Stefnir - 01.06.1955, Qupperneq 48

46
STEFNIR
unni. Hvilíkt ve'ður. Ég hef aldrei vit-
að neitt þessu líkt,“ sagði konan. Það
vottaði ekki fyrir hræðslu í rödd henn-
ar, o,g hann undraðist hve hún sýndi
mikla stillingu. Hann heindi vasaljós-
inu að henni aftur og sá hvar hún
kraup niður í einu horninu, nötrandi af
kulda. Ifann tók að grúska í tösku
sinni, dró upp úr henni einn af dhót-
um sínum og kastaði til hennar*).
„Það er bezt þú farir í þetta,“ mælti
hann. Hún heyrði ekki til hans en var
sýnilega þakklát fyrir hlýjan og þurr-
an dhótann. Hún færði sig úr votu föt-
unum og klæddist dhótanum og hreiðr-
aði síðan aftur um sig í horninu.
Rao fann til svengdar, svo hann tók
fram pakka með kexkökum. Hann leit
til hinnar ógreinilegu veru í horninu.
Þá datt honum allt í einu í hug að hún
kynni líka að vera svöng.
„Viljið þér fáeinar kexkökur?“
spurði hann.
„Hvað segið þér?“, kallaði hún á
móti. Orð þeirra beggja köfnuðu í
orginu að utan. Hann færði sig til
hennar og gaf henni nokkrar kex-
kökur.
„Þetta er allt og sumt, sem ég hef,“
sagði hann eins og í afsökunarskyni.
Síðan rölti hann til baka og settist
á ferðatösku sína. Honum var mun
hugarhægra vegna návistar hennar.
Hún var vissulega betri en enginn, og
það var að sjá að hún héldi allri sinni
rósemi. Hún lét ekkert koma sér á
óvart, ekki einu sinni þennan voða-
lega fellibyl. Hann gerði ráð fyrir að
hún væri vön hnjaski og harðneskju
lífsins.
*) Dhóti er nafn á indv. flík, lík-
lega einskonar vefjarkyrtli.
Rao leit á úrið og sá að það var
níu. Honum fannst hann hafa hýrzt
þarna óratíma. Hann hefði átt að
halda áfram með lestinni til næstu
stöðvar, hugsaði hann með sjálfum
sér. Honum hafði ekki til hugar kom-
ið, að þetta væri lítil brautarstöð í
tveggja mílna fjarlægð frá kaupstaðn-
um, sem hann ætlaði til, Þangað hefði
hann líka getað komizt frá næstu stöð.
Ný hugsun greip hann í einni svip-
an, svo hann lamaðist af ótta. Þetta
hús gæti hrunið, og þá væri girt fyrir
einustu útgöngudyrnar með þungum
húsgögnum. Hann hljóp í ofboði til
konunnar og spurði: „Haldið þér að
þessi bygging geti fokið?“
„Hver getur sagt um það? Húsið er
sterklegt að sjá, en veðrið getur orðið
því yfirsterkara."
Það var lítil huggun að orðum
hennar, en röddin var hlý og sefandi.
Hann vék til baka og settist aftur á
töskuna. Hún flutti sig um set og bjó
um sig í horninu næst honum. Um
leið sagði hún: „Við heyrum ekki
hvort til annars, ef það er svona langt
á milli okkar.“
„Ég hef aldrei ímyndað mér að
fellibylur ,gæti verið svo geigvænlegt
fyrirbæri,“ sagði hann.
„Verið ekki kvíðinn,“ sagði hún.
„Við erum þó hér tvö saman. Óhræsis
faimiðasalinn hratt mér út af vagn-
þrepinu, þegar lestin var að renna af
stað. Þessvegna er ég hér. En ég sé
ekkert eftir því. Þér fenguð mér
hlýja flik og gáfuð mér í svanginn.
Kannski hefði mér liðið verr, hefði ég
haldið áfram. Maður verður að taka
því sem að höndum ber. Hvað þýðir að
æðrast?“
Tilbreytingarleysið í rödd hennar