Stefnir - 01.04.1950, Qupperneq 75

næturgistinc
73
Það var fótatak niðri. Litla ljósgiætan gegnum handriðið hvarf.
Hún hvarf svo hljóðlega, að það var eins og merki úr fjarska. Hann
fann hana nálgast. Öxl hennar straukst létt við öxl hans. Síðan hélt
hann á eftir henni inn í myrkrið, og heili hans var bæði hugsunarlaus
og sjónlaus. Það, sem kom honum til að fylgja henni, var aðeins fóta-
tak hennar — eins og óhagganleg afleiðing náttúrulögmáls. Hurð
féll að stöfum að baki þeirra beggja. Hann heyrði henni læst.
Svefninn bar hann mjúklega að döguninni. sem með ljósi sínu
rótaði til í ringluðum tilfinningum hans. Hann snéri höfðinu og opn-
aði þá fyrst augun, sem beindust að andliti hennar. Stúlkan svaf. Hár
hennar var á ringulreið um rólegt sofandi andlit hennar. Lokuð augu
hennar skulfu lítið eitt. Hönd lá opin á ábreiðunni. Hann stóð á fæt-
ur og gekk út, ennþá hugsunarlaus.
Þegar hann kom niður að sjónum, fór hann aftur úr fötunum og
synti. Þótt kynlegt væri, var vatnið eins og kveðja við hold hans:
Hafið virtist taka á móti honum, örsmáum, en samt jafningja þess.
Um klukkan níu var sólin komin upp fyrir furutrén, sem skildu
landið frá Kyrrahafinu. Hann taldi nú öruggt að snúa aftur til
gistihússins. Hann hafði samið hina litlu hernaðaráætlun sína. Hann
hafði að síðustu knúið hugsunina fram. Og með hugsuninni, þegar
hann komst úr hinu fullkomna dáleiðsluástandi, þar sem verknað-
ur og hvöt höfðu verið í svo undraverðu samræmi, kom skjálfti af
sjálfsánægju —- sjálfshrós yfir eigin karlmennsku.
Hann gekk inn í forsal gistihússins, ennþá rjóður eftir sjóferðina.
Þar var leiðinleg breyting frá kvöldinu áður: Karlar og konur stóðu
þar í hópum eins og klunnalegar skrípamyndir eftir afvegaleiddan
höfund, sem var að hæða sína eigin fegurð.
Bak við fornfálegt skrifborðið húkti feit og rjóð kona, gistihúss-
eigandinn.
„Góðan daginn,“ sagði hann brosandi við hana.
Hún starði á þessa veru, eiris og nærvera hennar væri óhugsandi.
Og í sannleika sagt var það svo fyrir hennar augum, þar sem koma
hans var ekki í sambandi við neina lest eða vagn. Barmur hennar,
sem var eins og klettastallur undir kjólnum, bærðist ekki þegar hún
hneigði höfuðið.