Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 12

sátum báðir og raunar með þau hjón
bæði á skemmtanir og af.
Lengri og erfiðari leið var inn í
Áreyjar en þangað átti ég ófáar ferðir
með búendur þar, góðvini mína Eyjólf
og Ingibjörgu og einnig þeirra fólk og
man ég alveg sér í lagi eftir einni ferð.
Það var yfir á að fara og það var mikið
í ánni og þegar ég ætlaði svo að beygja
heim að Seljateigi og hemlaði niður þá
gjörðist einfaldlega ekki neitt í hálkunni,
hemlamir höfðu farið í ánni. Beygjunni
náði ég naumlega og þau sem í jeppanum
voru sluppu með skrekkinn, en ekki
var um annað að ræóa en láta vaða, því
annars hefði bíllinn lent á hliðstaumum
eða úti í skurði og hvom tveggja vægast
sagt hættulegt.
Já, enn gæti ég talið ferðir farnar með
hina og þessa sem m.a. komu gangandi
í heimsókn heim, jafnvel fór ég fjarða
á milli fyrir leikfélagið heima og svona
utan enda. Aðeins það að fyrir utan
mjólkina frá henni Guðbjörgu minni
á Sléttu var hinn beini afrakstur enginn,
en þakklæti í orðum býsna dýrmætt
nú í minningunni, en þegar horft er til
blankra hjóna með böm mörg, þá hefði
smávegis umbun verið ágæt, en ekki
við slíkt komandi hjá hvomgu okkar
hjóna, sem betur fer, segi ég nú.
En ég ætlaði eiginlega að segja frá
annars konar bílferðum, bílferðum milli
landshluta eftir að ég varö þingmaður og
ekki máski frá mörgu merkilegu að segja,
en ég læt flakka smábrot af því sem þar
gjörðist. Mikið heföi nú stundum verið
gott að hafa farsíma á lengri leiðum ,
oft á kvöldum jafnvel nóttum.
Einu sinni vomm við hjónin á ferð
yfir Möðmdalsöræti í úrhellisrigningu
á okkar Moskvitch og þegar við vomm
skammt komin frá Möðrudal ókum við
fram á hundhraktan ferðalang meö
allnokkum farangurog við stönzuðum
auðvitað og maðurinn tekinn upp í. Hann
sagðist vera belgískur og talaði sæmilega
ensku og alla vega þá skildum við hvorn
annan að mestu. Ekki höfðum við lengi
ekið er við ókum fram á annan klyfjaðan
og hundblautan ferðalang og aftur var
stanzað og maöurinn tekinn upp í og
var þá skottið orðið fullt og þó setið
undir einhverju.
Af tali mannanna tveggja var ljóst
að þeir vom ferðafélagar, en ekki
höfðum við ekið lengi enn þegar þriðji
hraknings-maðurinn birtist, húkandi á
steini við veginn. Við sögðumst svo
sem varla geta tekið hann líka, en þeir
tvímenningar aftur í fóru að biðja sem
ákafast og auðvitað var honum troðið inn
með pjönkur sínar eins og við svo sem
höfðum alltaf ætlað að gjöra. Ekki býst
ég við að vel haft farið um þá félaga,
en þeir lofsungu okkur mjög og spurðu
m.a. um við hvað ég ynni og var ég
heldur tregur til svars, en þeim þótti
þetta þá stórmerkilegt og undruðust þó
mest, að ég skyldi ekki vera á betri bíl,
“member of parliament” o.s.frv. En ég
sagði að ég væri fýrir þann flokk sem
legði ekki mikið upp úr slíkum hégóma,
sem dýmm bílum og það þótti þeim
enn merkilegra.
Eg sagði við konu mína að gagn
væri að ekki spryngi á bílnum, því allir
vom ferðalangamir allháir og ekkert
ofurgrannir þó ungir væru, en bíllinn á
ekki alltof góðum dekkjum, allgömlum
og slitnum. En allt hafðist þetta og
við skiluðum þeim þremenningum til
Egilsstaða og þar buðu þeir borgun,
en það ekki tekið í mál og sannarlega
þökkuöu þeir vel fyrir og tóku niður
heimilisfóng okkar eystra og syöra, en
við höfum hvorki heyrt eóa séð neitt
frá þessum þremenningum, enda áttum
við aldrei von á því. Eg man að okkur
létti báðum þegar þeir vom famir og öll
dekk enn heil, en lyktin af þeim loddi
nokkuð við bílinn næstu dægur, enda
þeir eðlilega sveittir og niöurrigndir og
tæpast nýbúnir að fara í bað.
Oft kom það fyrir að ég tók upp þessa
svokölluðu “puttalinga” þó mér væri
svo sem aldrei alveg um þá gefið, þegar
ég var einn á ferð og einkenni þeirra
allra aö vilja tala einhver lifandis ósköp
við mann á oft illskiljanlegri ensku eða
skandinavísku og ég ekki svo mjög vanur
að tala þessi tungumál og í raun alltaf
forðast það, ekki þótt ég nógu góður
til þess.
Eg nian eftir því aö eitt sinn tók ég
upp óvenjumálglaðan en ekki að sama
skapi skiljanlegan hollenzkan ferðalang
í Breiödalnum. Ég var á fundaferð um
suðurhluta kjördæmisins og sagði honum
að ég væri á leið til Djúpavogs og myndi
halda þar fund, fara síðan og gista hjá
vinafólki mínu að Melrakkanesi og fara
svo undir hádegi til Homafjarðar og við
vegamótin að Djúpavogi skömmu fyrir
kvöldmat kvöddumst við með virktum.
Þetta hefði ég svo sem ekki átt að gjöra
en því áttaði ég mig ekki á þá.
Fundinn hélt ég og fór svo að
Melrakkanesi en þau ágætu hjón,
Þórunn og Karl, á fundinum, en ekki
hafði ég lengi ekið á leið til þeirra þegar
ferðalangurinn eins og spratt upp úr
veginum og bað um far. Auðvitað fékk
hann far og ég vildi fá að spyrja þau
hjón hvort hann mætti gista í súldinni, en
það tók hann ekki í mál, hafði einhvern
tjaldbleðil með sér. Svo leið nóttin og
ég kvaddi þau hjón árla morguns og hélt
áleiðis til Homaljarðar og var rétt kominn
spölkorn frá bænum þegar farþeginn frá
deginum áður spratt upp og veifaði ákaft
og brosti sínu breiðasta. Hann fékk að
sjálfsögðu far til Homaljarðar, en áður
en við skildum þar hafði hann grennslast
fyrir um ferðir mínar sem ég kvað allar á
huldu og allshugar feginn var ég daginn
ef'tir á leið minni til Reykjavíkur að aka
ekki fram á ferðalanginn, enda vægast
sagt orðinn uppgefmn á oft óskiljanlegu
bablinu í honum og spumingunum um
hitt og þetta, sem hann ætlaðist ævinlega
til að ég ætti svör við.
Einu sinni var ég á ferð suöur að sumri
til og faðir minn með mér og þá fékk far
með okkur frönsk stúlka sem ætlaöi aö
sögn að skoða sig um og dáðist mjög
aö hinu íslenzka landslagi. Hún talaði
sæmilega skýra ensku og ég man að
ég bað foður minn að ræða við hana á
leiðinni, svo mikill afbragðsenskumaður
sem hann var, enda verið meira en tvö ár í
Kanada, en hann kvaðst búinn að gleyma
öllu og brást ekki vel við bón minni. Ég
gat svo ekki annað en brosað aö því, að
nokkrum sinnum á leiðinni var hann þó
bæði að túlka rétt þaö sem hún sagöi
og leiðrétta mig, já, á leiðinni sagði ég,
því samfylgd hennar varö lcngri en hún
bað um í fyrstu. Við gistum í Nesjaskóla
og hún haföi falast eftir fari í öræfin
daginn eftir og kvaðst verða við veginn
stutt frá Nesjaskóla og það stóðst svo
sem alveg. En þegar í Öræfin kom og
ég stanzaði á Fagurhólsmýri í Ijómandi
300 Heima er bezt