Læknaneminn - 01.08.1968, Blaðsíða 55

LÆKNANEMINN
1,9
til starfa menn, sem sýnt hafa sérstaka ósérhlífni og dugnað. Telja
þeir ekki eftir sér að leggja á sig mikla vinnu til þess að gera kennsl-
una sem bezta og hagkvæmasta Megi andi þeirra svífa sem lengst yfir
vötnum.
Hvað viðkemur kennslu í síðasta hluta námsins má segja, að
þekking mín sé nokkuð í molum. Hef ég þó rökstuddan grun um, að
þar sé fjöldi aðstoðarkennara, sem séu langt frá því að vera nýttir
sem skyldi. Hlýtur það nú að verða meginverkefni forráðamanna lækna-
deildar eftir að ríkisvaldið hefur tekið fyrir frekari fjárútlát til deild-
arinnar að sinni, að tryggja, að kennslukraftar þessir skili að minnsta
kosti þeim lágmarkstímaf jölda á mánuði, sem þeim eru greidd laun fyrir.
Ekki fyrir alllöngu veitti Alþingi H. I. heimild til fjölgunar
prófessorsembætta í læknadeild. Hvernig slíkum embættum er ráð-
stafað, er alvörumál mikið og varðar miklu um vöxt og virðing deild-
arinnar. Virðist mér sú stefna vera við lýði, að yfirlæknum þeim, sem
hvað lengst hafa verið dósentar, séu veittar stöðurnar. Heyrzt hefur,
að nokkrir yfirlæknar séu komnir á biðlista fyrir næstu prófessorsem-
bætti, sem deildinni falla í skaut. Með fullri virðingu fyrir viðkomandi
læknum tel ég stefnu þessa alranga og jafnvel háskalega. Yfirlæknar
stórra og umsvifamikilla deilda hljóta og eiga. að hafa yfrið nóg að
starfa sem slíkir, og hjá þeim hlýtur því og á kennslan að sitja á hakan-
um frekar en hitt. Telji deildin sig þurfa á starfskrafti þeirra að
halda, hæfir því önnur staða þeim betur en prófessorsstaða. Þurfi á
einhvern hátt að heiðra þá eður þakka vel unnin störf, þá er það hægt
með hagkvæmari og virðingarverðari hætti en þeim að setja þá í stöð-
ur, sem þeir hafa nær engin tök á að sinna sem skyldi Ekki eru
prófessorsembættin sem til falla of mörg.
Að mínu áliti hlýtur aðalstarfsvið hvers prófessors að vera kennsla,
og á hann að þurfa að beita orku sinni óskiptri að þeim málum, sem
varða hana beint eða óbeint. Nauðsynlegt er, að þeir séu í sem nánustum
tengslum við þá, sem vinna þau störf, er falla undir kennslusvið þeirra,
en það, að prófessorar okkar séu svo yfirhlaðnir störfum, að kennslan
og kennsiumál öll verði þeim annaðhvort til ama eður sem tómstunda-
gaman, býður heim alvarlegri hættu en séð verður fyrir endann á.
Vonandi verður því hér um hugarfarsbreytingu að ræða, hvað stöðu-
veitingar varðar, hjá forráðamönnum læknadeildar.
Þeir, sem eitthvað eru komnir áleiðis í námi sínu, hafa rekið sig
á það hjá kennurum deildarinnar, hve títt er, að vinstri hönd þeirra
viti ekki, hvað sú hægri gerir. Er kennslan þá ýmist byggð á undir-
stöðum, sem hvergi eru fyrir hendi, eður þá hitt, að sama efnið er
endurtekið hvað eftir annað. Stafar þetta án efa af því, að kennar-
arnir hafa enga heildarsýn yfir kennsluna, vita hvorki til hlítar, hvað
á undan er gengið né eftir fer. Veitir því ekki af að íhuga og það af
fullri alvöru, hvort ekki sé tímabært að veita næstu stöðu, sem deild-
inni kemur til góða, manni, er hefði það eitt aðalverkefni að hafa um-
sjón með málefnum deildarinnar; samræma kennsluna, vinna að st.öð-
ugum endurbótum og um leið gæta þess að kennaraliðið skili vel því
verki, sem af þeim er krafist.
Þórarinn Sveinsson