Úrval - 01.10.1954, Qupperneq 69

UNGLINGSÁR HITLERS
67
áætlun um framtíð þjóðar sinn-
ar. Hingað til hafði ég alltaf
haldið, að takmark Adolfs væri
að verða listamaður, málari eða
ef til vill arkitekt. En nú skildi
ég, að hann stefndi miklu hærra,
að einhverju sem ég gat ekki
gert mér ljósa grein fyrir hvað
var. Hann talaði um umboð
(Mandat), sem hann mundi ein-
hvern tíma fá frá þjóðinni til
að leiða hana úr ánauð til
frelsis. Ég þekkti hann ekki fyr-
ir sama mann og skildi tæpast
hvað hann var að fara.
Hann minntist aldrei á þessa
„fjallræðu“ sína oftar, en ég
uppgötvaði 33 árum síðar, að
hann hafði ekki gleymt henni.
Árið 1939, rétt áður en stríðið
brauzt út, minnti ég Hitler á
þessa nótt, og þá kom í ljós, að
hann mundi næstum orði til orðs
það, sem hann hafði sagt. Einu
sinni þegar við vorum báðir gest-
ir hjá frú Wagner, sagði hann
henni frá fyrstu áhrifunum sem
hann hefði orðið fyrir af óper-
unni Rienzi, og lauk máli sínu
með því að segja í hátíðlegum
tón: „Það var þá, sem það byrj-
aði!“
Hitler seniur ópem.
Adolf skrifaði öll ósköp, eink-
um leikrit, en einnig smásögur.
Hann sat stundum alla nóttina
við skriftir, án þess að hann
segði mér nema undan og ofan
af hvað hann hefði verið að
skrifa. Ég vissi þó, að næstum
allt, sem hann skrifaði, gerðist
í heimi Wagners, þ. e. á tímum
f orngermana. Dag nokkurn sagði
ég honum, að í handritum, sem
Wagner lét eftir sig, hefði fundizt
uppkast að dramatískri óperuum
Völund smið. Hann fletti upp
þjóðsögunni um Völund í goða-
fræði sinni. Þegar ég kom heim
seinna um daginn, sat Adolf við
píanóið. Hann heilsaði mér for-
málalaust með þessum orðum:
„Heyrðu, Gutl, ég er að semja
óperu um Völund.“ Hann hafði
gaman af undrun minni og hélt
áfram því sem hann kallaði að
spila á píanó. Þegar ég hafði
áttað mig, spurði ég hann hvern-
ig hann hefði hugsað sér að
gera þetta. „Það er ósköp ein-
falt,“ sagði hann, „ég sem tón-
listina og þú skrifar niður eftir
mér.“
Ég hafði fyrir löngu vanizt
því, að ráðagerðir hans jöðruðu
við sjúklega óra, en þegar hann
var kominn inn á sérsvið mitt,
gat ég ekki lengur fylgzt með
honum. Hann var ekki sérlega
söngvipn, gat ekki einu sinni
leikið þolanlega á hljóðfæri.
Hann hafði ekki hundsvit á tón-
fræði. Hvernig gat hann þá lát-
ið sig dreyma um að semja
óperu ? En hann móðgaðist ekki
vitund af vantrú minni. Þegar
ég kom heim um kvöldið sagði
hann: „Nú er ég búinn með
forleikinn. Hlustaðu á!“
Tónverkið var alger Wagner-
stæling. Það voru nokkur sér-
stæð temu, sem honum hafði