í kvennakörfunni úti. Þær
58