Læknaneminn - 01.10.1987, Síða 72

koðna niður og sætta okkur við orðinn
hlut.
Við læknanemar ieitum því til ykk-
ar eldri og reyndari manna og spyrj-
um hvernig getum við orðið að liði við
að beina framtíðarstörfum okkar allra
inn á skynsamlega braut.
Numerus clausus er enn viðkvæmt
mál meðal læknanema og alls ekki ali-
ir sammála. Flestir eru þó sammála
um að á einhvern hátt þurfí að tak-
marka aðgang inn á fyrsta námsárið
en ekki eru allir sammáia um að nu-
merus clausus sé rétta leiðin.
Við höfum bent á að takmörkun
nemenda með ákveðinni lágmarks-
einkunn sé betri leið. Nemendum
finnst sárt að hafa uppfyllt faglegar
kröfur sem læknadeild gerir, en sé svo
meinaður aðgangur að öðru námsári.
Mönnum virðist auðveldara að sætta
sig við þá útskýringu að þeir hafi ein-
faldlega ekki náð prófi. Vil ég benda á
að háttur þessi hefur tíðkast í laga-
deild í mörg ár.
Ég er hins vegar efins að aðeins þeir
sem hafa til að bera mestan lestrar- og
samkeppnismetnað verði nauðsyn-
lega þeir hæfustu og/eða best tilíollnu
þegar til læknastarfa kemur. Mér er
kunnugt um könnun sem gerð var um
það hvernig námsmenn standa sig
þegar út í lífið er komið miðað við
frammistöðu í prófum. Reglan virðist
vera sú að t.d. dúxar skipa sjaldnast
toppstöður í þeim greinum sem þeir
gefa sig að og beri samsvarandi minna
úr býtum. Það virðist því sannað að
mikil yfirlega og metnaður í bóklegu
námi er ekki einhlítur til árangurs í
starfi.
Samkeppnispróf tekur engan veg-
inn tillit til hinna margvíslegu og íjöl-
breytilegu hæfileika sem þarf til að
gera góðan lækni. Rétt er að minna á
að hafa framangreint í huga þegar
rætt er um ennþá meiri takmarkanir
sem byggjast á einkunnagjöf einni
saman.
Best væri að velja einnig til okkar
fólk sem hefur áhuga á fleiru en lestri
þykkra textabóka. Fólk sem e.t.v.
væri líklegt til að gefa sér tíma í ann-
að, t.d. tíma til að vinna að hags-
munamálum læknadeildar og þá
lækna almennt.
Að lokum vil ég vitna í grein sem
Flalldór Steinsen skrifaði í Lækna-
blaðið í janúar síðastliðinn: Sjálfstœði
lœkna í starji, sókn í stað sinnuleysis. Ætla
ég að leyfa mér að lesa upp brot úr
henni þar sem mér finnst það viðeig-
andi niðurlag á máli mínu:
„Ymsum kann kannski að virðast
sem hér sé harkalega spyrnt við fót-
um. Sjálfsagt finnst einhverjum sem
brot úr hans eigin himni hafi dottið á
stélið á honum. Ég held samt að lækn-
ar komist ekki undan að taka stöðu
sína til ferskrar íhugunar vilji þeir ná
fyrri reisn og fá áfram stúdenta af
sama gæðaílokki inn í stétt sína.
Gleymið ekki að allar breytingar
kosta baráttu. Miklu auðveldara er í
dagsins önn að láta reka á reiðanum.11
Námsstaðan á Isafirði
Sem kunnugt er hefur F. L. fyrir vel-
vilja Einars Hjaltasonar yfirlæknis á
ísafirði haft námsstöðu á fjórðungs-
sjúkrahúsinu þar í bæ frá því í febrúar
1986. Hefur þetta gengið vel í alla
staði og hafa læknanemar verið
ánægðir með þessa lærdómsríku dvöl,
sem auk þess er launuð. En sá hængur
er á, að skilyrðið fyrir því að við höld-
um stöðunni er að við getum mannað
hana allt árið um kring. En eins og
margir hafa rekið sig á hefur því mið-
ur gengið illa að fá deildina til að
greiða leið þeirra sem áhuga hafa á að
komast í þessa námsstöðu, með til-
hliðrun á hinum ýmsu kúrsum.
í febrúar ’87 var leitað til Einars
Hjaltasonar í þeim tilgangi að biðja
hann um að skrifa fyrir okkur greinar-
gerð um námsstöðuna, fyrirkomulag
hennar og reynslu, sem við gætum
kynnt fyrir deildarforseta og forstöðu-
mönnum kennslugreina í von um að
þeir sýndu námsstöðu þessari meiri
áhuga í framtíðinni. Sendi Einar
greinargerð þessa og í bréfi sem fylgdi
segir hann orðrétt:
„Eins og ég segi í þessari greinargerð
h'ófum oið hér á sjúkrahúsinu átt mjog
ánagjulegt samstarf við lœknanema og vera
þeirra hefur tvímœlalaust lífgað uþþ á
starfið hér á sjúkrahúsinu. Vona ég að við
getum fengið að halda þessari námsstöðu
áfram í framtíðinni og sendi ykkur bar-
áttukveðjur í viðleitniykkar á aðfá st'óður á
fleiri st 'óðum. “
Gaman er fyrir okkur að fá svona
viðurkenningu og kunnum við honum
bestu þakkir fyrir.
Greinargerðin var kynnt og rædd á
deildarráðsfundi. Vakti hún athygli
og varð til þess að auka skilning
manna á námsstöðunni en ekki leiddi
það þó til þess að forstöðumenn
kennslugreina vildu stofna til sam-
vinnu við okkur. Töldu þeir þetta
ótímabært, en myndu hafa slíkt í huga
við endurskipulagningu námsins í
heild. Hingað til hafa deildarmenn
oftast brugðið þeim vörnum við, að
stúdentar séu of margir þegar tillögur
um nýjungar eru bornar upp. Það
nýjasta virðist vera að skýla sér á bak
við væntanlega endurskipuiagningu
námsins í heild, hvenær sem af henni
verður. Við vonumst samt til að geta
mannað stöðuna í framtíðinni með
einhverjum ráðum.
Þegar hér var komið til sögu töld-
um við ekki fært að kanna möguleika
á að koma á fót fleiri námsstöðum
með sama fyrirkomulagi og á ísafirði.
En með vorinu, í samvinnu við ráðn-
ingarstjóra, var kannað hvort unnt
væri að fá fleiri slíkar stöður yfir sumar-
mánuðina. Yfirlæknir sjúkrahússins
í Keílavík sýndi þessu áhuga, en ekkert
varð úr. Hefur málið sennilega kaífærst
í skriífinsku spítalaráðs þar í bæ.
70
LÆKNANEMINN ^987-40. árg.