Leikhúsmál - 01.11.1963, Side 87

(Endurheimtir sinn virðuleik.) Allt þetta
veður út af henni Miss Gilchrist. Hún
kom hingað aðeins til að ræða við mig
trúmál.
MEG: Já, ætli það ekki. Þær eru einmitt
verstar sem mest gapa um svoleiðis.
Skyldi maður þekkja þær!
PAT: Jú, skyldi maður þekkja allt sitt
heimafólk.
MULLEADY: Ég læt ekki bjóða mér þess-
ar óviðurkvæmilegu aðdróttanir lengur.
Svo má brýna deigt járn að bíti. Heyrið
þér það Mrs. M. Yður virðist ekki vera
ljóst við hvem þér eruð að tala. Eg er
þremenningur við einn af Cowlkenny-
ættinni frá Cowlcock (frb. kálkokk.)
MEG: Sjálfur getið þér verið kokkálaður
kokkáll frá Cowlcock fyrir mér. Svona,
hérna er kústurinn og hundskist þér svo
til að hreinsa burt óþverrann úr herberg-
inu yðir, gamli melludólgur.
MULLEADY: Ég læt ekki bjóða mér
þetta. (Fer.)
PAT: Ef þessu sýningaratriði er lokið, þá
vildi ég gjaman fá eitthvað að reykja.
MEG: Ég sendi stelpuskjátuna eftir sígar-
ettum fyrir langalöngu. Ég skil ekki hvað
hún getur verið að drolla. Hérna, fáðu
þér eina Gaul-o-ise á meðan.
PAT: Gaul og hvað?
MEG: Æ, þetta eru franskar sígarettur.
Ég fékk þær hjá ungu fulltrúarolunni við
franska sendiráðið — þessum sem kallar
allt írskt kvenfólk mömmu sína.
PAT: (lyktar af sígarettunum): Franskt
hrossatað, takk. Ég held ég bíði heldur
eftir mínu eigin írska hrossataði og á
meðan ætla ég að syngja vísuna um
manninn sem datt og braut á sér annan
handlegginn og hinn líka.
MEG: Það er ein af þessum vísum sem þú
segist ætla að syngja og syngur svo aldrei.
PAT Ja, það er þó að minnsta kosti ein
sem ég syng stundum. (syngur): (There’s
no Place on Earth).
Það finnst ekki hérna í heimi
neinn heimur sem brúklegri er
en heimurinn í okkar heimi
og heimur sá batnandi fer.
TERESA (kemur hlaupandi): Sígaretturn-
ar yðar, Sir.
PAT: Velkomin, stúlka mín, vertu marg-
sinnis velkomin! Þú ert hrífandi. Ef ég væri
ekki giftur, þá mundi ég sýna þér það í
verki.
TERESA: Fyrirgefið hvað ég var lengi,
Sir.
MEG: Viltistu?
TERESA: Já, eiginlega. Á ég að halda
áfram að búa um, Meg?
MEG: Já, þú getur gert það.
PAT: Og vertu ekkert að söra mig, stúlka
mín. Eini sörinn í þessu húsi, það er hann
Monsjur okkar. Mig skaltu bara kalla Pat.
TERESA: Já, Sir, Pat, það er maður hérna
fyrir utan.
PAT: Er hann á leiðinni inn?
TERESA: Hann er að minnsta kosti eitt-
hvað að glápa.
PAT: Er það lögregluþjónn?
TERESA: Nei nei, þetta er allra viðkunn-
anlegasti maður.
PAT (fer til að gá að manninum): Hvar
er hann núna?
TERESA: Hann er þarna, Sir — Pat.
PAT: Ég get ekkert séð gleraugnalaust.
Er hann í hermannakápu með merki í
barminum ?
TERESA: Einmitt, Sir. Hvernig vissuð
þér það?
MEG: Hann er gæddur spádómsgáfu, Ter-
esa.
TERESA: Það stendur á merkinu að hann
tali bara írsku.
PAT: Ja, mikið þó helvíti. Það þýðir að
við verðum að bjarga okkur á fingramáli,
því ef ég færi að babbla það litla sem ég
kann í írsku, þá mundi það eflaust enda
með því að við yrðum báðir teknir fastir.
En merkið táknar sjálfsagt að hann sé
offiseri.
TERESA: Hann er með annað merki þar
sem stendur að hann drekki ekki.
PAT: Noh! Með öðrum orðum háttsettur
offiseri.
MEG: í guðanna bænum, farið ekki að
hleypa svoleiðis fólki hingað inn.
PAT: Hann kemur nú inn, í fyllingu tím-
ans, hvað sem hver segir. — Heyrðu mig
annars, Teresa litla, þú hefur ekki verið
hér lengi, en maður getur treyst því að
þú þegir yfir því sem þér er trúað fyrir,
er það ekki?
TERESA: Jú, það er óhætt að treysta þvi,
Sir.
PAT: Það kemur hingað maður, núna
bráðum, og þú átt að færa honum eitt-
hvað að éta, svona eftir því sem á stend-
ur. Og ef þú passar að segja ekki nokk-
urri hræðu frá þessu, þá er þér velkomið
að vera hér það sem þú átt eftir ólifað.
MEG: Ja, þangað til hún giftist að
minnsta kosti.
TERESA: Ó þakka yður fyrir, Sir. Satt að
segja kann ég ágætlega við mig hérna.
PAT: Og við kunnum ágætlega við þig,
Teresa litla.
TERESA: Ég vona bara að mér takist að
vinna verk mín þannig að allir verði
ánægðir.
PAT: Ég mundi nú vera ánægður ef þú
vildir bara vera svolítið glaðlegri stund-
um og kannski hlæja obboðlítið, í stað-
inn fyrir að vera alltaf svona alvarleg.
TERESA: Ég er fædd svona. (Syngur.
„Open the door softly“.)
Opnaðu dyrnar hægt og hljótt,
haustmyrkur leggst yfir bæ.
Mín höfugu tár falla ár eftir ár,
en aldrei ég brosi né hlæ.
Ég man hvað hún amma var öskuvond,
er Ulster var rænt okkur frá.
Um dægurin löng þarna sat hún og söng
um svik þau, sem drýgð voru þá.
En róðukross hékk uppi hátt á vegg
með heilagar myndir og krot,
og ofan hann féll svo ógnlegum skell,
að amma var slegin í rot.
Opnaðu dyrnar hægt og hljótt,
haustmyrkur leggst yfir bæ.
Mín höfugu tár falla ár eftir ár,
en aldrei ég brosi né hlæ.
MEG: Yndisleg rödd — finnst þér það
ekki, Pat?
PAT: Jú, þið tvær eigið einkarvel saman.
Veiztu hverju þú líkist mest núna, Meg?
MEG: Já, hóru með hjarta úr gulli. Það
mundirðu að minnsta kosti segja ef þú
værir orðinn nógu fullur.
(Offiserinn og sjálfboðaliðinn ganga inn.)
RIO RITA: Er þetta maðurinn frá heil-
brigðiseftirlitinu, Pat ?
OFFISER: Skítur, skítur. Staðurinn er á
kafi í skít. (Sér sofandi Rússann.) Fjar-
lægið þetta.
PAT: Á hvers vegum er þetta nú aftur?
COLETTE: Mínum.
RIO RITA: Ég skal hjálpa þér með hann.
COLETTE: Nei, takk. Þú snertir hann ekki
með þínum saurugu krumlum. (Fer út
með Rússann.)
OFFISER: Hver fer með stjórnina hér?
PAT: Ég.
OFFISER: Kjallarinn er fullur af drasli.
PAT: Drasli. Hverslags orðbragð er þetta?
Ég tók að mér að geyma iimbúið úr húsi
sem hrundi næstum til grunna fyrir
tveimur vikum.
OFFISER: Hvað er þetta fólk að gera
hér?
PAT: Þetta er bara hún Meg og hún Ter-
esa ....
OFFISER: Út með þær.
PAT: Þið heyrið hvað maðurinn segir.
MEG: Komdu Teresa. Þeir eru að fara í
dátaleik og við skulum ekki trufla þá.
(Pat, Offiserinn og sjálfboðaliðinn einir
eftir.)
OFFISER: Þér verðið að ryðja kjallar-
ann. Við getum þurft að nota hann sem
undankomuleið.
PAT: Já, Sir.
OFFISER: Hér eru allar fyrirskipanir vél-
ritaðar skýrt og greinilega. Þrjú eintök,
eitt handa yður, eitt handa mér, eitt
handa aðalstöðvunum. Þegar þér eruð
búinn að athuga yðar eintak nákvæm-
lega, þá skrifið undir það og eyðileggið
það síðan. Kunnið þér eitthvað í írsku?
PAT: Ekki baun, því miður.
OFFISER: Þá verðum við að tala ensku.
Hafið þér nógan mat handa þremur
mönnum í einn sálarhring?
PAT: Já, svo framarlega sem þeir ætla
ekki að sitja við allan tímann og kýla
vömbina.
OFFISER: Má ég líta á salernið?
PAT: Já, gjörið svo vel, dyrnar þarna.
— nei, ekki þessar, — hinar, þessar
þarna. Nógur pappír og allt það, en
85