Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 81

tíma undi kvöld höfðu menn landsýn,
eitthvað fyrir austan Vestmannaeyjar og
þá var nú heldur betur sett á fulla ferð
og siglt vestur með og fyrir Reykjanes
og til Reykjavíkur var komið snemma
nætur.
Það lifnað heldur betur yfir mannskapn-
um um borð eftir að við höfðu landsýn,
og menn fóru að spjalla og segja frá
ýmsu. M.a. kom það fram að einhvern
tímann fyrr um veturinn hafði skipið
lagst talsvert á hliðina og liðið allnokkur
tími áður en það rétti sig við. Það mun
hafa verið í veiðiferð og fískur kastast
til í lestinni. En ég áttaði mig á því, að
kallarnir höfðu verið óvanalega þögulir
við matarborðið á heimleiðinn, meðan
veðrið var sem verst.
Jæja, en við vorum að koma heim,
og nú gekk fatan og „þú verður að
vera snöggur, það þurfa fleiri að nota
hana“.
Eitthvað einum eða tveimur mánuðum
eftir þessa ferð fór ég með báti frá
Eyrarbakka til Vestmannaeyja. En mér
fannst það ijandi hart að við vomm varla
komnir af stað þegar ég var orðinn
sjóveikur og ældi eins og múkki alla
leiðina.
Aust'm 7, árgerð 1923.
endurhönnuðum Austin 7 bílum framleiddir undir aukanafninu
„special“ og þar á meðal fyrsti Lotus bíllinn, Lotus Mkl,
sem var byggður á hönnun Austin 7.
Og svo var ímynd Austin 7 nafnsins sterk að verksmiðjurnar
notuðu það áfram fyrir fyrstu tegundir A30 bílsins 1951 og
Mini árið 1959.
Austin verksmiðjurnar höfðu á árunum fyrir fyrri
heimsstyrjöldina aðallega srníðað stóra bíla en seldu árið
1909 eins strokks, 7 hestafla bíl, sem smíöaður var hjá Svvift
Motor Company í Coventry og nefndur Austin sjö. Eftir það
ákváðu þeir að snúa sér frekar aftur að stærri bílum en einn
eigandinn, Herbert Austin var þeirrar skoðunar að minni bíll
myndi verða vinsælli, sem var alveg öfugt við álit stjórnar
fyrirtækisins, sem hafði áhyggjur af tjárhagslegri stöðu þess.
Austin hafði þó betur í þeirri rimmu með því að hóta því
að fara með framleiðsluhugmyndina til keppinautar þeirra,
Wolseley Motor Company, og fékk hann þá leyfi til þess
að hetja hönnun bílsins, ásamt Stanley Edge, en þeir unnu
sarnan að verkefninu árin 1921-22 á heimili Austins.
Austin lagði sjálfur til verulega upphæð í hönnunina og
fékk einkaleyfi á sitt nafn af mörgu því sem þeir bjuggu til.
í staðinn fyrir fjármögnun sína fékk hann 2 gíneur (rúmar
300 krónur ísl.) fyrir hvern seldan bíl.
Austin 7 Chummy, árgeró 1927.
Tvö þúsund bílar voru framleiddir á fyrsta ári framleiðslunnar,
ekki eins margir og menn höfðu gert sér vonir um, en innan
fárra ára hafði „stóri smábíllinn“ þurrkað út alla samkeppni
á smábíla markaðinum og snúið gæfunni Austin í hag. Þegar
framleiðslu hans lauk svo árið 1939, höfðu verið ffamleiddir
290.000 fólks- og sendibílar verið af þessari gerð.
Austin 7 bíllinn var verulega minni en T módelið hjá Ford.
Hjólahaf hans var einungis 1,9 metrar. Hann var líka, eins og
gefur að skilja, léttari, vó minna en helming af þyngd Ford
bílsins, eða um 360 kíló. Vélin sern þurfti var því líka af
minni gerðinni, aðeins 10 hestalla en dugði til síns brúks.
Grind bílsins var í laginu eins og A með vélina festa á
bitana fremst við mjórri endann. Engir demparar voru á fyrstu
bílunum. Bremsur voru á öllum hjólum en í fyrstu var bremsað
á framhjólunum með handbremsunni og afturhjólunum með
fótbremsum, en árið 1930 var búið að tengja þær sanian.
Sérútgáfur af Austin 7 voru framleiddar undir sérstöku
leyfi af American Austin frá 1930, Dixi (sem seinna varð
BMW) í Þýskalandi frá 1927 og Rosengart í Frakklandi
frá 1928. Auk þess voru undirvagn og gírkassi fluttir út til
Japans og Astralíu, þar sem þeir voru notaðir í samsetningu
á yfirbyggingum sem framleiddar voru þar.
Heima er bezt 369