Tímarit hjúkrunarfræðinga - 2022, Blaðsíða 33

3. tbl. 98. árg. 2022 | Tímarit hjúkrunarfræðinga 31
Fjölskylduhagir?
Gift Gunnari Guðmundssyni, saman eigum við Kríu Gunnars-
dóttur sem er fimm ára og hvolpinn Vestri sem er árs gamall af
breton-tegund. Fædd og uppalin á Akureyri. Eftir að hafa lokið
stúdentsprófi frá Menntaskólanum á Akureyri fluttist ég suður til
Reykjavíkur.
Hvenær kláraðir þú hjúkrunarfræði og hvers vegna
ákvaðst þú að skella þér í framhaldsnám í stjórnun?
Ég útskrifaðist úr hjúkrunarfræði frá HÍ árið 2015 og fór beint í
diplómanám í lýðheilsuvísindum. Hef síðan starfað á mismunandi
deildum á Landspítalanum og síðastliðin ár sem verkefnastjóri
og tengiliður í starfsendurhæfingu. Upphaflega ætlaði ég að taka
meistaranám með áherslu á geðheilbrigðisfræði og byrjaði á þeirri
línu en svo fékk ég ábendingar úr ýmsum áttum, meðal annars
frá góðri vinkonu minni, um að ég væri með styrkleika á sviði
stjórnunar. Eftir að hafa hugsað málið þá skipti ég um línu og sé
ekki eftir því.
Hvar starfar þú í dag?
Eftir fjögur frábær ár hjá Janusi endurhæfingu tók ég þá ákvörðun
að breyta til. Í byrjun október tók ég við stöðu deildarstjóra á
Sóltúni Heilsusetri. Þetta er nýtt og spennandi þjónustuúrræði
fyrir eldri borgara í sjálfstæðri búsetu, með fjölþættri heilsueflingu,
í skammtímadvöl.
Hvenær kviknaði áhuginn á stang- og skotveiði og hvort
kom á undan?
Pabbi minn er mikill stangveiðimaður og veiðar á stöng hafa því
lengi verið hluti af mínu lífi. Foreldrar mínir voru duglegir að
ferðast með okkur systkinin um landið, við gistum í tjaldvagni svo
ég lærði snemma að meta náttúruna. Þegar ég kynntist Gunnari
fór ég að prófa mig áfram í skotveiðinni og fann mig þar, til að
byrja með var það hugsunin um að veiða mér til matar sem
kveikti áhugann hjá mér. Ástæðan er sú að á síðustu áratugum höfum
við fjarlægst uppruna matarins sem við borðum, við kaupum kjötið í
neytendapakkningum, grænmetið úr hillunum, mjólkina í fernum o.s.frv.
Mér þótti tilhugsunin um að taka virkan þátt í öllu ferlinu og að vita
hvaðan maturinn minn kemur heillandi og eftir að ég fór að stunda veiðar
sjálf ber ég meiri virðingu fyrir matnum sem endar á diskinum mínum. Að
sjálfsögðu erum við ekki sjálfbær að öllu leyti en við reynum að veiða, tína
og rækta eins mikið af okkar fæðu og við mögulega getum. Ef ég á að nefna
önnur áhugamál verð ég að nefna jóga, ljósmyndun og útivist.
Hvað heillar þig mest við veiðar og veiðiferðir?
Það að fara á veiðar er svo frábrugðið hversdagslífinu, það er heillandi, alla
vega fyrir okkur sem búum í höfuðborginni. Þegar ég fer á veiðar skipti
ég svolítið um gír en að sjálfsögðu snúast veiðiferðirnar að miklu leyti
um félagsskapinn, útiveru og fallega náttúru. Verð samt að segja að það
er önnur tilfinning að vera með byssu eða veiðistöng með sér. Ég held að
flestir veiðimenn sýni ábyrgð, vilji gera vel og vanda sig. Dýrið á skilið þá
virðingu að maður mæti til veiða í góðu formi og taki gott skot. Þetta snýst
í rauninni um allt ferlið og tilfinningin er ólýsanleg þegar allt gengur upp.
Hvað finnst þér skemmtilegast að veiða?
Hver veiði hefur sinn sjarma og það er því erfitt að gera upp á milli. Við
erum samt mest spennt fyrir rjúpnaveiðum núna því nýlega fengum við
okkur fuglahund sem heitir Vestri, hann er enn þá hvolpur en undanfarið
höfum við lagt mikla vinnu og metnað í að þjálfa hann. Það er bara svo
skemmtilegt að sjá hvað hann er ólmur í að gera vel og læra. Rjúpnaveiðar
hafa því vinningin núna.
Áttu uppáhaldsstaði á Íslandi þar sem áhugamálið og
umhverfið blandast fullkomlega og mynda töfrandi heim
veiðimannsins?
Rauðisandur fyrir vestan er minn uppáhaldsstaður. Það er dásamlegt að
vera í sveitinni í rólegheitum og þar getur öll fjölskyldan notið þess að vera
saman. Þarna er hægt að stunda stang- og skotveiðar í næsta nágrenni en
náttúrufegurðin á Vestfjörðum er engu lík.
Viðtal: Sigríður Elín Ámundsdóttir | Myndir: Úr einkasafni
Sportið
Alma Rún Vignisdóttir hjúkrunarfræðingur tók nýlega við starfi deildarstjóra á
Sóltúni Heilsusetri. Alma ólst upp á Akureyri og ferðaðist á æskuárunum mikið
með fjölskyldu sinni um landið með tjaldvagn í eftirdragi. Hún segist þarna hafa
lært að meta náttúruna, faðir Ölmu var og er mikill stangveiðimaður og í gegnum
hans áhuga fékk hún kannski fyrst veiðiáhugann. Alma flutti til Reykjavíkur, fór í
hjúkrunarfræði við HÍ og ákvað svo að fara í stjórnun í heilbrigðisþjónustu við HA.
Hún og eiginmaðurinn, Gunnar Guðmundsson, eiga sameiginlegt áhugamál sem
eru veiðar; bæði stang- og skotveiðar. Ekki eins hefðbundið áhugamál og hlaup eða
hjólreiðar en áhugavert. Við heyrðum í Ölmu og fengum innsýn í heim veiðimannsins
sem elskar Rauðasand, Vestfirði og haustlitina.