Úrval - 01.02.1955, Qupperneq 99

VETURSETA Á SVALBARÐA
9T
ferð: „Kvíðaflói, Eymdarflói,
Sorgarflói.“
„Þetta eru heiti á strandlengj-
unni hérna,“ segir Hermann til
skýringar.
„Hvers vegna eru nöfnin
svona hryllileg?“
,,Á sumrin berast oft skip með
ísnum upp að ströndinni. En
ísinn getur ekki skaðað okkur,
því að við erum á þurru landi.“
Ég held áfram að borða og
stari út í þokuna.
*
Við tökum upp farangur okk-
ar. Ég veit ekki hve marga daga
við erum að því, því að hér eru
hvorki dagar né nætur. Einn
dagurinn rennur saman við þann
næsta. Það er alltaf bjart, brim-
hljóð berst frá sjónum, og þok-
an er eins og veggur kringum
kofann. Við borðum, þegar
okkur svengir, og sofum, þegar
við erum þreytt.
En loks er allt komið á sinn
stað. Ég hef þvegið veggina
og gólfið úr heitu sápuvatni.
Þegar kofinn er orðinn hreinn
og þrifalegur, fer mér að lítast
betur á hann.
Rauðleiti blærinn á reyklituðu
veggjunum er fallegur, og það
er mikil prýði að hvítu hrein-
dýraskinnunum á rúmunum.
Loðúlpur veiðimannanna sóma
sér vel þar sem þær hanga á
veggnum, og sama má segja
um Lappaskóna og beltin.
En mér finnst landslagið vera
jafn ömurlegt og áður. Einn
dag taka karlmennirnir mig með
sér þegar þeir fara að sækja
vatn. „Þú verður að læra að
rata í þokunni," segir Hermann.
„Þá getur þú sótt vatnið sjálf,
þó að við séum ekki heima.“
Það sést ekki út úr augunum
fyrir þoku og undir fæti er
grjóturð. Þetta er eggjagrjót
og illt yfirferðar. Enda þótt
mér sýnist steinarnir vera
hver öðrum líkir, átta karlmenn-
irnir sig eftir þeim, þegar þeir
fara út að vatnsbólinu. Landið
er svo hrjóstrugt að ég get
varla um annað hugsað. Ég sé
allstaðar grjót, í vöku og svefni.
Evrópa er orðin töfraland í
mínum augum. Þar spretta blóm
og ávextir úr jörðinni, og allt
sem maður þarf sér til lífs-
framfæris. Hérna, þar sem ekk-
ert vex, skil ég fyrst hvílíkt
kraftaverk það er, að fæðan
skuli sífellt vera að spretta upp
úr jörðinni.
Undir niðri hef ég áhyggjur
af matarbirgðunum. Að vísu er
matarskápurinn fullur af köss-
um, dósum og sekkjum, en
mest af þessu er f jörefnasnautt.
Ég lít á listann: Þurrkaðar
baunir og ertur — lítil sem
engin fjörefni; kakó, hrisgrjón,
hveiti — lítil sem engin fjör-
efni; te, kaffi, sykur — alls
engin f jörefni; laukur og kart-
öflur, þurrkaðir ávextir, salt-
kjöt. Fjörefnabirgðir okkar eru
fólgnar í fáeinum dósum af
smjöri, hunangskrukku, lýsis-
flösku og sex kálhöfðum.
„Hafðu engar áhyggjur“»