Úrval - 01.08.1949, Blaðsíða 117

DAUÐI, HVAR ER BRODDUR ÞINN ?
115
sem sé dottið í hug, að hann
kynni að hafa misst minnið
við uppskurðinn.
Sex dögum eftir aðgerðina
settist hann upp í rúminu; á
áttunda degi var hann farinn
að teikna flatarmyndir og á
ellefta degi gat hann gengið ó-
studdur.
Að sjálfsögðu var honum
ekki ljóst, hve sjúkdómur hans
var alvarlegur. Við urðum að
halda því leyndu fyrir honum
í lengstu lög, því að mesti styrk-
ur hans í baráttunni — og raun-
ar eini styrkurinn að æskunni
frátaldri — var lífsþrá hans.
Þegar Putnam hafði sagt
Jonna, hvað að honum gekk,
gerði hann tvennt. f fyrsta lagi
boðaði hann einn vina sinna,
Lewis Gannett, á sinn fund, og
sagði næstum því hreykinn:
„Þeir boruðu þrjár holur í gegn-
um höfuðið á mér!“ f öðrulagi
hringdi hann í skólabróður
sinn, Edger Brenner. „Hugsaðu
þér! Þrýstingurinn, sem ég
hafði, var frá heilaœxli!“
Hvenær sem ég spurði hann
hvernig honum liði, svaraði hann
„Alveg dásamlega!“ Það var
sama, hve rödd hans var veik,
þegar hann talaði þessi orð. Oft
Sagði hann hlæjandi: „Ekk-
ert getur skaðað heilann í mér!“
Við vorum vongóð í eina eða
tvær vikur; við vorum jafnvel
farin að ráðgera, að fara með
Jonna upp í sveit, til þess að
hann yrði fljótari að hressast.
Fyrsta sjúkdómsgreiningin var
astrocytoma. Það er tiltölulega
góðkynja æxli, og þó að Putnam
hefði ekki tekizt að ná því öllu
voru nokkrar líkur til, að það
læknaðist að fullu með geisl-
um. En síðari rannsókn leiddi
í Ijós, að æxlið, sem þjáði
Jonna, var mjög illkynja, og
það var að breytast. Nú út-
skýrði Putnam fyrir okkur,
hvers vegna hann hefði ekki
lokað höfuðkúpunni eftir að-
gerðina, en aðeins hulið opið með
höfuðleðrinu. Það var gert í
þeim tilgangi, að æxlið yxi út
úr höfuðkúpunni, í stað þess
að vaxa inn í heilavefinn, ef svo
illa tækizt til, að það færi að
stækka á ný. Ef Putnam hefði
lokað kúpunni með beini eða
málmþynnu, hefði Jonni látizt
innan mánaðar.
Jonna hélt áfram að batna.
Augnalokið hékk ekki lengur
niðri, og hann virtizt fullfrísk-
ur að öðru leyti en því, að vinstri
fótur hans var dálítið óstyrkur.
Við sögðum Jonna hvað eftir