Leikhúsmál - 01.11.1963, Qupperneq 103

GILCHRIST (syngur):
Minn Guð ég einan elska
og engan nema hann
og mér er alveg meiniila
við myrkrahöfðingjann.
En Kennedy og Krústjoff
eg kurteislega bið:
Fiktið ei við, fiktið ei við,
fiktið ei tunglstötrið við.
Ég er ein kristin kona
og kann á fáu skil;
sem Herrans lamb eitt litið
ég lifa og deyja vil.
Og heimsins vísdómshausa
af hjartans auðmýkt bið:
Fiktið ei við, fiktið ei við,
fiktið ei tunglstötrið við.
MEG: Burt með þig af sviðinu, þú þú
gjörspillta katólska grátkerling.
GILCHRIST: Það er aldeilis uppi typpið á
lágsléttunni. Hvað öllu hefur annars hrak-
að hér síðan Bretarnir fóru.
HERMAÐUR: Þeir eru ekki allir farnir. Ég
er hér enn. En segið mér nú, af hverju
þessir nefapar þarna vilja endilega kála
mér.
MEG: Þú hefur kannski ekki kosið rétt.
HERMAÐUR: Ég fœ ekki kosningarétt
fyrr en eftir þrjú ár.
MEG: Nú jæja — hver var sosum að biðja
þig að skipta þér af málefnum okkar ?
HERMAÐUR: Hvaða málefnum? írland,
Kýpur. Kenja — þetta eru bara nöfn sem
ég hef heyrt. Og alt þetta málefnakjaft-
æði blessuð veriði, það hefur aldrei neitt
af því komizt inní hausinn á mér.
OFFISER (um leið og hann gengur yfir
sviðið): En það lagast kannski þegar við
verðum búnir að gera gat á hausinn á þér
með byssukúlu.
RIO RITA: Þú gerir ekki gat á einn né
neinn haus, lagsmaður.
MONSJUR: Nei — það er ekki honum að
kenna.
MULLEADY: Mesta vitleysa var að vera
nokkuð að koma með hann hingað, það
hlýtur að enda með ósköpum. Ég hef
fundið það á mér frá upphafi. Það er ólög-
legt.
(Nú gerist skuggalegt á sviðinu. Þegar
minnzt er á byssukúlu, þjóta allir til að
slá skjaldborg um Leslie og vernda hann
fyrir Offiseranum. Mulleady birtist að því
er virðist með yfirnáttúrulegum hætti og
kveður til sín Grace prinsessu og Rio Rita.
Þessi þrenning hnappast saman. Aðrir íbú-
ar hússins skilja hvorki upp né niður. Allt
sem sjá má eru þrennar mjaðmir sem
dilla sér á meðan viðkomendur muldra og
hvísla hver að öðrum).
MEG: Hvað eru þau að brugga?
PAT: Ég mundi ekki vilja treysta þeim
þó þeir kæmu með meðmælabréf uppá-
skrifað af Guði almáttugum.
COLETTE: Hvaða leynimakk er á ykkur?
RIO RITA: Við höfum komizt að samkomu-
lagi.
(Það á sér stað mikið kynvillingaspil mili
Mulleady og hinna tveggja).
COLETTE: Hverslags samkomulag? Poli-
tísku eða — ?
MULLEADY: Það dugar ekki annað en
reyna að tolla i tízkunni.
GILCHRIST (skelfingu lostin): Anastasius,
hvað ertu að gera í félagsskap þessara —
þessara persóna?
MULLEADY: Nei, hvað heyri ég Miss
Gilchrist, svo þér vitið þá aftur að ég er
til. Það er óneitanlega framför. Síðan þér
fenguð áhuga á sál þessa unga manns hef-
ur vægast sagt, ekki borið mikið á um-
hyggju yðar fyrir sál eins fátæks skrif-
stofumanns.
GILCHRIST: Anastasius, hvað hefur komið
fyrir yður?
MULLEADY: Við látum ekki bjóða okkur
hvað sem er, það er allt og sumt.
RIO RITA: Skiljið þið ekkert? (Kemur
fram til áhorfenda). Og ekki þið heldur?
Gott og vel. Til hægðarauka fyrir þá sem
ekkert skilja, held ég við ættum að syngja
gamla sönginn okkar, er það ekki, frændi
sæll? (Mulleady og Grace ganga til hans).
Og Blanche? (Þetta segir hann við negr-
ann). Er hann ekki yndislegur? Ég kynnt
ist honum á félagsvist. Hann trompaði
ásinn minn. Gefðu okkur tónirrn, Kata.
(Kata gefur tóninn). Nei, ekki þennan.
(Kata gefur annan tón). Nei, annars láttu
okkur heldur fá hinn.
RIO RITA, MULLEADY og CRACE
PRINSESSA (syngja):
Þeir sögðu það um Sókrates
han svæfi jafnan einn,
því sumir hafa sexappíl
og sumir ekki neinn.
En seint við fáum svar við því,
hvað sexappíllinn er,
því hvað er hver og hver er hvað,
og hvað er ekki hver?
Þótt ýmsir vilji segja sex,
það samt ei breytir því,
að okkar sex er óþekkt x
og allabaddarí!
Ó, lífsins mikla laumuspil!
Ó, litla fíkjublað!
Já, hver er hvað og hvað er hver,
og hver ekki hvað?
GRACE PRINSESSA: Og skilji nú hver
eins og hann hefur gáfurnar til.
(Söngnum lýkur, og þrenningin dillar sér
um sviðið gerir gælur við Leslie, sem er
að því kominn að slá til með þeim, þegar
Miss Gilchrist tekur í taumana).
GILCHRIST: Komdu Leslie, þetta er ekki
hollur félagsskapur fyrir saklausan pilt.
GILCHRIST: Látið þið drenginn vera Hann
er ekki vanur að umgangast pútur, hvorki
kven-, karl- nú hinseginpútur.
MEG: Já burt með ykkur, burt! Þið ofbjóð
ið mannlegri virðingu og eyðileggið prax-
ísinn fyrir heiðarlegu fólki.
RIO RITA: Þegiðu bara, Meg Dillon. Þú
hefur alltaf verið blind af ofstæki og
hatri allt frelsi í viðskiptum.
MEG: Það eru að minnsta kosti takmörk
fyrir því hvað ég leyfi mikið viðskipta-
frellsi í þessu húsi. Svona út með ykkur!
GILCHRIST: Látið þið drenginn vera. Hann
er ekkert allragagn.
HERMAÐUR: Nei, ég er byggingaverka-
maður, eða var, að minnsta kosti.
GILCHRIT: Það er gott starf og mann-
bætandi.
HERMADUR: Það er skítadjobb!
GILCHRIST: Ó, elsku drengurinn minn.
(Þau syngja dúett, Leslie mælir fram sín-
ar setningar. Söngnum heldur áfram og
tónarnir. og kynvillingarnir raða sér í
dans og það er dans allra útskúfaðra í
heiminum. Hægur og tregafullur dans.
Ropeen dansar við Colette og Grace
prinsessa fyrst við Mulleady og síðan við
Rio Rita. Það er bæði afbrýðisemi og
fróun í dansinum).
GILCHRIST:
Heldurð’ að þú gætir, góði,
gengið fram hinn breiða veg
viðrina og vændiskvenna ?
HERMAÐUR:
Vitaskulld! Það gæti ég.
GILSHRIST:
Hefurðu ekki hugsað um það,
hvað af slíku gæti leitt?
HERMAÐUR:
Jú, að maður mætti hætt’ að
moka skít fyrir ekki neitt.
GILSHRIST:
Hvað er stolt og hvað er heiður,
hvað er sómatilfinning ?
HERMAÐUR:
Gamalt skran sem flestir farga
fyrir grænan túskilding
GILSHRIST:
Vildir þú í hóruhúsi
hafa stjórn?
HERMAÐUR:
Já, auðvitað!
GILSHRIST:
Sáil þín mundi sífellt niður
sökkva dýpra.
HERMAÐUR:
Skítt með það!
GILSHRIST:
Ekki tjóar um að fjasa,
ef þú trúss vilt binda við
skoffín þess’ og daðurdrósir.
Drottinn blessi heimilið.
(Við lok dansins tekur Rússneski her-
maðurinn Miss Gilchrist hægt og hljóð-
lega burt með sér. Hórurnar og kynvilling-
amir tínast burt og mjálma lágt ,,Leslie“
Augnabliks þögn, þangað til Teresa kem-
urniður í myrkrað herbergið og kallar).
TERESA: Leslie! Leslie!
(Sjálfboðaliðinn sefur við borðið hjá Les-
lie. Hann vaknar og sér Teresu).
SJÁLFBOÐALIÐINN: Þú mátt gjarnan
kalla mig Feargus.
101