Stefnir - 01.04.1950, Qupperneq 36

ÁRNl G. E YLA.NDS, stjórnarrá&sfulltrúi:
FÖGUR ER HLÍÐIN
FLESTUM er nú ajtur «ð verda Ijóst,
hversu landbúnaSurinn er mikilvœgur
jyrir þjóSina, en margir eru þó van-
trúaSir á, aS hœgt sé aS efla hann svo
sem þyrfti. Arni G. Eylands er meSal
þeirra manna, sem dyggilegatst hafa aS
því unniS síSustu árin aS irínleiSa nýj-
ustu tœkni í landbúnaSinn og sanrm
þjóSinni þaS, aS landbúnaSurinn á
sér glæsilega framtíS, ef rétt er á
haldiS. RökstySur hann þetta rœkilegu
í þessari fróSlegu grein, sem hann
hefur ritaS fyrir STEFNJ.
I.
ÞAÐ HEF'UR verið nefnt til samanburðar á íslenzkum bændum og
dönskum bændum, að íslenzkir bændur viti allt um allt nema búskap
sinn, en að danskir bændur viti allt um búskap sinn en ekkert urn
aðra hluti. Þetta er ýkt lýsing, sprottin af þeirri staðreynd, að dansk-
ir bændur eru búfróðir svo af ber og að margur íslenzkur bóndi er
sagnfróður og margfróður um ýmislegt, sem eigi kemur búskapn-
um og lífsbjörg hans við. Þetta er ekki að lasta, ef eigi væri sá ljóð-
ur á ráði, að hinn sagnfróði bóndi er oft furðu fáskiptinn um þau
fræði, er varða atvinnu hans og framtíð niðja hans við þá sömu at-
vinnu — búskapinn.
Það er mjög áberandi, er vér lítum yfir þjóðlíf vort, live íslenzk
bændastétt, karlar og konur, hefur ættlið eftir ættlið lagt mikið á
sig og klofið þrítugan hamarinn til þess að koma börnum sínum
„til manns“ eins og það oft er kallað. En þegar nánar er athngað,