Veiðimaðurinn - 01.12.1995, Qupperneq 40

okkur þegar hann beljaði sterkum rómi:
„Lítið þið vel í kringum ykkur. Það er hér
einhversstaðar rjúpa sem ég skaut en hef
ekki getað fundið. Ef þið sparkið yfir hana
snjónum er hún mér að eilífu glötuð!“
Við litum varfærnislega í kringum okkur
og gengum síðan hvor í sína áttina, hægum,
varfærnum skrefum. Skömmu síðar, sem
ég stóð og horfði rannsakandi augum allt
umhverfis mig, kallaði sá gamli til mín.
„Hreyfðu þig ekki úr sporunum! Eg er
að koma.“
Ég vissi ekki hvort líta bæri á þetta
sem hótun, en hvað um það. Foringi vor
nálgaðist nú óðum, stórstígur svo mjöllin
þyrlaðist upp allt umhverfis hann, og þegar
hann kom að mér beygði hann sig niður og
greip rjúpuna, sem ég hafði ekki tekið eft-
ir, þar sem hún lá særð við tærnar á mér.
„Ég vildi ekki að þú stigir á hana,“ sagði
hann til skýringar um leið og hann bar
fuglinn upp að vörum sér, beit hana í haus-
inn, svo blóðið lagaði niður úr munnvikun-
um og slettist upp í yfirskeggið sem þegar
var orðið útvaðið í hálfstorknuðu rjúpna-
blóði. Ahh! stundi hann og bætti við: „Við
skulum nú fá okkur eitthvað að drekka."
— Finnst þér þú ekki hafa drukkið nóg?
áræddi ég að spyrja, lostinn nokkurri furðu
eftir þessa sýningu. „Að vísu,“ sagði hann
þá, „en ég nenni ekki lengur að rogast með
brúsaskrattann fullan.“ Hann otaði síðan
að mér kaffibrúsanum sem við síðan skipt-
umst á um að súpa af. Ekki stóðum við
lengi þarna, því brátt var haldið áfram
göngunni innan um og til hliðar við birki-
kræklurnar og öðru hvoru flugu upp rjúp-
ur. Alltaf gekk okkur yngri mönnunum
jafn illa að koma skoti á fuglana og ekki
tókst okkur að hitta, ef undanskilin eru tvö
skipti, eitt hjá hvorum. í mínu tilviki flaug
rjúpan upp úr mannhæðarháum runna
með bægslagangi á nálega tíu metra færi.
Það rauk af henni fiðrið þegar höglin hittu
40
VEIÐIMAÐURINN