Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2022, Síða 11

3. tbl. 98. árg. 2022 | Tímarit hjúkrunarfræðinga 9
Ingibjörg Hrefna Björnsdóttir er hjúkrunarfræðingur
á deild 11B sem er dag- og göngudeild blóð- og
krabbameinslækninga. Ingibjörg nam hjúkrunarfræði í
Kaupmannahöfn og eftir að hafa starfað á Ríkisspítalanum
í fjögur ár ákvað fjölskyldan að flytja til Grænlands.
Eiginmaðurinn hafði numið eskimóafræði, eins og það
hét þá, í Kaupmannahafnarháskóla. Hann fékk vinnu
á héraðssafninu í Sisimiut sem er annar stærsti bær
Grænlands og Ingibjörg hóf störf á hérðassjúkrahúsi í
bænum. Ingibjörg segir að ólík menning þar sem til að
mynda ofbeldi og sjálfsvíg voru algengari en í því samfélagi
sem hún kom úr, auk úrræðaleysis gagnvart skjólstæðingum,
hafi reynst henni erfiðast á nýjum slóðum. Grænland fangaði
engu að síður hjarta hennar og eftir að hafa flust þangað
búferlum tvisvar sinnum er fjölskyldan flutt heim til Íslands.
Ritstýran hitti Ingibjörgu á Kjarvalsstöðum og fékk að heyra
um Grænlandsævintýrin og áskoranirnar yfir rjúkandi
kaffibolla.
,,Árið 2017 þegar ég kom heim frá Grænlandi í annað sinn
hóf ég störf hjá Háskólanum, þar var ég að vinna í rannsókn
sem heitir „Blóðskimun til bjargar“. Í febrúar á þessu ári
hætti ég í því starfi og fór til Grænlands í nokkra mánuði til
að vera í nálægð við elsta son minn,“ segir hún en Ingibjörg
og eiginmaður hennar, Ólafur Rafnar Ólafsson, eiga þrjá
syni, þá Björn, Úlf og Hrafn. „Hann var þar á þriðja ári í
menntaskólanámi í Norður-Atlantshafsbekknum, maðurinn
minn og yngri synirnir komu svo út til okkar í apríl og Björn
varð stúdent í lok júní. Ég kom til Íslands aftur í ágúst og hóf
störf á Landspítalanum.“
Ekki hægt að yfirgefa þorpið nema með bát eða flugi
Það má segja að Ingibjörg sé reglulega með annan fótinn á
Grænlandi, fjölskyldan flutti alfarið heim til Íslands árið 2017
en Ingibjörg segist nokkrum sinnum síðan þá hafa skroppið til
Grænlands til þess að taka vinnutarnir á héraðssjúkrahúsinu í
Sisimiut. En hvað er það við Grænland sem togar í hana, hvers
vegna fer hún alltaf aftur? „Það eru án efa rólegheitin í þessum
yndislega smábæ sem ég sæki í, þar búa einungis um 5.500
manns og bærinn því ekkert mikið stærri en Ísafjörður og í
rauninni er margt ekki svo ósvipað. Þetta er mjög einangrað
samfélag og það er til að mynda ekki hægt að fara til næsta
bæjar sem er í um 150 km fjarlægð nema með bát eða flugi.
Það er ekki hægt ekki keyra á milli neinna bæja á Grænlandi
þannig að hver bær er má segja séreining. Mér finnst þetta
einangraða líf heillandi og eftirsóknarvert og svo er náttúran
þarna alveg einstök, mikil kyrrð og fegurð,“ segir Ingibjörg
hugsi og það fer ekki á milli mála að smábærinn Sisimiut á
Grænlandi á sérstakan stað í huga hennar.
Úrræðaleysi og valdbeiting olli andlegri vanlíðan
Ingibjörg lærði hjúkrun í Kaupmannahöfn en hvers vegna
þar? „Ég flutti til Kaupmannahafnar árið 1999 því mig langaði
að breyta til í lífinu og gera eitthvað nýtt. Þegar ég var búin
að vinna þar í um ár rakst ég á auglýsingu þar sem boðið var
upp á eins árs fornám fyrir nám í hjúkrunarfræði. Ég ákvað að
slá til því ég vissi að það vantaði hjúkrunarfræðinga og mig
langaði að mennta mig meira. Ég hafði unnið nokkur sumur á
röntgendeild á Landspítala þegar ég var ung og held að þá hafi
áhuginn á hjúkrun kviknaði, mér fannst þetta heillandi starf og
spítalaumhverfið einnig,“ segir hún einlæg. Eftir að Ingibjörg
útskrifaðist starfaði hún í nokkra mánuði á lokaðri geðdeild
en á þeim tíma stefndi hugurinn á sérnám í geðhjúkrun. Þau
plön breyttust og hún hætti á geðdeildinni og fór að vinna á
blóðmeinadeild á Ríkisspítalanum í Kaupmannahöfn. „Mér
fannst starfsumhverfið á geðdeildinni of erfitt andlega, á
þessum tíma, ég starfaði þar árið 2005, var mikil valdbeiting,
Viðtal
Fjölskyldan á fermingardegi elsta sonarins