Stefnir - 01.06.1955, Qupperneq 50

43
STEFNIR
Eftir góða stund kom hann aftur til
sjálfs sín, þax eS hann fann til dofa
í fótunum. Hann hagræddi sér ofurlit-
ið og reyndi að ónáða konuna sem
minnst. AS svo búnu brá hann upp
ljósinu og leit á hana. Hún var sofnuð,
Andlit hennar var sviphreint og sak-
leysislegt í svefninum.
VeSurofsinn var engu minni en
áður. En nú var komin yfir hann ró
og mikil þreytutilfinning. Hann féll I
fastasvefn.
Rigningin var hætt þegar hann
vaknaði, en veðurhæðin var mikil enn.
Konan var horfin. ÞaS bjarmaði af
nýjum degi. Hann leit á úrið og sá aS
klukkan var liölega fimm. Hann reis á
fætur og fann til verkja í hnjáliðunum.
Hann þreifaði um vasa sina. Pyngja
hans var horfin. Hann fékkst ekki til
aS trúa því, að konan hefði rænt hann.
Verið gat að hann hefði týnt pyngj-
unni í ringulreið næturinnar. Hann
svipaðist um eftir henni í biðsalnum
og gekk síðan út á brautarpallinn,
Allsstaðar var eyöileggingu að sjá.
Hópur manna kom þrammandi fram
með járnbrautarteinunum, trúlega
frá kaupstaðnum. Við hinn enda
stöðvarinnar lágu nokkrir særðir
menn. Hann leit til þeirra álengdar og
hörfaði óðar undan. Hann hafði aldrei
staðið augliti til auglitis við svo mikla
mannanna kvöl.
AfgreiSslu- og veitingastofan var að
miklu leyti hrunin. Stólar, borS og
bollaskápar lágu hér og hvar á tvistr-
ingi innan um önnur húsgögn. Hann
starði á 'brakið höggdofa. Það var
skuggsýnt þar inni.
Þegar augun vöndust dimmunni, tók
hann eftir einhverri veru, sem lá
hreyfingarlaus undir brakinu. Hann
kveikti í snatri á vasaljósinu. ÞaS var
betlikonan.
Hann riöaði við, beygði sig síðan
niður að henni og snart enni hennar.
ÞaS var kalt og lífvana. Neðri hluti
líkamans var mikið lemstraður. í
annarri hendinni hélt hún á pyngju
hans. í hinni voru fáeinir skildingar
og peningaseðlar, vafalaust úr fjár-
hirzlu farmiðasalans, sem trúlega hefur
haft hraðann á þegar hann yfirgaf
staðinn.
Hann laut á ný niSur að henni og
kyssti hana á ennið, aftur og aftur.
Flann endurlifði í huganum hvert ein-
asta smáatvik næturinnar. Þarna lá
nú þessi elskulega kvenvera, sem
veitti honum svo mikla fró og öryggi á
meSan fárviðrið geisaði. Nú lá hún
hér sem fórnardýr þess sama fárviðris.
Honum hvarflaði ekki í hug að álasa
henni fyrir stuldinn á pyngjunni eða
ránið í fiárhirzlu stöSvarinnar. Hann
fann að hann skildi hana til fullnustu.
Hún hafði snortið innstu taugar hlý-
leikans, sem með honum bjó. Aldrei
hafði konan hans eða nokkurt hans
barna komizt svo nærri hjartarótum
hans sem þessi fátæka betlistúlka.
Kliður af mannamáli færðist í auk-
ana. Enn stóð hann hugsi stundarkorn.
Svo hófst hann handa. Hann losaði í
flýti peningana úr lófa henni og
stakk þeim ofan í skúffuna, sem op-
in stóð í afgreiðsluborSinu. En pyngj-
una gat hann ekki fengið af sér aS
fjarlægja. Hann varð að skilja eftir
hjá henni eitthvaö, sem heyrSi honum
til. ITann seildist með varkárni eftir
nafnspjaldi sínu, sem geymt var í
pyngjunni, og gekk á brautu.
Baldur Pálmason íslenzkaði.