Læknaneminn - 01.04.1991, Síða 65

- Partizaner, Partizaner...-
Hlynur Níels Grímsson læknanemi
Hitinn varþrúgandieinsog venjulega. Þráttfyrir
að loftkælikerfi spítalans starfaði af fullum krafti, var
égkófsveitturogleiðilla. Jafnvel þessi dökki litursem
mér hafði tekist að ná mér í á þessum tæpa mánuði,
náði ekki að dylja fölt og tekið andlit. Eg stóð við
gluggann á biðstofunni og bað Guð um rigningu. Uti
fyrirbrenndi miskunnarlaus sólin hrjóstruga jörðina.
Þyrrkingslegur gróðurinn lá sviðinn og magnvana í
moldinni; aðeins þar sem áveiturnar breiddu út sinn
verndandi faðm var eitthvert lífsmark að sjá í
auðninni. Og yfir öllu, þessi undarlegi drungi hitans,
jafnt daga sem nætur.
Reyndar var ég alltaf jafn hissa á því, hvern
einasta morgunn þar sem ég virti fyrir mér landið á leið
til vinnu, að yfirleitt skyldi eitthvað þrífast á þessum
stað. En samt hafði ég fylgst með því á hverjum degi
hvernig máttur lífsins, vatnið frá áveitunum, vann
hægt og bítandi sigur yfir dauðanum.
I morgunn höfðu verkamennirnir svo streymt út
á akrana; kornið var tilbúið til uppskeru.
Eins og venjulega var biðstofan full af fólki, og
ég vissi að framundan var langur vinnudagur. Satt best
að segja var mérnefnilega farið að leiðast. Fyrst í stað
hafði fólkið á biðstofunni haft visst aðdráttarafl fyrir
mig, læknanemann. Kannski var það vegna þess að ég
var stutt kominn í náminu og hafði lítið haft af
sjúklingum að segja; kannski vegna þess að mér leið
virkilega vel í hvítum sloppi. En brátt fóru lýsingar
fólksins á veikindum þess að hljóma eins og leiðinleg
framhaldssaga, án upphafs eða endis. Öll þessi andlit
runnu smám saman út í eitt, og ég stóð sjálfan mig að
því að dotta í miðjum sjúkrasögunum. I rauninni
fannst mérágætt að það var stutt í heimferðina, burt frá
öllum þessum veikindum - og hitasvækjunni.
Ég herti upp hugann, gekk inn í herbergi
yfirlæknisins, og sagði um leið við sjálfan mig, að það
væri nú stutt eftir.
Fyrsti sjúklingurinn þennan morgun var göinul
kona, svipuð öllum þeim gömlu konum sem ég hafði
þurft að skoða í vinnunni. Og þó. Til að byrja með kom
hún ekki ein - í för með henni var álíka gömul vinkona,
en ekki aðeins vinkona heldur einnig túlkur.
Þrátt fyrir að hafa flust til landsins '48 hafði
gamla konan aldrei lært tungumálið, heldur alltaf
reynt að bjargast við sitt slavneska móðurmál. Þarna
sat hún svo, gömul, lítil og veikluleg og var kynnt fyrir
ungum læknanema frá landi sent hún hafði aldrei heyrt
minnst á.
Yfirlæknirinn tók sjúkrasöguna og brá
myndunum síðan upp á skerminn. Hann skoðaði þær
nokkra stund, leit síðan snöggt á mig og svipurinn á
andliti hans gaftil kynna, að hér væri um vonlaustmál
að ræða. En ég var sá eini sem fékk hlutdeild í þessu
leyndarmáli. Við gömlu konuna sagði yfirlæknirinn
ekkert, heldur brosti aðeins og hélt svo áfram að skrifa.
Svo varð þögn dálitla stund, og mig var svei mér þá
farið að syfja eina ferðina enn.
Það var þá sem yfirlæknirinn leit snögglega upp
úr skrifum sínum og fór að raula eitthvert lag fyrir
munni sér. Fyrst í stað heyrði ég ekki orðaskil, hélt
raunar að nú hefði kallinn verið of lengi úti í sólinni en
síðan tók ég eftir að raulið varð smám saman að
taktföstu lagi. Ég þóttist meira að segja þekkja að
ljóðið hefði á sér slavneskan blæ.
Og skyndilega varð mér ljóst að hin dimma rödd
yfirlæknisins var ekki ein um sönginn. Veikburða
rödd gamallar konu tók undir með Iækninum, og nú
fór ég jafnvel að heyra brot úr textanum, því viðlagið
LÆKNANEMINN 1 1991 44. árg.
63