Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Qupperneq 20

nóvemberbyrjun til febrúarloka koma
flestar tófur út (hefja næturgöngu) frá því
fyrstu störnur sjást blika í austri og þar til
norðurljós fara á kreik nokkru eftir dag-
setrið.“
Var þetta ekki nákvæmlega sú staða sem
upp var komin hjá okkur? Norðurljósin
voru farin að leika um himinhvolfið og
mynduðu með ótal hlykkjum og litabrigð-
um, ásamt fullu tungli og ótal skínandi
stjörnum á skýlausum himni, síbreytilegt
og ólýsanlegt listaverk sem ekkert jólakort
nær einu sinni að túlka.
Hvellt tófugagg rauf allt í einu kyrrðina.
Ég leit á Pétur. Þetta hljóð hafði ekki farið
fram hjá honum. Það virtist koma úr vest-
urhlíð dalsins handan árinnar sem eftir
honum rennur, greinilega alllangt í burtu.
Aftur gagg. Sennilega skilaboð um hvar
hana væri að finna. Ég greip flautuna og
sendi henni boð um að mæta í mat. Hún
svaraði samstundis en nú þorði ég ekki að
senda henni tóninn aftur. Tófur eru þekkt-
ar fyrir að staðsetja hljóð langar leiðir að
og auk þess tónvissar. Ég leit á klukkuna.
Hún var rétt farin að halla í tíu. Nú var eins
gott að vera við öllu búinn. Varla meira en
hálf klukkustund þangað til hún yrði kom-
in í ætið. En hvað var nú þetta? Ekki liðnar
nema 20 mínútur og þarna birtist allt í einu
mórauð tófa í urðinni austur af húsinu.
Hún virtist ekki hafa áhuga á ætinu heldur
hélt sig í nokkurri fjarlægð frá því og tók
síðan stefnu niður í dalinn. Hvers konar
tiktúrur voru þetta á harðindatímum?
Svarið kom von bráðar. Rétt áður en dýrið
hvarf sýnum okkar birtist önnur tófa með
sama lit og hin fyrri og úr þeirri átt sem við
höfðum heyrt gaggað. Hér voru greinilega
á ferðinni hjónakorn sem höfðu mælt sér
mót. Sú fyrri sneri nú við og fylgdi hinni
eftir sem grunlaus um nokkra hættu stefndi
að snjógöngunum sem lágu niður til ætis-
ins. Ég hvíslaði að Pétri að núna væri rétta
tækifærið til þess að reyna að skjóta tvær í
sama skotinu. Ég heyrði að Pétur, sem
fylgst hafði með ferðum refanna í gegnum
sjónauka haglabyssunnar, dró djúpt and-
ann og eftir að hafa fellt fremra dýrið sneri
hann sér að mér og mælti: „Hér verður
engin áhætta tekin.“ Aftara dýrið tók
nokkurn kipp þegar skotið reið af. Síðan sá
ég það stökkva upp urðina sömu leið og
það hafði komið og hverfa yfir hæðina í
austri. Tófan, sem þarna lauk sinni ævi,
reyndist fallega hærð keila, ca. 2 - 3 ára og
illa tennt.
Næstu klukkustundirnar gerðist fátt
markvert. Frostið hafði aukist þegar á leið
nóttina. Mælirinn sýndi 15-16° frost. Ein-
staka vindhviða spilaði á stögin sem héldu
húsinu. Ég hallaði mér fram að skotrauf-
inni af og til til þess að geta betur virt fyrir
mér umhverfið. Stjörnurnar, norðurljósin
og tunglið, sem nú hafði færst lengra til
austurs, lýstu upp sviðið. Einstaka sinnum
rak ég út aðra höndina til þess að reyna að
reikna út vindstöðuna. Sem skyggnismið-
un notaði ég rafmagnsmöstrin 7 sem sjást
frá húsinu í björtu og einnig oft ef ekki er
kolbikamyrkur.
Mig var farið að lengja eftir því að eitt-
hvað gerðist þar sem ég ók mér í skotstóln-
um til þess að halda á mér hita. Ég leit á
klukkuna, hún var að ganga eitt. Ætlaði
virkilega ekkert að gerast meira? Best að
senda út eitt kall. Það gat varla komið að
sök eins og á stóð.
Rétt í þann mund er ég ætlaði að fara að
þreifa eftir flautunni heyrði ég stutt gagg.
Ég hrökk við. Hljóðið kom frá hæðinni
austan og ofan ætisins og ég þóttist greina á
hljóðinu að það væri ekki langt undan. Ég
leit til félaga minna. Það var greinilegt að
þeir réru á önnur mið. Pétur sat í gesta-
stólnum og hafði dregið loðinn kraga úlpu-
hettunnar niður á andlitið og svaf værum
hljóðlausum svefni með höfuð niður á
20
VEIÐIMAÐURINN