Editiones Arnamagnæanæ. Series A - 01.06.2001, Page 252

168
162 0 ha«s faðir [þ]ago laind af mer oc Gn'mi ícuðor minum. En Þorsteinn
drap fyr þer þr§la þina .ii. Nu er þat aillowi MonnoM aiðsyNt at [þeir]
hafa fallit a uerkom sinum oc ero þe/r ubota menn. oc [at h]elldr nu *er
þe/r voro þrglar er þo u?ri [sua] at slico hefði bellt frialsir menn. En
fyrir þa/ er þu Steinas hugðiz r§na myNdo Þorstein land eign þe/RÍ er
ek let coma i hendr honom. oc ec hafða aðr i árf tekit eptir íaiðor mÍN.
þar scalltu laist láta þitt land þar at Ana brecko. oc hafa eigi fe fyrir.
\>at scal oc fylgia at þu scallt huarki hafa bustað ne uista far her [i]
215 er] i fragm. stár ér + overfl0digt punktum. 226 Þat] stort begyndelsesbogst. i
marg. 227 Nu] stort begyndelsesbogst. i marg.
m at Grimi feðr minum- en Þorst(einn) dr[ap] firer þer [þr]æla .íj. nv er
kaP. 82 þat ollum monnum av[ðsynt at] þeir hafa fallit a verkum sinum ok ero
þeir [obo]ta menn ok at helldr þott þeir væri frialser menn þa væri þeir
þo obotamenn. [en] firer þat St(einak) er þu hug[ð]iz ræna mundu
Þorst(ein) son minn landeign sinni þeiri er hann tok með minu raðe ok
ek tok i arf epter foðvr minn. þar firer skalltu lata laust þitt land at
Anabreckv ok hafa eigi firer fe- þat skal ok fylgia at þu skallt eigi hafa
bustað ne vistafar her i heraðe firer sunnan Langa. ok vera brottu fra
Anabrecku aðr fardagar se liðner. En falla vheilagr firer ollum þeim
Eyf3 hallda er eg hier umm mæ(llt)- Enn er Eig(ill) hafde þetta mæ(llt) og setst
nidur, þá nefnde Þorst(eirn) sier votta ad giord hans, <Þá mællte 0nundur
siöne,) Þad mun nii vera mál manna ad giord þesse er þii hefur upp sagt Eig(ill)
ad hun sie oss helldur ohagfelld, Hef eg allann hug a lagt ad firra þá
vandrædum- Er þad frá mier ad seigia ad þad eg má giora Þorsteine vest skal
eg ecke af spara. Hitt ætla eg s(eiger) Eig(ill) ad hlutur jckar fedga mune þvi
verre verda sem vier eigum fleira vid, Hugda eg þad 0nundur ad þii munder
þad vita ad <eg> hefe hallded riettu mále vid stærre bocka firre enn þid erud
fedgar, Enn þeir Oddur og Einar er dreigist hafa ad oþórfu til þessara mála,
458 hugder þu ad Þorst(eirn) skýlldi vera so mykill ættleri, ad <hann> mundi vilia
s. 154 vera Ræningie þinn, þuiat þú Aunundur og þinn fader þagu land af faudur
mýnum, og ad mier, Enn Þorst(eirn) drap þræla | Steinars ij. Nu er þad ollum
monnum kunnugt, og audsynt ad þeir hafa fallid á verkum synum, og eru þeir
óbota menn. Og W helldur seigir hann, þo þeir voru þrælar, er þo væri so ad
þeir væri frialser menn. Enn firer þad Steinar er þú hugdist ræna mundi
Þorst(ein) landeign sinne þeirre er eg liet koma j hendur honum, og eg hafda adur
j arf tekid, epter fodur minn, þar skalltu lata laust þitt land ad Anabrecku, og
213
216
219
18
21
24
60
63
66
99
102
105
103 Og] skr. to gg. men gentagelsen overstreget.