Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 4

Agœtu lesendur.
Nú má heita að það heyri til undantekninga ef fólk skrifar
hvert öðru sendibréf eða póstkort. Vera má reyndar að enn
sé eitthvað um það að fólk sendi póstkort og á það þá nær
eingöngu við um það þegar verið er á ferðalagi erlendis, gjaman
á sólarströnd einhvers
staðar. En nú er ferðahraða
fólks þannig varið orðið að
það er yfirleitt komið heim
þegar póstkortið berst til
landsins. Það er eins og að
ferðahraði nútímans hafi
ekki náð til hefðbundinna
póstsendinga á milli
landa, sem enn virðast
taka a.m.k. viku til tíu
daga. Ef sá tími á að
vera styttri þarf að kaupa
þjónustu hraðsendingar-
fyrirtækja, sem kostar sitt,
svo tæplega verslar fólk
mikið við slík fyrirtæki
með venjulegan póst. Það
fer samt oft þannig að þó
að fólk skrifi og sendi
póstkortin sín nánast strax við komu á dvalarstaðinn erlendis,
að það er sjálft komið heim og búið að hitta móttakandann
áður en póstkortið berst.
Það eru því nokkur líkindi á því að sá siður að senda
póstkort til vina og ættingja sé einn af þeim þáttum sem eru
senn að hverfa úr lífi fólks með sívaxandi tæknivæðingu
og ferðahraða. Reyndar má segja að þegar stigið er inn í
svokallaðar ferðamannaverslanir, þá sé næsta fátt sem bendi
til þess að póstkortasendingar séu eitthvað á fallanda fæti,
a.m.k. ef miðað er við þann fjölda og úrval af póstkortum
sem þar blasa við manni. Sá grunur læðist þó reyndar að
þegar slíkir standar eru skoðaðir, að ástæða þessa mikla
úrvals vandaðra póstkorta, þrátt fyrir minnkandi skriftir
fólks, kunni að vera breytt hlutverk þeirra. Nú sé ekki um
það að ræða að fólk kaupi póstkortin til þess að senda vinum
sínum og ættingjum kveðju frá framandi stað, heldur séu
þau miklu fremur keypt sem minjagripir og vönduð mynd
af húsi eða stað, frá sjónarhorni sem ferðamaðurinn á ekki
kost á að taka sjálfur, a.m.k. þá stundina, á fullkomna og
vandaða myndavél sína, sem nánast allir hafa orðið í vösum
sínum og töskum. Póstkortin séu sem sagt bara orðin viðbót
við myndasafnið úr viðkomandi ferð. Og sé það raunin þá
er ekki ólíklegt að þau eigi framtíð fyrir sér enn um sinn,
þó í öðru samhengi sé.
Nú senda flestir tölvupósta sín á milli, sem í mesta lagi tekur
fáeinar mínútur að slá inn og senda. Sumir vilja meina, og
sjálfsagt með réttu, að rafrænn tölvupóstur muni aldrei geta
uppfyllt þann sjarma og
tilfínningu sem fólst í því
að fá póstkort frá ættingja
eða vini. Póstkortið sýndi
að viðkomandi hafði talið
það ómaksins virði að fara
út í búð, leita að fallegu
póstkorti við hæfi, setjast
síðan niður, sjálfsagt með
góðan kaffibolla á nálægu
kaffihúsi og skrifa nokkur
vel valin orð á kortið. Þetta
var, og er, ef um það er að
ræða, dálítil fyrirhöfn og
„tímaeyðsla“, sem sagði
kannski meira um þann hug
sendandans sem á bakvið
bjó, heldur en hraðvirkur og
rafrænt sleginn tölvupóstur
gerir.
En hafi það verið gaman að fá sent póstkort frá ijarlægu
landi eða stað, þá var það ekki nema hálft á við það að fá
skemmtilegt sendibréf. Enda tíðkaði fólk það að skrifa og
senda hvert öðru sendibréf langt umfram brýnustu þörf. Það
var mjög algengt að fólk ætti pennavini um allar trissur,
bæði innlenda sem erlenda. Og skemmst er að minnast þess
að einn með vinsælli efnisþáttum þessa tímarits, Heima er
bezt, var áratugum saman, pennavinadálkurinn, þar sem
áskrifendur blaðsins eða fólk í ljölskyldum þeirra, óskaði
eftir pennavinum. Skiptu þessar óskir tugum í hverju
hefti og hygg ég að langstærsti hluti þeirra hafi verið frá
unglingum eða fólki á aldrinum á milli tektar og tvítugs.
Og óskirnar komu hvaðanæva að af landinu, jafnt frá
íjærstu byggð á Ströndum norður sem nesjum austan og
þéttbýliskjörnum Suðurlandsins. Stundum komu óskir frá
mörgum bekkjarfélögum einhvers heimavistarskólans og
stundum sá maður að ein ósk í einhverri sveitinni eins og
smitaði út frá sér og í næsta hefti fylgdu gjaman fleiri óskir
úr sömu sveit. Texti þessara óska var yfirleitt sá sami eða
svipaður og þá gjarnan eitthvað á þessa leið:
Framhald á bls 302
292 Heima er bezt