Stefnir - 01.06.1955, Qupperneq 44

42
STEFNIR
flestum hlutum. Ifann stóð á fimmtugu
og gat horft um öxl með nokkurri
sjálfsánægju, þar eð hann hafði lif-
að framtakssömu og happadrjúgu Iífi.
Hann var málflutningsmaður og þess-
vegna þaulreyndur í mælskulist, og
hann hafði yndi af að tala og kunni
vel hreimnum í rödd sinni. Síðan
hann lét af störfum flutti hann oft
ræður á mannfundum. Ilann var nú
á leið að ávarpa samkomu félags
nokkurs, er nefndist „Guðstrúar-
mennirnir.“
Stormurinn óx og lamdi glugga-
hlerana án afláts. Það var skyndilega
orðið skuggsýnt inni í klefanum. Og
þó gat ekki verið komið kvöld. Ná-
granni Raos leit upp úr sakamálasög-
unni, sem hann var að lesa, og spurði
hann hvað tímanum liði. Rao hug-
leiddi það stundarkorn án þess að líta
á armbandsúrið sitt og svaraði sein-
látlega: „Þrjú, býst ég við.“
„Skárra er það myrkrið!“ sagði fé-
lagi hans. Rao svaraði engu en virti
andlit hans gaumgæfilega fyrir sér
drykklanga stund. Maðurinn var á
svipuðum aldri og hann sjálfur, og
hann furðaði sig á því, að svo ráðsett-
ur maður skyldi fást við lestur á saka-
málasögum. En hann var líklega eldri
að útliti en árum, hugsaði Rao.
Rao var heilsugóður maður og stolt-
ur. yfir því, hve hann bar sig vel.
IConan hans var að sjá eldri en hann,
og honum þótti gaman að segja henni,
að margir héldu hana vera eldri syst-
ur hans eða jafnvel móður. Það var
sannarlega ekki að sjá, að hann væri
faðir hálfþrítugs manns. Sonurinn
hafði nýlega tekið að sér forstöðu lög-
fræðiskrifstofu hans. Þeir voru ekki
margir, sem gátu svo fljótt veitt sér
hvíld frá jafn ábatasömu starfi.
Hlerum hafði nú verið fest fyrir
öllum gluggum, svo ekki heyrðist Ieng-
ur lamstrið í þeim, en úti fyrir hvein í
æðandi storminum. Það var líka farið
að slíta úr lofti rigningu, svo að ýrði
inn með óþéttum gluggakörmunum.
Allt var kalt og hráslagalegt. Ungi
maðurinn ætlaði að hjúfra sig betur
að konu sinni, en hún skimaði um
kring í klefanum og færði sig fjær.
„Þetta verður líklega vonzkuveð-
ur,“ sagði ungi maðurinn. Nágranni
Raos leit upp úr hókinni rétt eins og
vænzt væri svars af honum, en við
nánari íhugun lét hann þetta ekki
skipta sig neinu og hélt áfram að lesa.
Ungi maðurinn kveikti í sigarettu.
Konan hans gretti sig og færði sig
lengra burt frá honum. Hann brosti og
hélt áfram að reykja. Fáeinir lokkar
léku lausum hala um enni og vanga
ungu konunnar, en hún var annars
snyrtilega greidd, og þetta minnti Rao
á, að hann sagði sjálfur dætrum sínum
fyrir um það, hvernig þær skyldu búa
um hár sitt. Siðir þeirra, trúarskoð-
anir, vináttubönd og val þeirra á fæði
og fatnaði var allt mótað af bending-
um hans um, hvað viðeigandi væri.
Gamli maðurinn á rúmbálkinum
andspænis tók brúna flónelsskyrtu
fram undan rekkjuvoðinni og steypti
henni yfir sig utan yfir röndótt nátt-
fötin, og Rao gat ekki varizt því að
þykja eitthvað broslegt við þessar að-
farir hans. Karlinn seildist siðan eftir
hitabrúsa og hellti rjúkandi kaffi í
bolla. Þá mundi Rao eftir að hann
átti sjálfur heita súkkulaðimjólk á
brúsa í tösku sinni og fór að leita að
brúsanum. Honum þótti súkkulaði-