Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 37

Ungur veiðimaður í auðninni.
hófst vegna hversu þunnskipað var í
flugvélinni, sem var breiðþota af stærstu
gerð, því það voru álíka margir farþegar
og starfsfólk um borð. Enda var stjanað
við farþegana og komið fram við þá eins
og að þjóðhöfðingjar væru á ferð.
Flogið var yfir vötnin miklu á
landamærum Kanada og Bandaríkjanna
og áfram yfir Dakota og Montana og
lent í borginni Seattle í Washingtonfylki,
sem er norðarlega á vesturströnd
Bandaríkjanna. Það var ævintýralegt
að virða fyrir sér landslagið á þessari
leið þvert yfír Bandaríki norður Ameríku
Það var bjart og heiðskírt svo vel mátti
greina landið sem flogið var yfir.
Klettafjöllin voru hrikaleg í tign sinni
og Yellowstone svæðið með sínum
furðulegu fyrirbærum.
Eftir um það bil fimm klukkutíma
tlug var lent á flugvellinum í Seattle
og gengið frá borði. Fyrirkomulag var
nokkuð annað en ég átti að venjast við
að fara inn í flugstöðina. Gengið var úr
flugvélinni niður í göng og komið upp
úr þeim inni í flugstöðinni.
Fljótlega fékk ég flug til Fairbanks
sem er inn í miðju landi og er ein af
stærri borgum í Alaska. Fleldur þótti
mér flugvélin, sem átti að fljúga með
þangað, skuggaleg. Hún virtist vera
svört af sóti eða öðrum óhreinindum
en í lagi þegar inn var komið.
Það var farið að skyggja þegar flogið
var yfir vesturströnd Kanada en þó mátti
sjá ógrynni af eyjum stórum og smáum
úti fyrir ströndinni og þegar komið var
inn yfir fastalandið virtist umhverfið
vera gráleit auðn og lítið um byggð
og ljós.
Eftir lendingu á flugvellinum í
Fairbanks var ekið að mjög athyglisverðu
hóteli sem var kennt við konung sem
ég man ekki Iengur hvað hét. Húsið
var stórt bjálkahús með afgreiðslu og
veitingasal á neðri hæð og svefnaðstöðu
í nokkrum herbergjum á efri hæð.
Ég fékk mér kvöldverð í veitingasalnum
þar sem var fremur fátt af fólki en þó
sátu nokkrir við barinn og hafa eflaust
rætt um landsins gagn og nauðsynjar. Þó
taldi ég margt benda til þess að flestir
væru úr sinni hverri áttinni og þekktust
sennilega takmarkað. Ég sat við borð
og fór að skoða kort af Alaska og gera
mér grein fyrir aðstæðum og leita að
nafni þorpsins sem ferðinni var heitið
til. Ég vissi að það var á bakka Yukon
árinnar sem er stórfljót og rennur gegnum
stóran hluta Alaska. Ég fann nafnið á
kortinu og komst að því að u.þ.b. tvo
klukkutíma tæki að komast þangað með
lítilli flugvél, sem losaði póst í leiðinni
í öðru þorpi.
Við næsta borð sat ungur maður sem
greinilega vantaði félagsskap. Hann kom
til mín og heilsaði og vildi vita hvaðan
ég kæmi og hver áfangastaður minn væri.
Hann sagðist vera að koma úr vinnu á
norðurpólnum og væri á leið heim til sín
í frí. Þegar ég spurði nánar um þennan
norðurpól kom í ljós að ungi maðurinn
hafði unnið við að leggja leiðslur sem
áttu að flytja gas/olíu til Bandaríkjanna.
Þetta væru mikil mannvirki sem mörg
þúsund menn störfuðu við bæði dag og
nótt árið um kring. Vinnustöðvamar
meðfram leiðslunni báru sérstök heiti og
hans vinnustaður nefndist Norðurpóll.
Starfsfólkið vann við erfið skilyrði en
hafði miklar tekjur. Töluvert vildi ganga
á tekjurnar hjá mörgum, því eins og
í villta vestrinu forðum, væm barir
á staðnum, sem verðlögðu vöru sína
hátt og einnig fjöldi kvenna sem tóku
greiðslu fyrir þjónustu sína.
Þó fróðlegt væri að hlusta á frásagnir
unga mannsins þurfti ég að fara að sofa
til að vera reiðubúinn fyrir verkefni
morgundagsins.
Eftir góðan morgunverð daginn eftir
flutti bifreið á vegum hótelsins mig og
fleiri út á flugvöll þar sem flugvél beið
tilbúin að fara á loft.
Það var mjög kalt og mikið frost svo ég
var feginn að koma inn í flugvélina, því
klæðnaður minn var ekki beint sniðinn
fyrir vetrarveður í Alaska.
Þegar búið var að gera vélina klára fyrir
flugið og loka hurðum var henni ekið
út á braut og fór hún greiðlega í loftið.
Heldur þótti mér kuldalegt inni í vélinni,
og lék kaldur blástur um farþegarýmið.
Hitastig á jörðu niðri var yfir 20 stig í
mínus og eflaust enn kaldara í flughæð.
Öðrum farþegum þótti þetta allt vera
eðlilegt enda klæddir á viðunandi hátt
miðað við aðstæður, kappklæddir með
hettur svo aðeins sá í nefið. í fávisku
minni var ég í venjulegum ferðafötum
og þunnum frakka og einföldum skóm
og ekki með neitt á höfðinu nema ört
fækkandi hár.
Við hliðina á mér í flugvélinni sat maður
í fyrirferðarmiklum kuldaklæðnaði. Hann
bar einkennismerki eins og her- eða
lögreglumaður.
Flugvélin þurfti að lenda á stað sem
Heima er bezt 325