Stefnir - 01.06.1955, Qupperneq 46

44
STEFNIR
Þau beindu nú öll athygli sinni að
ikonunni. Sessunautur Raos hætti a3
rýna í reyfarann og gerðist fullur á-
huga. „Hvar áttu heima?“ spurSi
hann.
„Hvergi, góði maður. Auöugt fólk
eins og þið á ævinlega einhversstaðar
heima. Þið eigið stór hús og haldið
marga þjóna, sem vísa betlurum á dyr.
Fátæk kona eins og é.g á sér engan
samastað."
„Hún er nokkuð tannhvöss, þykir
mér,“ sagði sessunauturinn við Rao og
mælti á enska tungu.
„Álasið mér ekki á ensku, æruverði
herra. Ég er svo voluð og vesæl.“
Oti var niðamyrkur. Stormurinn var
enn í vexti. Eimlestin mjakaðist hægt
áfram eftir sporunum. Rao átti nú
ekki ýkja langt ófarið. Hann vonaði
að einhverjir félagar úr samtökum
„Guðstrúar-manna" yrðu á brautar-
stöðinni að taka á móti honum. Það
var fyrirkvíðanlegt að koma farangr-
inum út í þessum veðurofsa, þrum-
andi stormi og steypiregni, sem sauð
og vall eins og hamslaust brimrót.
Hann heyrði greinilega brothljóð frá
fallandi trjám.
Tötralega stúlkan var sezt og sneri
andliti að hjónunum. Hún hóf mál
sitt að nýju: „Þið, ungu hjón, eigið
framtíðina fyrir ykkur. Unga kona.
Hafið meðaumkun með aumri mann-
eskju og biðjið unga manninn að
stinga að mér skildingi. Hversvegna
snúið þið svona hvort frá öðru? Hefur
ungu frúnni sinnazt við bónda sinn?
Hann reykir líklega of mikið. Unga
frúin ætti ekki að líða honiun það.
Ó, nú brosir unga frúin mín.“
Ungi maðurinn hló hjartanlega og
sagði: „Væri ekki bezt að þú kæmir
með okkur og yrðir þjónustustúlka á
heimili okkar? Við skulum þá fæða
þig og klæða."
„Gefðu henni eitthvað, og 6egðu
henni að fara,“ sagði unga konan við
mann sinn.
„Unga frúin er einstaklega hjarta-
góð. Nú Iætur þessi virðulegi öldimg-
ur líka eitthvað af hendi rakna. Ég
vil þó ekki vera honum til ama. Ég er
viss um að hann er góður maður ....“
Allir gáfu þeir henni eitthvað, nema
Rao. Ollum fannst þeim gaman að
rausinu í henni. En Rao var annars
hugar. Hann var með hugann við of-
viðrið og ákvörðunarstað sinn, sem nú
var skammt undan.
Lestin nam staðar. Rao veitti því
ekki athygli í fyrstu. Síðan reis hann
á fætur, tók regnhlífina sína og lauk
upp hurðinni. í sama bili þeytti storm-
urinn honum aftur á bak með slíku
reginafli, að hann var næstum skollinn.
Tötralega stúlkan bauðst þá til að
bera föggur hans niður úr vagninum.
Ekki latti hann hana þess, heldur tók
á rás yfir brautarpallinn og stað-
næmdist í vari við stöðvarhúsið.
Stúlkan skjögraði á eftir honum með
farangurinn og rogaðist með hann
inn í biðsalinn. Það var hvergi ljós-
glætu að sjá á allri stöðinni. Hann
tók fram nokkra peninga og rétti að
konunni. Hún hafnaði þeim ekki bein-
línis en muldraði eitthvað, sem hann
ekki heyrði hvað var, og var horfin í
sömu svipan.
Hann var sem ringlaður en reikaði
tþó inn í biðsalinn. Hugurinn var al-
auður og tómur. Það var ekki heiglum
hent að halda fótfestunni í þessu ægi-
villta, öskrandi fárviðri regns og
storrna. Föt hans höfðu rennblotnað