Læknaneminn - 01.10.1987, Blaðsíða 53

ÞaðerstandáGoddastöðumnúna. . .
Kristín Briem læknanemi
Faðir minn hefur alltaf brýnt fyrir
okkur systkinunum að þegar maður
segir frá, á að byrja á byrjuninni og
skulu upphafsorð frásagnarinnar ætíð
vera: Pað byrjaði allt áþví, að . . . T.d.
byrja ferðasögurnar hans oftar en ekki
á þessari setningu: Það-byrjaði-allt-á
því-að-ég-gekk-út-úr-húsi-númer-þijátíu-
og-níu-við-Boþþuhlíð-með-ferðatösku-í
hendi . . . Og framhaldssögurnar sem
hann sagði okkur í gamla daga! Við
fengum aldrei að heyra framhaldið,
því hann byrjaði alltaf aftur á byrjun-
inni og hana man ég orð fyrir orð, enn
þann dag í dag.
Þess vegna gæti ég hæglega byrjað
frásögn mína á fæðingardegi mínum,
og vafalaust brennið þið í skinninu
yfir að heyra allt um mína hamingju-
ríku barnæsku, svo maður tali ekki
um gelgjuna! Hins vegar læt ég þau ár
bíða næstu frásagnar, en vind mér
þess í stað yfir í söguna sem ég ætla að
segja ykkur núna.
Það byrjaði allt á því, að þeir neit-
uðu mér um inngöngu í sjúkraþjálf-
aranám í ÞRIÐJA SINN. Þá skyndi-
lega rann upp fyrir mér ljós. Það var
verið að hafa mig að leiksoppi! Þeir
ætluðu hreinlega aldrei að hleypa mér
inn. Það liggur í augum uppi að eng-
inn neitar mér þrisvar án þess að vera
að grínast.
Þarna ákvað ég að ekki skyldu þeir
fá tækifæri til þess að hafna umsókn
minni í fjórða skiptið. Ónei. Nú yrði
það ÉG sem svekkti þá! Það var kom-
ið að þeim að gráta og gnístra tönnum
af einskærri . . . spælingu. Auðvitað
flaug mér ekki í hug að þeim væri ná-
kvæmlega sama um hvað ég gerði.
En bíðum við . . . átti ég þá aldrei
neitt að læra? Viltu barekki Ureitthvað
annað? spurði Perla vinkona mín
Kolka. Ja, hvað getur maður gert? Ef
við tökum sem dæmi mig, þá labbaði
ég niður á skrifstofu og skráði mig í
læknisfræði. Eigi veit ég svo ofboðs-
lega gjörla hvað kom yfir mig, en ég
hefvarið gjörðir mínar með einu orði:
Augnabliksbrjálæði.
Háskólagangan byrjaði á því að ég
missti affyrstu vikunni. Fyrsti tíminn
minn var þvíí raun annar tíminn . . .í
verklegri efnafræði. Ekki mátti ég
byrja fyrr en ég pungaði út kr. 1500
(krónur eittþúsundogfimmhundruð
takk fyrir) fyrir allt gler sem ég kæmi
til með að brjóta, en það gat ég ekki
strax, því skrifstofan opnaði ekki fyrr
en klukkan níu núllnúll. í klukkutíma
sat ég og virti fyrir mér mannskapinn
og öll tækin. Framandi voru tækin því
við notuðum aldrei svona í mínum
skóla (Verzlingur sem ég er). Mikið
litu krakkarnir annars fagmannlega
út! í hvítum sloppum og þó nokkuð
margir notuðu gleraugu. Mikið um
sjóndeþru í þessum árgangi hugsaði ég
með mér, en allir virtust þó vita hvað
þeir voru að gera.
Klukkan sló níu, ég borgaði fyrir
mitt óbrotna gler og tók til við fyrstu
tilraun. Látum okkur sjá . . . þostulíns-
deigla. Ekki hafði ég hugmynd um
hvað deigla var, en rósótta bollastellið
hennar mömmu átti að heita postulín.
Ég Ieitaði í skápnum, en fann ekkert
rósótt. Hvað var nú til bragðs að taka.
Ég yrði víst að spyrja kennarann, en á
sama tíma dylja fávísi mína. Fyrir-
gefðu kennari. . . en það vantar deigluna í
skáþinn. Hljómaði virkilega vel ...
Nú, hérna er hún, beint fyrirframan nefið,
haaa . . . mætti halda að ég þyrfti aðfá mér
gleraugu . . . he he he. . .nú þau eru hérna
líka takk. Hræðilegt-hræðilegt-hræði-
legt. Það sem eftir lifði tímans kom
vankunnátta mín betur og betur í ljós
og duldist engum. Síst aföllum kenn-
aranum. Þótt ég hafi reynt að koma
með gáfulegar athugasemdir eins og:
Amgrímur, þetta á ekki að líta svona út!
eða sjáðu til A rngrímur eitthvað hefurgerst
sem ekki átti aðgerast! Að minnsta kosti
var kennarinn sammála mér í þeim
efnum.
Þannig byrjaði mitt læknisfræði-
nám. Ekki á mjög uppörvandi hátt
verð ég að segja, en undanfarnar vik-
ur hef ég vitkast til muna þótt um það
megi deila hvort það dugi til. Að sjálf-
sögðu vona ég að framtíð mín í læknis-
fræði endist a.m.k. fram á vor, en oft
líður mér eins og Margréti Jónsdóttur
á Goddastöðum forðum, er hún lýsti
ástandi heimilisins á þessa leið:
Það er stand á Goddastöðum núna,
depinn eldurinn, kolyst í pottinum
og Loftur liggur dauður inní rúmi.
LÆKNANEMINN 44987-40. árg.
51