Úrval - 01.08.1970, Page 43
Það var brúnleitur
sjófugl, líklega
einhvers
konar önd. Hún
virtist alveg •
ringluð. Ég gerði
mér grein fyrir,
að hún var blind.
þannig að hún var í skjóli fyrir
vindinum. Terry vinkona mín var
full samúðar. „Þú getur ekki tekið
að þér deyjandi fugl án þess að
gefa honum máltíð að skilnaði,“
sagði hún.
En hvers konar máltíð? Við virt-
um fyrir okkur gljáandi, brúnt höf-
uðið, svarta, fagurlega mótaða
gogginn, sem var svolítið boginn
allra fremst, sterklega vængina og
sundfitin á milli tánna. Og svo fór-
um við að reyna að flokka hana
með hjálp fuglabóka. Við komumst
að þeirri niðurstöðu af mynstrun-
um á vængjum hennar, að hún
væri af þeirri andartegund, sem
nefnast hvítvængjaðar sæendur eða
,,scoter“. Þar er um stóra andar-
tegund að ræða. Af brúna litnum
réðum við, að þetta væri kolla. É’g
vrði því að gefa henni sjávarfæðu,
því að þetta var kafönd og mesta
fiskikló. Ég fór með hana inn og
bauð henni svolítið af niðursoðn-
um túnfiski, en glorhungruð skepn-
an kastaði honum þvert yfir gólf-
ið. Hún hlaut að vera svo langt
leidd, að hún væri ékki lengur fær,