Stefnir - 01.06.1955, Blaðsíða 91

BRÉF FRÁ LESENDUM
89
L'Ultimo Toccar.
Hr. rltstjórar!
Mætti ég fá að biðja ykkur fyrir nokkrar línum i tímariti ykkar, þó að hér
sé um nokkurs konar einkamál að ræða. Ég held nefnilega að með óper-
sónulegum dómi gaki ég hezt áttað mig á hvernig ég ættl að bregðast við
Þessu máli.
Svo er mál með vexti, að sonur minn, sem er i framhaldsskóla og hefur
verið mjög sæmilegur námsmaður hingað til, fékk nú svo lága voreinkunn
að ég er hræddur um að hann nái ekki prófi. Orsökina tel ég hiklaust bá, að
siðan um nýár hefur hann verið I félagsskap ,,ungskálda“, sem dýrka ,,anda-
glftina" framar öllu öðru og fyrirlita ailt sem heyrir til lærdóms eða rök-
réttrar hugsunar. Og ef ég hef fundið að l>essu \dð son minn er viðkvæðið að
ég sé þrýngsýnn, beri ekki skyn á nútímabókmenntir og fleira í þeim dúr.
Nú vil ég vitanlega ekkl fordæma neitt fyrirfram, og strákurinn ber fyrir
sig ýmislegt íólk, sem hann segir að hafi mikla trú á sér og hafi eindregið
hvatt sig til að halda áfram á sömu braut. Þetta hefur gert mig efagjarnan
um dómhæfni sjálfs mín. Kanski hafi strákurinn eitthvað til brunns að bera
sem megi ekki kæfa, heldur verði að hlúa aö og skapa beztu skilyrði. Ég
hef ekki treyst mér að ræða Þessi mál viö neinn sem tll mín þekkir, og fer
ég ekki nánar út í Þá sálma. En nú vil ég skjóta þessum málum til ykkar,
sem fylgizt með nútímabókmenntum, og bera undir ykkur eitt sýnishorn af
verkum sonar míns, valið af handahófi úr þeim blaðahaug, sem hlaðizt hefur
upp á borði hans.
Jafnvel Þó Það væru ekki nema örfáir menn, sem hefðu raunverulega trú
á ,,gáfum“ drengsins Þá væri viðhorf mitt gagnvart honum strax annað. —
En hér kemur sýnishornið.
Með fyrirfram Þökkum, virðingaríyllst. Ö.J.
★
Hann stóð upp í fjallinu og starði niður i dalinn, dimmu og dularfullu
augnaráði, og Þarna fyrir neðan hann lá borgin og véladynurinn barst upp
til hons — hljóð málmsins, hljóð hins harða stáis. Hann horfði á fólkið reika
eirðarlaust um strætin og syngja hásum rómi, syngja af því það var afmlæll
Vélarinnar Miklu, hammgjuvélarinnar sem alla gerði glaða, og fólkið kunnl
sér ekki læti. Sá sem ekki er hamingjusamur gefi slg fram, sagði Vélin Mlkla,
en enginn þorði að gefa sig fram, þvi allir voru svo hamingjusamir — og konur
með svart hár gengu út með hvít lær sin og breiddu Þau til þerris I sólskininu,
og rauðar tungur sleiktu rennustetnana.
Hann horfði á þetta allt skynjandi verund sína i þessari óverund, dauð-
ann í stálinu og rj'ðið í mannssálinni — og augu hans urðu enn dimmri og
örvæntingin kreisti svarta steinana svo hann verkjaði í augun, en hann sagði:
I beg you pardon ....
En þá allt í einu fór smábarn að skæla mitt í allri hamingjudýrðinni, hrln-
andi hátt, ofsalega og hamslaust — og múgurinn varð skelfingu lostinn líkt og
jörðin hefði rifnað undir fótum þeim.
Vélin Mikla lyfti Þá upp rananum og hvitur logi lýsti úr svörtu gini. Sog-