Borgfirðingabók - 01.12.2012, Blaðsíða 54

54 Borgfirðingabók 2012
það var að fullu greitt, þó að langt væri umliðið frá því hann skrifaði
upp á. Þetta voru erfið ár eins og verðlagstölur landbúnaðarvöru hér
að framan sýna. Maður varð að neita sér um allt, bæði utanbæjar og
innan. Hvað mikið sem mann vanhagaði um hlutina og löngunin stór
til að eignast þetta eða hitt, varð maður að steindrepa þá löngun. Nóg
um það.
Vorið 1923 fékk eyjólfur Jóhannsson mig til að fara fyrir sig vestur
í Saurbæ til að kaupa kýr.
Hann var alltaf einlægur vinur minn alla tíð frá Sveinatunguveru
minni. Hann var þá formaður Mjólkurfélags Reykjavíkur og ekki
hægt að fá kýr nema í afskekktum sveitum.
Í þeirri ferð sá jeg í fyrsta sinn skáldið Stefán frá Hvítadal. Jeg
kom þar á vesturleið, drakk þar kaffi og hann tekur hest sinn og ríður
með mér niður í sveitina. Þessi fyrsta sýn leiddi til þess að við urðum
góðir kunningjar, meðan hann lifði. Hann átti fjölmargar ferðir suður
til Reykjavíkur og gisti hér margar nætur og geymdi hér oft hesta
sína. Jeg kom oft til hans á morgnana, áður en hann var klæddur. Jeg
fann til, því að þá lá gervifóturinn við rúmið, tekinn af um ökklann.
Jeg dái hann sem skáld og skemmtilegan í viðkynningu. Hann var
höfðingi og risnumaður þó bláfátækur væri, fatlaður níu barna faðir.
Á fyrstu árunum sem útlendur áburður fór að koma til landsins,
sendi eyjólfur mér tvo poka af áburði. Jeg gaf Þorbirni bróður annan.
Það sá hvorugur okkar neinn árangur að heitið gæti. Jeg sagði eyjólfi
af þessu, en hann hló og sagði að þess hefði ekki verið von því að
þeir hefðu báðir átt að fara á sama blettinn. einu sinni sendi hann mér
forláta stiginn hverfistein, lítill vatnsdunkur á járnstöng yfir stein-
inum og látið leka ofan á steininn þegar lagt var á. Í honum var sterk
járngrind. Hann er enn til eftir öll þessi ár og sér lítið á honum. Síðast
heimsótti jeg eyjólf, þegar fjárhúsin og hlaðan voru byggð. Hann var
þá forstjóri Innkaupastofnunar ríkisins og mátti ekki afgreiða bygg-
ingarefni til annarra en ríkisfyrirtækja.
en það var töluverður verðmunur, felldir niður skattar sem ekki
var við aðrar verslanir. Jú hann vill gera þetta með glöðu geði og
jeg fæ hjá honum allt járnið á hlöðuna og fjárhúsin, sem var mikið
því að flöturinn er stór. Hann fær mér skjal og segir mér að fá hjá
nágranna mínum, daníel á Hreðavatni, nafnið hans á það. Hann sé
hjá skógræktinni og hafi áður fengið hjá sér efni. Þetta gekk eins
og í sögu. Hann var farinn að heilsu, þegar þetta gerðist, lá á skrif-