Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1944, Síða 15

Norrcen jól
vant er, og margs konar misskilningur leiðréttur. Sýnir það skilning og skynsemi
hinna norrænu þóða og hin sterku bönd blóðs, sögu og menningar, er tengja
þær saman, og þau bönd hafa í raun og veru aldrei brostið, hversu mikið sem á
þau hefur reynt.
Sambúð Dana og Svía hefur sjaldan verið betri og innilegri en á síðustu
stríðsárunum. Svíar hafa tekið dönskum flóttamönnum tveim höndum og óspart
og einarðlega mótmælt ofsóknum Þjóðverja. Á milli Dana og Norðmanna hefur
ríkt gagnkvæmur skilningur frændþjóða, er báðar verjast sameiginlegum óvini
og eiga allt sitt undir, að hann verði brotinn á bak aftur. Sambúð Svía og Norð-
manna hefur farið síbatnandi, eftir því sem lengur hefur liðið. Misskilningi hefur
verið rutt úr vegi og bætt úr því, er aflaga fór. Svíar hafa með glöðu geði tekið á
móti norskum flóttamönnum og greitt fyrir þeim eftir beztu föngum. Verzlunar-
og viðskiptasamningar hafa nú þegar verið gerðir á milli þessara nágrannaþjóða,
og Svíar hafa heitið lánum og hjálp til endurreisnarinnar í Noregi. Gamlir vinir
og samherjar, er um skeið var úfur á milli, hafa nú tekið saman höndum á ný.
Finnar hafa verið harðast dæmdir. Þeir eiga vafalaust sínar afsakanir eins
og ásakanir. Næstu nágrannar þeirra, Svíar, er bezt þekkja til þeirra, hafa gert
sitt til þess að greiða götu þeirra út úr ógöngunum og hjálpa þeim, sem harðast
urðu úti í ógnum stríðsins, og hafa Svíar tekið til dvalar og fósturs fjölda finnskra
barna og einnig á annan hátt bætt úr ýmsum bágindum. Svíar skilja og vel hina
örðugu aðstöðu Finna, og mætti svo verða, að fleiri Norðurlandaþjóðir gerðu það
einnig, er tímar líða fram.
íslendingar eru fjarri viðburðum þeim, sem gerzt hafa í hinum Norður-
löndunum á liðnum stríðsárum. Þeir hafa því ekki mjög náin kynni af þeim og
geta eigi með vissu um þá dæmt af eigin nákvæmri athugun. En íslendingar
hafa þó, að öðru leyti og af eigin skiptum, enga ástæðu til þess að draga taum
einnar þjóðarinnar á kostnað annarrar. Og finnist þeim, að einni þjóðinni hafi
orðið þetta á, önnur misskilið þetta eða hitt, oft í skapþunga örlagaríkra atburða,
þá ættu íslendingar fyrst og fremst, eftir því sem aðstaða leyfir, að bera sáttar-
orð á milli gamalla frænda og vina, en allra sízt að auka á óvild né breikka
bil, er myndazt hafa. Rangstigin spor er hægt að leiðrétta og eyða misskilningi.
Það er hlutverk þeirra, er vilja sameina, en ekki sundra. Og þeir, sem unna nor-
rænni samvinnu og eru öruggrar trúar um það, að náið samstarf sé öllum norrænu
þjóðunum heillavænlegast og eðlilegast, eiga vissulega að vinna að því, að mis-
13