Íþróttablaðið - 01.06.1993, Blaðsíða 24

Bryndís ásamt þjálfara sínum Petteri Laine.
það með þeim skilyrðum að ég æfði
eftireigin höfði. Ég vil stuttarog veru-
lega erfiðar æfingar. Þannig æfði ég
þegar ég var best og þess vegna vildi
ég taka upp fyrri iðju. Ég gef allt í
erfiðustu æfingarnar og er búin að
vera að þeim loknum. Inn á milli
syndi ég svokallaðar eróbikk æfingar
þar sem púlsinn er alltaf í kringum
150slögámínútu. Núnatekég mikið
af 7 og 15 metra sprettum og það
skilar sér vel."
— Hvað er að gerast erlendis hvað
þjálfun viðkemur? Ert þú sér á báti
eða æfa erlendir sundmenn líkt og
þú?
„Ég er alls ekki sér á báti. Þeir ís-
lensku þjálfarar, sem réðu hér ríkjum
fyrir nokkrum árum, kunnu ekki að
þjálfa fólk í sprettsundi nema að litlu
leyti. Það var næsta fáránlegt það
sem maður var látinn gera. Þeir voru
vissulega lærðir en fylgdust því mið-
ur ekkert með þeirri þróun sem átti
sér stað. Þeir voru gamaldags."
— Eru íslenskir sundmenn þá á
villugötum í dag?
„Já, margir æfa vitlaust — eyða
dýrmætum tíma á rangan hátt."
„ÉG STEFNI AÐ ÞVÍ
AÐ VERÐA BESTI
SUNDÞJÁLFARI
LANDSINS"
— Hvernig finnst þér að horfa upp
á slíkt, sem fremsta sundkona
landsins, hafandi reynt
hvorutveggja?
„Ég ætla út í nám og stefni að því
að verða besti sundþjálfari landsins.
Eftirtíu ár verður ný kynslóð íslenskra
þjálfara væntanlega starfandi hér en
burtséð frá því hafa komið hingað
góðir erlendir þjálfarar sem hafa gert
góða hluti. Jú, það er sorglegt að
horfa upp á krakka æfa vitlaust."
— Hvernig upplifðir þú „svörtu"
árin í sundinu?
„Ég er þakklát fyrir það að hafa lært
að tapa því það kenndi mérsvo margt
— er góður undirbúningur fyrir lífið
sjálft. Vissulega hélt ég að ég ætti
ekki meira inni á þessum tíma. Á
tímabili var ég líka of þung og það
hafði sitt að segja. Eftir þetta tímabil
gerði ég mér grein fyrir því að ég
hafði verið að æfa vitlaust. Ég sætti
mig aldrei við það að ég væri orðin of
gömul, þá vel undir tvítugu, þvíéger
með svo sterkan skrokk að einhvers
staðar hlaut aukakrafturinn að leyn-
ast. Ég hef alltaf trúað á sjálfa mig og
vildi ekki gefast upp. í því sambandi
má geta þess að það eru ýmsar tilgát-
ur um það hvernig við systkinin vor-
um alin upp. Sumir halda að mamma
hafi hent okkur í laugina og skipað
okkur að synda. Við systkinin erum
svo skapstór og sjálfstæð að skipanir
hafa aldrei farið vel íokkur. Við erum
alin upp til þess að vera sjálfstæð.
Mig langar til þess að koma þvíað,
öðrum til viðvörunar, að árin sem ég
gatekkert ogvarof þung reyndi ég að
megra mig og fékk snert af bulimiu
(ofáti). Ég át mikið, stakk puttanum
niður í kokið og ældi. Á sama tíma
reyndi ég að æfaá fullu en hafði enga
orku. Álagið á manni eru stundum
rosalegt og það er ætlast til svo mik-
ils. Maður á að vera mjór og í topp-
formi og það getur verið erfitt að
standa undir endalausum vænting-
um. Mér hefur verið sagt frá fótbolt-
astelpum sem falla í þessa gryfju —
vilja gangast upp í einhverri ímynd
og fá snert af bulimiu."
— Hafa orðið einhverjar aðrar
áherslubreytingar í þjálfuninni,
aðrar en þær að þú vilt æfa skemur
og af miklum krafti?
„Öll þessi ár, undir allri þessari
leiðsögn hjá þessum „frábæru þjálf-
urum" synti ég alltaf vitlaust. Sund-
takið hjá mér var rangt en enginn tók
eftirþví. Hins vegar voru gerðarýms-
ar tilraunir til þess að breyta því en á
rangan hátt. Einn þjálfari vildi t.d.
stytta endatakið sem er frábært hjá
mér — nánast100%. Þjálfararnir sáu
það aldrei að ég snéri lófunum vit-
laust. Þú getur rétt ímyndað þér
hversu vel þeir hafa horft á mig. Ég
24