Heima er bezt - 01.08.2008, Blaðsíða 89

sig velkomna. Eiginlega var þetta meira heimilið hennar
en niðri. Hún vann ötullega allan daginn við að koma því
upp sem hún lifandi gat. Hún vissi að það yrði ekki betra
tækifæri til þess síðar. Hún gat ímyndað sér viðbrögð Ulla
og Gústu við þessum breytingum á áætlunum þeirra.
Hún var orðin úrvinda af þreytu og taugaspennu og komin
með svima þegar hún lét loks eftir sér að hætta. Hún tók
matinn úr ísskápnum, niðursuðuvörumar úr búrinu og ýmislegt
góðgæti sem hún geymdi þar. Allt skyldi upp. Þau gátu þá
byrjað á því að kaupa sjálf handa sér að éta. Kaupa, það
var nú það. Þar sem Ulli var verslunarstjórinn yrði auðvitað
allt tekið út í búðinni eða tekið í búðinni réttara sagt. En
Gústa skyldi ekki fara að vaða í birgðimar á hennar heimili,
ef hún gæti hindrað það. Kannski gæti hún hindrað margt
fleira. Þeim skildi ekki verða kápan úr því klæðinu að keyra
alveg yfir hana. Peningaáhyggjur þurfti hún ekki að hafa
og meira að segja gat hún sagt Gústu og Úlla upp vinnunni
ef því var að skipta. Hún hafði meiri ráð í hendi sér en hún
hafði áttað sig á. Allt var hennar eign. ALLT.
Peningar, hún tók viðbragð og flýtti sér niður aftur. I læsta
skrifborðskúffu hafði hún látið bankabækur og ávísanahefti
og nokkur hlutabréf. Innst í leynihólfi, sem hún hélt bara fyrir
sig, mest af því að henni fannst spennandi að nota leynihólf,
voru nokkur umslög. Hvert þeirra var með allvemlegri upphæð
í peningaseðlum. Þar var líka ávísanaheftið sem hún notaði
lítið og ýmsir persónulegir pappírar. Vegabréf, giftingarvottorð
og fleira. Hvar vom lyklarnir? Hún vissi að Úlli hafði farið
í skúffuna fyrir helgina, að nálgast peninga sem hann þurfti
að nota en hvar hafði hann sett lyklana? Skjálfhent gáði hún
ofan í allar skúffúr, í hillumar í borðstofuskápnum, ofan í
vasa og krúsir. Engir lyklar.
Loks þegar hún var komin með kvíðaverk í magann af
áhyggjum yfir að Úlli kæmi inn úr dyrunum þá og þegar,
rak hún augun í klukkuskápinn, sem hékk í holinu. Þegar
hún opnaði hann andvarpaði hún af feginleik. Þarna lágu
lyklarnir. í einum hvelli opnaði hún skúffuna og tók allt sem
tilheyrði hennar fjármálum. Það stóðst á endum að þegar
hún var búin að læsa og lögð af stað upp stigann, heyrði
hún Úlla ganga upp tröppumar.
Hún hafði skilið eftir nokkrar línur á blaði á
eldhúsborðinu:
„Ég er farin ffá þér, að minnsta kosti um óákveðinn tíma.
Flutti upp í risið mitt.
Andrea.“
Skömmu síðar heyrðist fótatak í stiganum og það var lamið
á dyrnar. Aftur helltist kvíðinn og skelfingin yfir Andreu.
Það var lamið harkalegar en fyrr.
„Opnaðu Andrea, ég veit að þú ert þarna,“ hrópaði Úlli.
„Hvað viltu?“ spurði hún fyrir innan dymar án þess að
opna.
„Hvað á þetta að þýða að rjúka upp í ris. Ég var búinn að
segja þér að Gústa væri að flytja inn í kvöld.“
„Þú ræður engu um það. Hingað flytur enginn nema með
mínu leyfí,“ sagði Andrea og undraðist hvað hún var róleg.
„Þú ert meiri vandræðagripurinn. Hvað á ég svo að segja
Gústu?“
Andreu fannst sem snöggvast að Úlli myndi vera hálf
ráðvilltur á þessari skyndilegu fyrirstöðu. Hún gat nú ekki
að sér gert sjálfri sér til undrunar og fór að hlæja.
„Segðu henni að halda sér frá mér og mínum eigum og
fara svo norður og niður.“
Svo gekk hún frá hurðinni.
Hún gekk út á svalimar og teigaði að sér hressandi vorloftið.
Hún fann bamið bylta sér í sínu hlýja hreiðri og hugsaði:
„Anginn minn. Við verðum að spjara okkur ein, eins vel
og við getum. Það er svo stutt þar til þú kemur í heiminn,
en þrátt fyrir allt ertu svo innilega velkominn.“
Hún var ákveðin í að eiga barnið á Heilsugæslustöðinni
í Litlu-Vík. Þar var rúm fyrir þrjár sængurkonur og hún
treysti fólkinu fyllilega. Ef Berta hefði verið í Reykjavík
hefði hún kannski farið þangað, en Berta var nú komin í aðra
heimsálfu, þeim báðum til mikillar undrunar. Henni hafði
tekist að hafa upp á hálfsysturinni í Kanada og þá héldu þeim
engin bönd að hittast. Berta hafði drifið sig af stað, því hún
var heilsubetri en systirin og í síðasta bréfi hafði hún sagst
ætla að vera árið og kannski lengur hjá henni. Þeim féll svo
dæmalaust vel saman og Berta sagði að þær væru svo líkar,
næstum eins og tvíburar og hvorug hafði gifst.
Andrea var búin að undirbúa sig vel fyrir fæðingu bamsins.
Hún hafði meira að segja látið panta vögguna og nú stóð
hún í litla svefnherberginu í risinu með rúmfötunum og
blúnduhimninum og beið, eins og hin verðandi móðir.
Allar skúffur hvítu kommóðunnar vom fullar af fallegum
ungbamafatnaði og í lítilli tösku vom sloppur, náttkjólar og
snyrtivörur að ógleymdum inniskónum, sem voru bleikir,
loðnir og dúnmjúkir. Þeir voru gjöf frá Bertu í Manitoba
ásamt ljósgrænu og gulu handhekluðu bamateppi.
Andrea hrökk upp úr hugsunum sínum við að flutningabíll
stoppaði við húsið. Hún heyrði gjallandann í Gústu sem
var að skipa bílstjóranum, bróður sínum að bera hafurtask
sitt upp tröppurnar.
Andrea stóð kyrr á svölunum til að heyra hvað fram færi. Úlli
kom út og talaði í lágum hljóðum við Gústu, sem umhverfðist
alveg og brýndi raustina svo heyrðist bæði vel og víða.
„Ég ætla að láta þig vita það, Úlfljótur Hermansson, að
þetta em þau verstu svik sem mér hafa verið sýnd og er ég
þó ekki lífsreynslulaus manneskja, eins og þú veist. Hér
er ég komin með allt mitt og þá bara viltu að ég fari heim
aftur. Nei takk! Hingað er ég komin og hér ætla ég að vera.
Komist ég ekki upp, verð ég bara niðri hjá þér og ekki orð
um það meir. Jossi, stattu ekki þama eins og þvara. Berðu
dótið inn á stundinni."
Andrea heyrði að Úlli sagði eitthvað og það var áreiðanlega
ekki Guðsorð sem hann var með á vörunum, svo þrammaði
hersingin inn í húsið.
„Jæja þá ertu búin að fá draumadísina til þín, til hamingju,“
hugsaði Andrea. Henni fannst hún vera eitthvað svo köld
og kæmlaus fyrir þessu öllu.
Heima er bezt 377