Úrval - 01.09.1969, Blaðsíða 36

34
ÚRVAL
atar kjólermina þína alla út í lími,“
sagði ég.
Ég leit enn einu sinni í bókina
svona til öryggis. Bókin stakk upp
á því, að maður endurstaðfesti eigin
skilning á hinu raunverulega þrætu-
efni og færi í huganum yfir rök-
semdafærslur fyrir hverju atriði,
sem maður ætlaði fram að færa. Mér
fannst þetta ekki vera nægilega
auðvelt fyrir byrj endur sem Maggie.
Ég fletti nokkrum blaðsíðum. „En
hvernig væri þá að finna hugsan-
lega samstöðu og stinga upp á sátt-
um í málinu?“ spurði ég. „Höfum
við gert það?“ Hún sagði, að það
hefðum við ekki gert upp á síðkast-
ið. Mér fannst sem hún gerði ekki
mikið til þess að standa sig í þessu
rifrildi okkar. Mér fannst hún varla
reyna nokkurn skapaðan hlut til
þess. Ég lagði bókina frá mér og
hallaði mér aftur á bak í stólnum.
„Veiztu, hvað er að þessu rifrildi?"
spurði ég. „Ég hef lesið bókina, en
það hefur þú ekki gert.
„Ég stend því miklu betur að
vígi.“ Maggie sagði, að sér væri
alveg sama. „Nei,“ svaraði ég, „þú
getur lesið bókina í nótt, og annað
kvöld ....“
„Hallaðu ekki stólnum þínum aft-
ur á bak!“ hrópaði hún skyndilega.
Hún stökk niður úr stiganum og
dró stólinn minn burt frá veggnum.
„Sko, þetta var ég einmitt hrædd
um — sjáðu bara!“ Stólbakið hafði
nuggað gat á blautt veggfóðrið.
„Mér þykir þetta leitt,“ sagði ég.
„Þetta var ekki viljandi gert.“
„Þú gazt auðvitað ekki haft fyrir
því að athuga, hvað þú varst að
gera,‘ sagði hún. „Nú verð ég að
taka alla lengjuna burt og líma nýja
í staðinn. Og ég hélt, að ég væri
næstum búin!“ Ég hafði ekki orðið
var við það í öllu þessu rifrildi okk-
ar, að hún hefði neinar tilfinningar,
en nú fyrst fann ég vott um það.
Mér fannst þetta mjög athyglisvert.
„Maggie,“ sagði ég, „sú staðreynd,
að þú blandar aukaatriðum í aðal-
deiluefnið, fær mig til að halda, að
þú viljir ekki horfast í augu við að-
alvandamálið.“
„Nú er nóg komið!“ hrópaði hún.
„Ég strita og þræla til þess að fegra
svolítið umhverfi okkar ... og þá ...
þú ...“ Hún hætti.
Það gerði ég líka. Þetta virtist
ekki vera rétti tíminn fyrir jákvætt
rifrildi, sem byggi yfir einhverjum
skapandi áhrifum. Bilið á milli okk-
ar hafði breikkað . Það var ekki
veggfóðrið eitt, sem átti þar sök að
máli. Eftir þegjandalegan kvöldmat
sagðist Maggie ætla í rúmið. Ég fór
út að labba.
Það var fagurt kvöld. Það minnti
mig á þá góðu, gömlu daga, þegar
við Maggie gengum úti saman langt
fram á nótt, töluðum og töluðum,
hlógum og héldumst í hendur.
Venjulegast fundum við einhvern
rólegan, grösugan stað. — Þetta
virtist hafa gerzt fyrir löngu. Það
var eins og okkur hefði verið pakk-
að inn í pappír, eins og við værum
að kafna í pappír. Við eyddum tíma
okkar í að lesa það, sem stóð skrifað
á pappír, fylla út pappírseyðublöð,
líma pappír á veggi. Lífið ætti að
hafa dýpri merkingu fyrir okkur en
þetta.
Ég stanzaði í blaðsöluskýlinu hans
Als til þess að líta á bækurnar. A1