Íþróttablaðið - 01.04.1987, Qupperneq 12

Atli Hilmarsson
sínu í landsliðinu. „Það var erfið
ákvörðun að leika með öðru liði en
Fram hér á landi og enn hafa nokkrir
Framarar ekki fyrirgefið mér. Strákarn-
ir í liðinu skyldu mig mæta vel og erfðu
þetta ekki við mig. FH liðinu gekk vel
þennan vetur, við urðum íslandsmeist-
arar og ég fór út til Þýskalands að
nýju. Ég má til með að geta þess að
mér leið vel hjá FH. Félagsskapurinn
var góður, stjórnin styrk og þjálfarinn
frábær."
Draumur Atla um atvinnumennsku
rættist árið 1981 þegar hann var í
keppnisferð í Þýskalandi með landslið-
inu. Hann deildi herbergi með Axel
Axelssyni sem hafði verið atvinnumað-
ur í Þýskalandi. Axel stóð í samninga-
viðræðum við Dankersen sem vildi fá
hann til liðs við sig aftur. Fyrrum þjálf-
ari Axels hjá Dankersen var orðinn
þjálfari hjá Hameln og vildi hann fá
Axel til félagsins. Hann hafði ekki
áhuga en sagðist þó vita um einn
liðtækan sem hefði að öllum líkindum
áhuga.
„Þrátt fyrir að um 3. deildarlið væri
að ræða var þetta mikið mál fyrir mig
því löngunin að spila úti var sterk.
Þjóðverjarnir ætluðu þó ekki að kaupa
köttinn í sekknum og vildu kíkja á
gripinn. Ég fór á æfingu hjá þeim og
sem betur fer fór Axel með mér því ég
talaði ekki þýsku. Ég var látinn gera
flest það sem handboltamenn gera í
Ieik. Tók vítaskot, stökk upp á móti
tveimur varnarmönnum og þurfti að
fleygja mér inn úr horninu. Allt var
reynt og Axel púrraði mig upp. Úr varð
að mér var gert tilboð sem ég tók feg-
ins hendi. Ég var nýorðinn stúdent og
því nokkurs konar millibilsástand hjá
mér.
Þetta var í apríl og þá var ég nýbú-
inn að kynnast konunni minni - við
vorum að byrja að slá okkur upp. Mig
langaði ekki að fara einn út og gerði
því allt til þess að tæla hana með mér.
Það var erfitt því að við þekktumst
nánast ekkert. Allt fór þó vel að
lokum og við héldum saman til Þýska-
lands. Það voru mikil viðbrigði að
stofna skyndilega til heimilis eftir stutt
kynni. Hvorugt okkar hafði áður búið
utan föðurhúsanna en fyrr en varði
vorum við lent í Þýskalandi með
nokkrar ferðatöskur. Foreldrar Hildar
voru stödd í Svíþjóð þegar þessi af-
drifaríka ákvörðun var tekin og skrif-
aði hún þeim bréf með upplýsingum
um breytta lífsstefnu. Skömmu eftir að
við fórum til Þýskalands komu tengda-
foreldrar mínir í heimsókn og leit ég
þá þá fyrst augum. Satt best að segja
var ég dálítið kvíðinn því mér fannst ég
hafa rænt dóttur þeirra. Einnig var
skjálfti í mér sökum þess að ég vissi
ekki hvernig væntalegum tengdasyni
yrði tekið. En þetta gekk allt að óskum
- ég fékk prinsessuna. Við höfum verið
gift í þrjú ár og Arnór sonur okkar er
orðinn tveggja og hálfs árs.“
En aftur til Hameln sem er lítili bær í
Þýskalandi. „Allt var mjög framandi
fyrir okkur og við höfðum rétt aðeins
undirstöðu í þýsku. Við lentum í
höndunum á góðu fólki - sérstaklega
einum manni sem sá um allt fyrir okk-
ur. Hann var eins og okkar annar pabbi
og síðar tók hann Kristjáni Arasyni á
sama hátt. Ef við mættum ekki til hans
einu sinni á dag hringdi hann í okkur
og spurði hvað hann hefði gert okkur -
af hverju við værum vond út í hann.
Það var algjört skilyrði að mæta til
hans einu sinn á dag. Yndislegur mað-
ur.“
— Voru ekki mikil viðbrigði að fara
út og leika í Þýskalandi?
„Jú, sérstaklega hvað varðar útileik-
ina því iðulega var um mjög langa
keyrslu að ræða. í 3. deild leika líka
eldri leikmenn en gengur og gerist í
efri deildunum og því var harkan meiri.
Við lentum í 2. sæti fyrsta keppnistíma-
bilið mitt en ári síðar unnum við deild-
ina og fórum upp. Þá gerði þýska
handknattleikssambandið þá breyt-
ingu að einungis einn útlendingur var
leyfður hjá hverju liði. Ásamt mér var
Júgóslavi hjá liðinu og þar sem hann
var aðalmarkaskorari liðsins var vitað
máhað hann yrði áfram. Kveðjustundin
var mjög erfið og voru allir yndislega
vinalegir við okkur. Við höfðum eign-
ast góða kunningja og því var erfitt að
kveðja. Ég kom heim, lék með FH um-
rætt tímabil en hélt síðan út að nýju.“
— Hvernig er að vera útlendingur í
Þýskalandi?
„Þjóðverjum finnst íslendingar í
Þýskalandi ekki vera neinir útlending-
ar - miðað við Tyrki og Júgóslava. Af
þeim stafa svo mikil vandamál - líka
sökum þess að Þjóðverjar eru almennt
neikvæðir í garð þessa fólks. íslending-
ar eru fljótir að tileinka sér þeirra siði
og menningu. Hvað sportinu viðkemur
er ætlast til að við séum betri en þeir.
Vitanlega þurfum við aðlögunartíma.
Annars byrjaði ég hjá Hameln eins
og mér einum sæmir. Á annarri æfing-
unni sleit ég liðbönd í ökklanum og fór
beint á sjúkrahús. Þar var ég í 10 daga
og leið vitanlega ekki vel. En sem betur
fer var séð frábærlega vel um mig og
allt gert fyrir mig. Þetta var Iíka erfitt
fyrir Hildi því hún talaði ekki þýsku en
þurfti nú að bjarga sér sjálf. Á spítalan-
um lá ég við hliðina á strák sem var
mjög þolinmóður að tala við mig
þýsku og lærði ég mikið á því.“
Eftir eitt keppnistímabil með FH
hélt Atli utan að nýju og í þetta sinn til
Bergkamen sem lék í 1. deild. Liðið féll
niður í 2. deild en Atli kunni vel við sig
hjá liðinu. Frá Bergkamen fór Atli til
Gunzburg sem lék í 1. deild og reyndist
sá tími fjandanum leiðinlegri.
„Ég kom aftur til Gunzburg á mánu-
degi eftir heimsmeistarakeppnina og
áttum við leik sex dögum síðar - á
sunnudegi. Þjálfari liðsins vildi fá mig á
æfingu strax á mánudagskvöldið sem
mér þótti vafasamt. Ég var þreyttur og
hreinlega útkeyrður eftir heimsmeist-
arakeppnina en fyrir sunnudagsleikinn
æfði ég fjórum sinnum. Leikurinn var
bikarleikur gegn 2. deildarliði og höfð-
um við yfirburðaforystu. Ég var þreytt-
ur í þessum leik en þjálfarinn vildi þó
ekki skipta mér útaf. í lok leiksins
hoppaði ég upp í frákast en fann um
leið mikinn sársauka í löppinni, eins og
einhver hefði sparkað í mig. Ég sneri
mér við með krepptan hnefa en þar var
enginn. Þá vissi ég að hásinin hafði
slitnað.
Satt best að segja var ég dálítið kvíðinn, mér fannst
ég hafa rænt dóttur þeirra
12