Norræn jól : ársrit Norræna félagsins - 01.12.1944, Síða 35

Blœja hylur blöðin mín,
byrgir mínum augum sýn,
en mœtust öllu myndin skín
úr minninganna heimi —
aldrei henni um œvidag ég gleymi.
Enn er boðuð hátíð hans
frá helgidómi sannleikans —
Kristur, faðir kœrleikans,
knýr á hjörtu manna —
ó, hve margir inngang honum banna.
Getur nokkur fagnað frjáls
og fundið gleði bœnamáls,
meðan eitureggjar stáls
ógnum mestu valda.
Meðan erjur innanlands
eyða vinnugleði manns,
brotin eru boðorð hans,
er bauð oss frið að halda.
Við eigum að vera góð,
vernduð mest frá heljarslóð —
það er einmitt íslenzk þjóð,
sem á til þess að finna,
að háleit störf af hendi ber að inna.
Horfi ég frá heimaströnd,
hugsa fyrst um Norðurlönd,
þar sem heilög brœðrabönd
böðlar sundur slíta.
Sárust eru syndagrönd
sorgarbörnin varpa önd,
en réttlœtið á refsivönd,
sem ranglœtið mun víta,
en harðstjórarnir hefndum verða að hlíta.
Meðan haturs brennur bál,
blœðir hverri þjóðar sál,
það er orðið meir en mál
að mýkja bölið stranga
af ógnum þeim, sem yfir heiminn ganga.
Alheimsfriðar brœðraband
bindi saman land við land,
villutrúar víki grand,
er veldur stœrstu meini —
kristin trú er kœrleikurinn hreini.
Bjarmi skín úr austurátt
yfir himinloftið blátt,
klukkur helgar kalla hátt
í kvöld til allra lýða:
Herrann sjálfur hringir nú til tíða.