Heilbrigt líf - 01.12.1942, Qupperneq 87

ANDSVÖR OG ATHUGASEMDIR
Eftir Jónas Kristjánsson, lækni.
Kæri ritstjóri!
Ég leyfi mér hér með að biðja þig um upptöku greinarkorns í
rit það, er þú veitir forstöðu, „Heilbrigt Lif“. Mun hvorki þér né
öðrum koma það á óvart, þótt ég fari þess á leit.
Síðan Náttúrulækningafélag íslands var stofnað, hefir andað
kalt í' garð þess og forvigismanna þess frá sumum læknum, ekki
sízt þeim, er standa að tímariti þessu eða í það hafa ritað. Eru sum
þau ummæli þannig vaxin, að telja má ærumeiðingar. Ég hefi lofað
þeim mönnum, er slikt temja sér, að tala við sjálfa sig, eins og
væri það eintal sálarinnar. Tek ég mér ékki nærri þess háttar skrif
eða hjal í útvarpi.
Um steinkast það, er gætt hefir í minn garð í „Heilbrigðu Lifi“,
vil ég segja það, að ég mun láta þá steina að mestu liggja kyrra.
Ég tel mig ekki búa i brothættara húsi en aðrir læknar eða önnur
félög, sem miða að velferð þjóðarinnar. Ég býst við, að mér sé
ætluð sú sending, að sumir menn séu að hræða fólk með umtali
um, að hrörnun og hrörnunarsjúkdómar eins og krabbamein hafi
farið vaxandi á síðai'i ái'atugum hér á landi — en þetta sé með
öllu rangt.
Ég tel, að þjóð vor eigi fulla heimtingu á, að henni sé sagt
frómt og rétt frá því, hvar hún er á vegi stödd, og að hún sé vöruð
við þeim hættum, sem að henni steðja, ekki sízt í heilsufarsmálum,
alveg á sama hátt og sjófarendur eru varaðii' við hættum á siglinga-
leiðum. Þetta hefi ég reynt að gei'a og ínun halda því áfram, þótt
ég fyrir það sæti ámæli frá stéttarbræðrum mínum. Og máske
mætti segja, að ég ætti það ámæli skilið, ef ég léti við það eitt
sitja að skýra landsmönnum frá hættunum. En ég hefi nú um
aldarfjói-ðungsskeið, jafnframt því að benda á hætturnar, reynt
að gefa almenningi leiðbeiningar um það, hvernig hægt sé að forð-
ast þær og eyða þeim, eða bjarga sér út úr þeim. Og enda þótt
rödd mín hafi lítið bergmál hlotið innan hinnar islenzku lækna-
Heilbrigt lif
213