Úrval - 01.08.1949, Qupperneq 132

Kin óblandin gleðistund getur
yljað aila ævi.
„Daginn sem við flugum flugdrekunum."
Grein úr Parent’s Magazine“,
eftir Frances Fowler.
„Streng.“ kallaði bróðir minn
um leið og hann kom hlaupandi
inn í eldhús. „Við þurfum langan
streng."
Það var laugardagur, og eins
og alltaf var hann annadagur, því
að boðorðið „sex daga skaltu
verlt þitt vinna“ var tekið hátíð-
lega í þá daga. Úti voru pabbi og
Patrick nágranni okkar að bú-
sýsla.
Inni voru mamma og frú Pat-
rick önnum kafnar við vorhrein-
gerningu. Þetta var í marzmán-
uði og veðrið hið ákjósanlegasta
til að viðra föt; sól og vindur.
Ullarfatnaður var þegar kominn
út á snúrur og blakti í vindinum.
Drengirnir höfðu einhvernveg-
inn sloppið upp fyrir hús með
flugdrekana sína. Og nú höfðu
þeir sent bróður minn eftir snæri,
jafnvel þótt hann ætti á hættu að
vera tekinn til að berja teppi.
Það voru bersýnilega engin tak-
mörk á þvi hve flugdrekarnir
gátu flogið hátt í dag.
Móðir mín leit út um gluggann.
Himinninn var fagurblár og hress-
andi vorvindur á. Hátt uppi í
blámanum svifu drifhvitir, þykkir
skýflókar. Veturinn hafði verið
langur og harður, en í dag hafði
vorið komið.
Mamma leit inn í dagstofuna.
Húsgögnin höfðu verið dregin til
svo að hægt væri að þvo í kring.
Svo leit hún aftur út um glugg-
ann. „Komið, stúlkur. Við skulum
fara með streng til drengjanna
og horfa snöggvast á þá fljúga
flugdrekunum."
Á leiðinni mættum við frú
Patrick og dætrum hennar. Hún
brosti vandræðalega.
Það hafði aldrei verið annað
eins flugdrekaveður. Guð gefur
ekki tvo svona daga á öld. Við
fórnuðum öllu nýja garninu okkar
og enn héldu drekarnir áfram að
stíga. Við gátum varla greint
litlu, gulu deplana í bláum geimn-
um. öðru hverju drógum við einn
þeirra niður, unz hann missti
flugið og féll máttvana niður á
jörðina, einungis til að hafa á-
nægjuna af því að láta hann svífa
Framhald á 3. kápuslðu.
STEINDDRSPRENT H.F.