Úrval - 01.08.1949, Qupperneq 119

DAUÐI, HVAR ER BRODDUR ÞINN?
117
Putnam var fámáll, en sagði
okkur að treysta geislameð-
ferðinni, sem var að hefjast.
Þegar verið var að búa Jonna
undir geislalækninguna, sá ég
honum í fyrsta skipti brugð-
ið. Hann sagði, að það gæti
ekki verið um annað en mynda-
töku að ræða. En brátt fór
hann að renna grun í, að svo
myndi ekki vera, það væri
verið að reyna að lækna hann
með geislunum. Hann vék sér
að mér, ákveðinn á svip, og
spurði: „Er ég þá með krabba-
mein?“ — Seinna sagði hann
við Frances: „Ég hef svo mikið
að gera! Og ég hef svo lítinn
tíma!“
Jonni útskrifaðist úr Tauga-
sjúkdómahælinu 1. júní og flutt-
ist til okkar.
Strax og hann kom heim,
fór hann að fletta upp í Ency-
clopedia Brittannica, til þess að
fræðast um heilaæxli. Við höfð-
um búizt við þessu, og því fal-
ið það bindi, þar sem lýst var
þessum sjúkdómi, því að í grein-
inni var meðal annars sagt, að
flest heilaæxli hefðu blindu í
för með sér. Ég man ekki,
hvernig við fórum að því að
skýra hvarf bókarinnar. Jonni
fjargvirðraðist dáiítið út af
þessu en sætti sig svo við orð-
inn hlut.
Hann varð að fara í geislana á
hverjum morgni, og það tók
mjög á hann. Stundum leit út
fyrir, að hann væri að örmagn-
ast — hann þoldi varla að
ganga að lyftunni og út í bif-
reiðina mína. Um 20. júní var
geislameðferðinni hætt, enda
þótt engu væri hægt að spá um
það, hvort æxlið hefði minnk-
að eða ekki.
Jonni lét ekki hugfallasí,
þrátt fyrir geislameðferðina.
Hann reyndi að telja sér trú um,
að einungis smá „ber“ væri
eftir af æxlinu og geislamir
væra notaðir til þess að draga
úr bólgunni eftir aðgerðina.
Hann var jafn hugrakkur og
hann var léttlyndur. Sex mán-
uðum seinna sagði hann við
mig: „Pabbi, ég hafði svo
miklar áhyggjur af Ijósunum,
að ég gat ekki sofið. Ég var
nærri búinn að fá magasár af
áhyggjum.“
Sumarið 1946 er eins og í
móðu í huga mér. Við vorum
sífelit að flytja Jonna til og frá,
því að hann varð að fara til
New York til rannsóknar á tíu
daga fresti. Ég ætla ekki að