Úrval - 01.02.1955, Page 101

VETURSETA Á SVALBARÐA
99
ur aftur að vörmu spori og set-
ur fötuna niður við fætur mér
með djúpri hneigingu.
Þannig líða þokudagarnir.
Karlmennirnir hafa alltaf eitt-
hvað fyrir stafni og ég æfi mig
í að matbúla selinn. Ég er ann-
ars orðin leið á honum fyrir
löngu, kjötið er biksvart og allt-
af eins á bragðið, hvort sem
ég sýð það eða steiki.
En karlmönnunum þykir það
gott, og nú þegar ég hef séð
hve mikið má afla af kjöti með
einu skoti, hef ég miklu minni
áhyggjur af fjörefnunum.
*
Ég hef séð Svalbarða í
fyrsta sinni. Það var komið
fram í ágúst. Ég vaknaði
snemma — ég veit ekki hvers-
vegna. Ef til vill var það vegna
ferska, hreina loftsins, sem er
eins og töfradrykkur. Þegar mér
varð litið út um opnar dyrnar,
sá ég í fyrsta skipti blátt, sól-
glitað hafið.
Hvílík fegurð! Við lifum í
dásamlega fögru landi.
Fyrir framan okkur breiðir
stórfengilegur flói faðminn móti
norðri og handan við hann
gnæfa dimmblá, tindótt fjöll
með breiðum skriðjökulstung-
um, sem ná niður að sjónum.
I suðri er röð af einkennileg-
um, keilulaga tindum, sem eru
vafðir dimmum, rauðum bjarma
Þeir taka á sig öll litbrigði, og
litirnir eru svo djúpir, að slíkt
sézt aldrei heima. Það er ein-
kennileg birta yfir öllu í kyrrð-
inni. Tveir máfar fljúga lágt og
hljóðlaust yfir fjörðinn, og það
slær ljósrauðum bjarma á breiða
vængina.
Ég get ekki sofnað þegar ég
fer aftur upp í rúmið. Mér
finnst sem ég hafi skyggnzt inn
í annan heim.
Ég fer á fætur klukkan fimm,
enda þótt karlmennirnir séu enn
í fasta svefni. I dag þvæ ég mér
undir beru lofti. Sólin er þegar
komin hátt á loft, og það er
hlýtt bak við kofann, þar sem
sólargeislarnir hafa skinið á
tjörupappann á veggnum. Ég
fylli ker með hreinu vatni og
sæki sjó í könnu. Síðan get ég
fengið mér ágætis bað og steypt
yfir mið saltvatni á eftir.
Aldrei á ævi minni hefur mér
fundizt ég vera jafn fersk og
hrein eins og eftir þetta bað í
heimskautssólinni og ísköldum
sjónum.
Bráðlega fara karlmennirnir
á stjá. Þeir eru nýrakaðir og
í hreinum samfestingum. Við
erum öll í bezta skapi. Við fögn-
um sólskininu með því að fá
okkur skeið af hunangi með
kaffinu og selkjötinu.
#
Hann stendur uppi á ösku-
haugnum og er að róta í tóm-
um dósum í mestu makindum.
Feldur hans er snjóhvítur og
silkimjúkur, eins og loðskinnin,
sem glæsikonur hafa um háls-
inn.
Það er mikill viðburður fyrir
veiðimennina þegar heimskauts-