Úrval - 01.11.1954, Blaðsíða 89

JÁTVARÐUR SIGURSÆLI
8 T
Ieika með þeim yndisþokka, sem
einkenndi hverja hreyfingu
hennar.
Isama bili beindist athygli
hennar að kettinum — hún
var alveg búin að gleyma hon-
um — en þegar fyrstu, djúpu
tónarnir í Vivaldikonsertinum
hljómuðu um herbergið, varð
hún vör við eldsnögga hreyfingu
á sóffanum. Hún hætti strax að
leika. „Hvað er þetta “ sagði
hún við sjálfa sig og sneri sér
að kettinum. „Hvað gengur að
þér?“
Kötturinn, sem áður svaf
vært, sat nú keikur á sóffanum,
spenntur og titrandi, og starði
á hljóðfærið með uppglenntum
augum.
„Varstu hræddur?“ spurði
hún vingjarnlega. „Þú hefur
kannske ekki heyrt hljómlist
fyrr?“
En þegar hún virti köttinn
betur fyrir sér, sá hún að það
var ekki hræðsla, sem að hon-
um gekk. í svip hans og hreyf-
igum var ekkert, sem benti til
ótta. Miklu fremur var sem
hann kæmi eftirvæntingarfullur
til móts við eitthvað, og andlitið
— já, svipur þess lýsti í senn
undrun og felmtran. Að vísu er
kattarandlit lítið og ekki svip-
brigðaríkt, en gefi maður gæt-
ur að samspili augna og eyrna,
og þó einkum viprunum í skinn-
inu fyrir neðan eyrun og nið-
ur á kinnarnar, þá getur komið
fyrir, að maður sjái þar endur-
speglast mjög sterkar tilfinn-
ingar. Lovísa horfði með at-
hygli á andlit kattarins, og af
því að henni lék forvitni á að
vita hvað gerðist næst, teygði
hún fram hendumar og byrjaði
á Vivaldakonsertinum að nýju.
I þetta skipti var kötturinn
viðbúinn og það gerðist ekki
annað en að skrokkurinn varð
stífari. En eftir því sem tónlist-
in magnaðist og hraðinn jókst
þegar hún byrjaði á eggjandi
inngangi fúgunnar, forkláraðist
svipurinn á andliti kattarins.
Eyrun, sem hingað til höfðu ver-
ið sperrt, lögðust nú aftur, aug-
un lokuðust til hálfs, höfuðið
seig hægt út á aðra hliðina. Á
þessari stundu hefði Lovísa get-
að svarið, að dýrið kynni í raun
og veru að meta tónverkið.
Það, sem hún sá (eða hélt
hún sæi) var svipað því sem
hún hafði oft tekið eftir hjá
fólki, sem hlustaði af athygli
á tónlist. Þegar það gefur sig
á vald nautninni, sekkur sér í
hana, færist yfir andlitið þessi
sérkennilega ákefð og upphafn-
ing, sem er í ætt við bros. Lo-
vísa sá ekki betur en svipurinn
á kettinum væri nákvæmlega
eins.
Lovísa lauk við fúguna og
byrjaði á Sikileyjardansinum, en
fylgdist jafnframt með kettin-
um. Það sem sannfærði hana um
að kötturinn hlustaði í raun og
veni, voru viðbrögð hans þegar
hún ætti að spila. Hann deplaði
augunum, hreyfði sig lítið eitt,