Arkitektúr og skipulag - 01.04.1992, Blaðsíða 45

Hús myndlistamannsins Ian Hamilton Finlay, Hof Apollo, í Litlu Spörtu í Skotlandi.
viðfangefni samtímans kalla á
lausnir sem munu skila sér í
framtíðinni í betra samfélagi. En
vegna þess að umhverfið er mótað
af aðstæðum fortíðarinnar þá er
verið að byggja fyrir umhverfi eins
og menn ímynda sér að það muni
h'ta út í framtíðinni eftir að
umhverfi fortíðarinnar hefði verið
rutt úr vegi. Hin nýja bygging þarf
ekki að falla inn í umhverfið
vegna þess að hún tilheyrir ekki
sama veruleika.
Söguskynjun postmódernismans
er frábrugðin. Þörfin fyrir sögu-
lega sýn er ekki eins knýjandi í
dag, hvorki á fortíðina né
framtíðina. Það er ekki lengur
eins rík tilhneiging til að réttlæta
sig með tilvísun til framtíðinnar,
með því að segja: Þetta lítur
kannski ekki alltof vel út núna,
en bíðið hara þangað til þið sjáið
hvernig þetta á eftir að breyta og
bæta mannlíf íbúanna, þá verðið
þið hrifin; þetta á eftir að sanna
sig í framtíðinni, verið viss.
Þótt tilvitnanir í sögulega stíla
virðist benda til fortíðarþrár,
andstætt framtíðarþrá módern-
ismans, þá er hér ekki um eftirsjá
eftir liðnum tíma að ræða. Það er
ekki verið að reyna að snúa
klukkunni við, né heldur er um
að ræða vakningu þar sem verið
er að taka eitthvert tímaskeið í
fortíðinni sér til fyrirmyndar,
hinn klassíska anda t.d. Það væri
fljótræði að bera saman
nýklassíska hreyfingu í bygging-
arlist á seinni huta 18. aldar og
klassisisma í arkitektúr í dag.
Sambandið við fortíðina er miklu
frekar írónískt. Sumir arkitektar
eru greinilega að viða að sér efni
úr stórmarkaði stílsögunnar til að
finna estetíska lausn sem minnir
stundum á leikræna tilburði og
43