Heima er bezt


Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 90

Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 90
13. kafli Þorpið logaði af sögusögnum, bæði sönnum og lognum. Hvar sem tveir eða fleiri mættust, var viðkvæðið, „Hefurðu heyrt það nýjasta?“ Ulli var búin að reka Andreu upp á hanabjálka og bjó í góðu yfirlæti meö Gústu. Einhver hafði séð gegnum glugga að kvöldlagi hvar Ulli og Gústa stigu villtan dans á borðstofuborðinu, hálf- eða allsnakin, en undruðust mest styrkleika borðsins og manneskjan komin að því að fæða. Aðrir sögðu að þau væru búin að gera Andreu geðveika og læstu hana inni í risinu. Svo sást nú Andrea í Björnsvali einn daginn, að versla, alúðleg og lík sjálfri sér, svo ekki gat það staðist að hún væri orðin geðveik. Þeir sem sögðust hafa heyrt að hún hefði bara verið flutt upp einn daginn þegar Gústa ruddist inn á Ulfljót Hermannsson, dáðust að henni fyrir að láta ekki troða sig niður, heldur losa sig svona snilldarlega úr vitleysunni. Það var verst að hún skildi ekki henda skötuhjúunum á dyr á stundinni. Hún hlyti að sækja um skilnað fljótlega. Aðrir sögðu að Úlli og Keli á Kríunni hefðu lent í áflogum, báðir þættust eiga bam Gústu og Keli hefði hótað að drepa hvem þann sem þættist eiga krakkann. Hann hefði ekki vitað betur en þau Gústa væru trúlofuð. Einhver sagði þá Kela að úr því Gústa segði Bjössa heitinn kóng, föðurinn, þá gæti hann nú ekki dáið tvisvar. Svo Keli skyldi hætta öllum morðhótunum. Þá nefndi Keli sér til vitnis Gabríel meðhjálpara, sem hann hefði mætt á tröppunum morguninn sem hann hafði komið trúlofaður frá dóttur hans og svo yrði bamið rauðhært og þá gætu allir séð að hann segði satt. Þá hlógu allir viðstaddir. En Gústa gnísti tönnum þegar henni barst þetta til eyrna. Margir álitu Kela á Kríunni, eins og hann var daglega nefndur, ekki merkilegan pappír þar sem hann hafði verið annálaður óreglumaður frá fermingu. Fyrst ánetjaðist hann víninu og síðar komst hann að því að það var voðalega afslappandi að hafa róandi töflur í bland. Þær fékk hann nú ekki afgreiddar í apótekinu á heilsugæslunni en þar sem hann sigldi oftast með félögum sínum að selja afla skipsins í erlendum höfnum var auðvelt að ná í það sem hann vildi til sinna eigin nota. Keli var langt frá því að vera slæmur strákur, eiginlega var ekki illt til í honum. Öllum vildi hann hjálpa ef hann var beðinn og oft gátu lymskutól notfært sér hrekkleysi hans. Flestum fannst hann nú ekki stíga í vitið en Keli skinnið var nú bara einu sinni svona og hann var alveg óskaplega hrifínn af henni Gústu. Það var nú hluturinn sem fólk eiginlega undraðist mest í henni Litlu-Vík. Dagamir liðu og Andrea var orðin óþreyjufull að bíöa eftir barninu. Henni fannst hún vera veik, bæði á sál og líkama. Öll sú sára reynsla sem hún hafði orðið fyrir var að yfirbuga hana og einstæðingsskapurinn læstist um hana eins og köld kló. Henni fannst hún vera vamarlaus fyrir svikum og sársauka. Þegar hún hafði tekið þá ákvörðun að flytja frá Úlla hafði henni fundist einhver kraftur umlykja sig og halda sér uppi. Henni hlytu að opnast einhverjar leiðir. Hún gæli alveg séð um sig og bamið. Nú var hún ekki lengur jafn viss. Allt hennar angur og óhamingja var að nísta hana í sundur. Hún treysti sér varla út fyrir hússins dyr fyrir orkuleysi og ekki bætti úr skák að á heilsugæslustöðinni frétti hún að læknirinn hefði orðið að fara skyndilega til Reykjavíkur vegna veikinda og auðvitað fór frúin með honum. Óvíst var hvenær þau ættu afturkvæmt. „Það var víst eitthvað alvarlegt sem að honum gekk,“ sagði Ingveldur ljósmóðir, en vonaði að það yrði sendur staðgengill. Þar með var Andrea búin að missa sínar haldbestu stoðir í þrengingunum. Eins veigraði hún sér við að hafa samband við Jörund velgjörðamann sinn, þessar löngu vikur. Eiginlega var það svo að hún dró sig eins og sært dýr inn í holu sína og vildi helst loka umheiminn úti að svo miklu leyti sem það var mögulegt. Andrea vissi að hún myndi aldrei leita hjálpar Úlla. Hann skipti sér ekki af henni og hún ekki af honum. Henni fannst hún ekki þekkja neina konu í þorpinu nógu vel til að tala við. Að vísu höfðu einstaka þeirra komið í stuttar heimsóknir og verið blíðar og vorkunnsamar á svipinn, en Andrea var orðin svo tortryggin að hún ákvað að þær væm bara að forvitnast um hana og fór alveg í baklás. Lét ekkert uppi um vanlíðan sína heldur byggði upp vamarvegg í kring um sig, svo enginn fór ríkari af fréttaefni af hennar fundi. Það var því ekkert spennandi að endurtaka heimsóknirnar. Hún hafði það eins og blóm í eggi sögðu konurnar og hugsuðu svo ekki meira um það. Ómar Alfreðsson var sá eini sem hafði reglulega samband við hana og þá í símanum, því hann vildi ekki auka á kjaftaganginn í þorpinu, með því að koma oft í heimsókn. Hann vissi að Gústa myndi aldeilis ljá þeim fréttum fætur, þar sem hún ríkti og fór hálfgerðum hamfömm í frekju og ráðríki á neðri hæðinni. Ómar vissi að Gústa var flutt úr gestaherberginu í svefnherbergið hjá Úlla og var alveg gáttaður á manninum að taka það í mál. Hann virtist bara búin að gleyma að hann var harðgiftur enn og ekki vildi hann sækja um skilnað við Andreu. Það var Ómar nú alveg viss um að var ákvörðun Gústu, því þá myndi Úlli standa uppi slyppur og snauður vegna séreigna Andreu og kannski myndu þau Gústa bæði tapa vinnunni líka. Því ekki var það í áætlunum frk. Gabríels að þau færu að leita sér að vinnu í frystihúsinu eða annarsstaðar. Gústa hafði sagt stelpunum í búðinni að hún þyrði ekki fyrir nokkum mun að sofa ein. Það gæti alveg skeð að svona taugabiluð manneskja eins og Andrea læddist hreint og beint að henni einhverja nóttina þar sem hún væri vamarlaus og reyndi að kála henni eða minnsta kosti gera henni og baminu eitthvað mikið til miska. Hún væri óútreiknanleg manneskja sem myndi einskis svífast til að bamið fengi ekkert eftir föður sinn. Það gætu nú allir séð klókindabragðið hjá henni með íbúðina sem hún hefði þó verið búin að lofa sér, þó hún hefði ekki vitni að því. Þessu trúði fólk nú mátulega. 378 Heima er bezt
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88
Blaðsíða 89
Blaðsíða 90
Blaðsíða 91
Blaðsíða 92
Blaðsíða 93
Blaðsíða 94
Blaðsíða 95
Blaðsíða 96

x

Heima er bezt

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heima er bezt
https://timarit.is/publication/380

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.