Úrval - 01.02.1955, Blaðsíða 55

HOLLRÁÐ
53
einn og yfirgefinn. En þá komu
mér orð móður minnar í hug,
eins og þau hefðu verið töluð
til mín á þessari stundu. Þau
komu eins og ljósgeisli og vöktu
hjá mér þá trú, að framtíðin
bæri von í skauti sér, jafnvel
fyrir munaðarlausan dreng.
Amma mín var með allra
minnstu konum, sem ég hef
þekkt, en þrek hennar var ótrú-
legt. Skömmu eftir þetta fór
hún með mig og systur mína
til Los Angeles. Þar lauk ég
barnaskólanámi og fór í mennta-
skóla, en vann jafnframt fyrir
mér, fyrst sem vikadrengur á
heimili, síðan við að bera letur-
blý í prentsmiðju. Eitt sumar
fékk ég vinnu við gólfdúkalagn-
ingu. Ég var ánægður með lífið.
I lok síðasta vetrar míns í
menntaskóla fékk ég fyrstu al-
varlegu kynni mín af kynþátta-
misrétti. I skólanum voru þá
aðeins örfáir negradrengir og
allir höfðu umgengizt okkur
sem einstalkinga, en ekki sem
sérstakan kynþátt. Bag nokk-
urn voru efstu bekkingar sam-
ankomnir til að hlýða á þegar
lesin voru upp nöfn þeirra, sem
kosnir höfðu verið í heiðursfé-
lag styrkþega í öllum skólum
borgarinnar. Af því að ég var
hæstur í mínum bekk, taldi ég
víst, að nafn mitt yrði lesið upp.
En það fór á annan veg. Nafn
mitt var aldrei lesið upp. Allir
litu á mig, því að allur bekkur-
inn bjóst við að ég yrði kosinn.
Þegar mér varð ljóst hver á-
stæðan var, fann ég til auð-
mýkingar sem ég hafði aldrei
kynnzt áður. Þegar við fórum
út úr salnum, mæltu þekkjar-
bræður mínir og einn eða tveir
kennarar til mín huggunarorð-
um, en stolt mitt var sært djúpu
sári.
í reiði ákvað ég að fara úr
skólanum og hætta námi. En
þá komu mér í hug orð móð-
ur minnar: „Ralph, láttu aldrei
neitt ræna þig trú þinni, von
og draumum." Ég sagði við
sjálfan mig, að ég væri ekkert
upp á þennan heiðursfélagsskap
kominn, ég gæti komizt af án
hans. Kynni mín af kynþátta-
fordómum hafa aldrei verið
skemmtileg, en síðan þetta var
hef ég varazt að láta þau vekja
hjá mér beiskju.
Lífið fór oft um mig óblíð-
um höndum á æskuárunum, en
orð móður minnar fylgdu mér
og smám saman urðu þau að
einskonar lífsskoðun. Ég á þeim
jafnvel að þakka þann árangur
í íþróttum, sem ég náði í háskól-
anum í Los Angeles. Raunar var
hann ekki til að státa af, enda
var ég ekki íþróttamannslega
vaxinn, en viljinn var sterkur
og kappið mikið, sem nægði til
þess að ég reyndist liðtækur
keppandi.
Eitt sinn kepptum við í körfu-
knattleik við mjög sterkt lið frá
Stanfordháskóla. Ekki voru
taldar neinar líkur til að við
færum með sigur af hólmi, en
ég vildi ekki trúa því. Alian