Leikhúsmál - 01.11.1963, Side 81

en svei mér þá, ég held hann hafi ekki
einu sinni ahnanak. Og hver verður að
taka afleiðingunum ? Á hverjum bitnar
allt það vandræðafargan sem dellan í
honum hefur í för með sér? Mér. Nú vill
hann endilega troða þessum svokallaða
nýja lýðveldisher hingað inn á mig. —
(Colette og rússneskur sjómaður koma inn.
Þegar hann sér rúmið, byrjar hann strax
að hátta, en Colette dregur hann með
sér upp).
COLETTE: f þetta sinn hef ég hitt á einn
af réttu sortinni, biðið þið bara.
PAT: Nógu slæmt er að þurfa að reka
staðinn fyrir landeyður, skoffín og skyndi-
konur —
MEG: Skyndikonur?
PAT: Já, það er gamalt og kurteist orð
yfir hórur eins og þig.
Meg: Heyrðu góði! Viltu bara gá að hvað
þú lætur út úr trantinum á þér í viður-
vist heiðvirðs kvenfólks! Hver segir að ég
sé hóra?
PAT: Ég segi það — nema búið sé að reka
þig úr stéttinni — með skömm?
(Sjómaðurinn syngur af ástríðu uppi).
MEG: Ja, ef ég er hóra, þá ert þú þjófur.
— Að minnsta kosti ertu ekki yfir það
hafinn að hirða meiripartinn af tekjunum.
Og þar ert þú ekkert annað en réttur og
sléttur meglari.
PAT: Það er stórt orð Hákot. En kannski
mér takist að aura saman nógu miklu til
að bera þennan titil með rentu þó það
gæti reyndar dregizt æði lengi ef ég ætti
ekki að hafa neitt að stóla á nema þessa
hungurlús sem þú vinnur þér inn.
MEG: Þú veizt þá hvert þú átt að skakk-
lappast, ef í harðbakka slær. Og hættiðið
þessum andskotans gauragangi þarna
uppi!
COLETTE (að tjaldabaki): 0, éttt’ann
sjálf!
PAT: Sú lund er hörð sem hæðir örkumla
mann sem missti fótinn fyrir föðurlandið
á bióðvellinum, nánar tiltekið þremur
mílum fyrir utan bæinn Mullingar.
MEG: Ætli þessi löpp þín sé í nokkuð
verra standi en lappir eru yfirleitt vanar
að vera.
PAT: Hvernig heldurðu annars að hægt
væri að halda hér opnu húsi fyrir þann
tittlingaskit sem ég fæ hjá Monsjúr? Og
mundi nokkur lifandi maður á Englandi
eða hér á írlandi gera sér rellu út af því
hvort hann er dauður eða lifandi, ef ég
gerði það ekki?
MEG: Ekki ég, að minnsta kosti.
PAT: Nei, ég einn held ennþá tryggð við
karlálftina af því við börðumst hlið við
hlið fyrir írland í gamla daga. Má ég
syngja lagið núna?
MEG: Nei, fyrir alla muni —
PAT: Tóninn, takk fyrir. — (Meðan Pat
syngur, koma allir aðrir ibúar hússins inn,
taka undir sönginn, fá sér að drekka).
PAT (syngur „On the Eighteenth Day of
November"):
Rétt hjá Macroom við lágum í leyni,
þar sem lyngið var rautt eins og blóð,
eina nóvembernótt fyrir löngu,
þegar nálgaðist fjandmannaslóð.
Síðan hófum við skothríð sem skall á
eins og skrugga með ferlegum gný.
Og hver Breti var búinn að vera,
þegar byssurnar þögnuð’ á ný.
(Rússneski sjómaðurinn heyrist syngja
að tjaldabaki).
RIO RITA (að tjaldabaki): Oj bara, þeg-
iðu þarna, útlenda óþverra-kvikindi.
MEG: Þú ert alltaf að gaula um gamla
daga og þessi fimm dýrlegu ár ykkar, en
fussar og sveiar yfir strákunum okkar í
dag og finnst skitur til þeirra koma. Hver
er munurinn, má ég spyrja?
PAT: Vetnisprengjan. Hún slær mann
alveg út af laginu. Vetnissprengjan er
svo stór, mín fróma, að í samanburði við
hana verða allar aðrar sprengjur eins og
hvert annað núll og nix. írski lýðveldis-
herinn er orðinn úreltur, búinn að vera —
ALLIR: Nei. Nei. Við mótmælum!
PAT — og sömuleiðis breski flugherinn,
og franska útlendingahersveitin, og kin-
verski fjallaherinn í Tíbet og Rauði her-
inn —
RÚSSNESKI SJÓMAÐURINN (að tjalda-
baki): Njét !
PAT: — og landgönguliðar Bandaríkjahers
og falangista herinn á Spáni, og skozki
lífvörðurinn, og velski lífvörðurinn og —
MEG: Ekki þó lífvörður páfa? — (Það
hvín aftur í sekkjapípum. Nú er verið
að spila. O’Donnell Aboo“. Monsjúr inn á
sviðið. Mann er hár maður með stórt hvítt
yfirskegg, klæddur pilsi (,,kilt“), ber
sekkjapípu sína með miklum virðuleik.
Hann lýkur leik sínum með löngum tón).
MONSJUR: Cén caoi ina bfuil tu. (Ég býð
góðan dag).
PAT (sprettur á fætur og gerir honör að
gömlum hermannasið): Hr. hershöfðingi!
MONSJUR (gerir honör): Herdeildin taki
sér hvíldarstöðu. — (Hinir fara allir nema
Meg).
PAT: Þakka fyrir, Monsjúr. Allt tilbúið
fyrir gestinn.
MONSJÚR: Gott! Ágætt! Liðið kemur á
hverri stundu.
PAT (á skjön): Liðið? Guð minn góður!
(Við Monsjur). Hvað má maður búast
við mörgum?
MONSJUR: Það verða tveir verðir og svo
fanginn.
PAT: Fanginn ?
MONSJUR: Já, við höfum aðeins þennan
eina í þetta sinn, en það er góð byrjun.
PAT: Vissulega. Vissulega. Eða eins og
þar stendur „Mjór er mikils vísir”.
MONSJUR: Ja, við írarnir erum nú vanir
að segja „Margir steinar gera heila höll,
— Iss in yeeg a kale — ah shah togeock
nuh cashlawn”.
PAT (við áhorfendur): Heyrðuð þið þetta
Það var írska, þessi príma fína írska, mað
79