Úrval - 01.11.1954, Blaðsíða 98

96
ÚRVAL,
undir eins að fara og búa til
eitthvað sérstaklega gott. Ef ég
bara vissi hvað væri uppáhalds-
maturinn hans. Hvað heldurðu
hann vilji helzt, Játvarður,"
„Nei, Lovísa, nú er —
„Góði Játvarður, lofaðu mér
nú einu sinni að ráða. Bíddu
hérna,“ sagði hún og beygði sig
niður og strauk kettinum létt
með fingurgómunum. ,,Ég kem
undir eins aftur.“
LOVlSA fór fram í eldhúsið
og þar stóð hún stundar-
korn og velti fyrir sér hvaða
góðgæti hún ætti að búa til. Átti
það að vera soufflé? Fínt osta-
soufflé? Játvarður var að vísu
ekki mikið fyrir það, en það
varð að hafa það.
Hún var ekki sérlega vel að
sér í matreiðslu og soufflé hafði
ekki alltaf tekizt vel hjá henni,
en í þetta skipti vandaði hún
sig og beið lengi meðan ofninn
var að hitna. En hvað átti hún
að gefa honum með? Þá datt
henni í hug, að sennilega hefði
Liszt aldrei bragðað avacado
eða greipaldin og hún ákvað að
gera handa honum salat úr þess-
um tveim ávöxtum. Það yrði
gaman að sjá hvernig honum
líkaði það. Þegar matreiðslunni
var lokið, lét hún allt á bakka
og bar hann inn í dagstofuna.
I sama bili kom maður henn-
ar utan úr garðinum.
„Hérna er kvöldmaturinn,“
sagði hún, um leið og hún lagði
bakkann á borðið og leit á sóff-
ann. „Hvað er orðið af honum?“
Maður hennar lét sem hann
heyrði ekki. Hann gekk þvert
yfir herbergið og náði sér í síg-
arettu.
„Játvarður, hvar er hann?“
„Hver þá?“
„Þú veizt við hvern ég á.“
„Já, það er alveg rétt. Ég
skal segja þér frá því.“ Hann
beygði sig niður til þess að
kveikja í sígarettunni. Hann leit
upp og sá að Lovísa starði á
hann— á buxnaskálmarnar, sem
höfðu vöknað af grasinu.
„Ég fór bara út til þess að
líta eftir eldinum“, sagði hann.
Augnaráð hennar hvarflaði
upp á við og nam staðar við
hendur hans.
„Það logar ennþá,“ hélt hann
áfram. „Ég býst við að það
logi í alla nótt.“
En konan einblíndi á hann,
og hann kunni illa við það.
„Hvað er að?“ spurði hann.
Síðan varð honum litið niður
og sá rispuna á handarbakinu.
Hún náði frá þumalfingrinum
upp að úlnliðnum.
„Játvarður!a
„Já,“ sagði hann. „Ég veit
það. Maður rífur sig alltaf á
þessu bannsetta hrísi. Hvað er
að þér, Lovísa?“
„Játvarður!“
„I guðs nafni, kona, seztu nið-
ur og reyndu að vera róleg. Það
ætti ekki að vera nein ástæða
til að æsa sig upp út af þessu.
Lovísa! Lovísa, seztu!“
Ó. B. þýddi.