Úrval - 01.10.1946, Síða 81

Hverjiír ej*u
Orsakir hjátrúar.
Úr „Science Digest",
eftir Williajm J. Fielclmg'.
|'|AGLEGA sjáum við athafn-
ir, flestar næstum ósjálf-
ráðar eða hugsunarlausar, sem
eiga rót sína að rekja til alda-
gamallar hjátrúar. Þessi alþýð-
legi arfur hérvillu og blekking-
ar hefir borizt frá kynslóð til
kynslóðar.
Meðal sumra þjóða er það tal-
ið vera ills viti, að missa salt
niður, og eina ráðið til að bægja
hinum illu afleiðingum frá, er
að taka svolítið af saltinu og
kasta því aftur fyrir sig yfir
vinstri öxlina. Þetta er auðvit-
að tóm vitleysa í augum þeirra,
sem trúa ekki á þessa kreddu.
En hvað sem því líður, getur
sú hugmynd, að það sé ills viti
að missa salt niður, hafa verið
allskynsamleg í einn tíma við
ákveðin skilyrði. Salt er öllu
dýralífi afar mikilvægt. Mikil-
vægi og gildi saltsins varð
mönnum því Ijóst tiltölulega
snemma í þróunarsögunni.
En salt er ekki til alls staðar
í jafnríkum mæli. Sums stað-
ar er meira en nóg af því,
en víða er skortur, og sums
staðar er afar erfitt að ná í
salt. Marga þjóðflokka skorti
því salt á meoan samgöngur
voru ófullkomnar. Salt var lífs-
nauðsyn og því varð að fara
mjög sparlega með það, sem til
var, og að missa niður salt var
því í sjálfu sér mikil ógæfa..
Margvíslegar kreddur geta
því verið af skynsamlegum rót-
um runnar í upphafi, en virðast
ódrepandi, þótt uppruninn sé
löngu gleymdur.
Margvísleg hjátrú er tengd
svörtum köttum. Margir af
samtímamönnum okkar álíta
það mikinn óheillaboða, að þessi
svörtu grey verði á vegi þeirra.
Þessi hjátrú er leif frá galdra-
öldinni. Kettir voru taldir vera
eftirlætisgerfi galdranorna.
Þjóðsagan um að kettir hefðu
níu líf er frá þessum tímum.
Frá miðöldum er til skræða,