Úrval - 01.09.1969, Side 123

BARNI LINDBERGS RÆNT
121
ast í aðra mynt eða seðla. En all-
mikið af „gullpeningum“ var samt
enn í höndum einstaklinga, þótt
ólöglegt væri.
Nú var næstum tveir þriðju hlut-
ar lausnarfjárins greitt í gull-
tryggðum seðlum. Fimm-dala seðl-
arnir, sem John hafði fengið, voru
sýnilega uppeyddir, þar sem hann
var tekinn að nota tíu-dala gull-
tryggðu seðlana, og ef til vill
neyddist hann fljótlega til að grípa
til tuttugu-dala seðlanna, en þeir
seðlar gátu ekki annað en vakið
mikla athygli eins og á stóð.
En eitt jók á bjartsýni Finns.
Samkvæmt því, sem vitað var um
John, var næstum gefið að hann
æki bíl. Þess vegna hafði Finn sent
afrit af listanum með raðnúmer
lausnarfjárseðlanna til allra bensín-
sölustaða í New York fylki ásamt
tilmælum til starfsfólks um að
skrifa niður bílnúmer þeirra við-
skiptamanna, sem greiddu með tíu-
eða tuttugu-dala seðlum, — skrifa
númerin á sjálfa seðlana.
Fram til þessa hafði ráðstöfun
þessi ekki borið neinn árangur. En
Finn var þolinmóður, þar sem seðl-
ar með bílnúmerum á streymdu sí-
fellt að.
Hinn 14. febrúar leit Alísa
Murphy, gjaldkeri hjá fyrirtækinu
Cross, Austin & Ireland Company,
149.-götu í Bronx, út um skrifstofu-
gluggann og sá tvo menn koma
gangandi yfir lóðina með stóra
krossviðsplötu, sem þeir höfðu sótt
til vörugeymslunnar.
Alísa gekk út til þeirra. Hún tók
eftir, að annar mannanna var með
hvöss, blá augu, lítið andlit og nið-
urmjóa höku. Hann sagði með
þýzkum framburði, að þeir vildu
gjarnan fá ákveðið stykki sagað af
plötunni. Hvað kostaði það?
„Fjörutíu sent“, svaraði Alísa, og
maðurinn rétti henni tíu-dala „gull“
seðil. Hún tók þegjandi mót honum.
En voru gullpeningar ekki ólög-
legir?
Hún kallaði á verkstjóra, sem var
á gangi í hinum enda lóðarinnar,
en viðskiptavinurinn flýtti sér að
grípa seðilinn úr hendi.
„Gerið yður ekki rellu út af
þessu“, sagði hinn maðurinn og
rétti Alísu fjörutíu sent.
Alísa skrifaði nótu og sagði
mönnunum, að það tæki mjög stutta
stund að saga plötuna. En menn-
irnir kváðust vera mjög tíma-
bundnir og vildu heldur koma dá-
lítið seinna.
Ungfrú Alísa horfði á eftir þeim,
þar sem þeir gengu burt. Allt var
þetta ærið kynlegt, — hinn vafa-
sami peningaseðill og flýtirinn á
mönnunum. Og knúin áfram af
hugboði gekk hún í humáttina á
eftir þeim og sá þá stíga inn í bíl.
Er þeir óku burt, skrifaði hún bíl-
númerið niður.
Að svo búnu sneri Alísa aftur til
skrifstofunnar og varaðist að trufla
ekki mennina tvo, sem sátu við
annað skrifborð rétt við hennar.
Annar þeirra hafði verið kynntur
henni sem herra Koehler og hinn
sem Bornmann, en þeir voru að
fara í gegnum bækur fyrirtækisins
yfir sölu á furuborðum af breidd-
inni 1x4 tommur á tímabilinu 1.
desember 1931 til 1. marz 1932.