Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 44

42
um að nærast. Það var aðeins um
eitt að ræða. Við löguðum þunna
blöndu úr túnfiski og heilhveiti,
sem við hrærðum út í volga mjólk.
Ég glennti upp á henni ginið, en
Terry sprautaði blöndunni niður í
hálsinn á henni. Öndin var of magn-
laus til að láta sig þetta nokkru
skipta.
Við reyndum að þurrka olíublett-
inn af bringu hennar, því að við
vissum, að endur deyja fljótt úr
kulda, þegar þær eru ekki lengur
varðar með hinni þurru, loft-
kenndu einangrun, sem fjaðrir og
fiður veita þeim, sé slíkt í eðlilegu
ásigkomulagi. Ég kom henni fyrir
í bing úr þurrum marhálmi úti í
garði og festi vírnet yfir hornið,
svo að aðkomuhundar kæmust ekki
að henni. Það var komin nótt, og
þarna sat hún þögul og hreyfing-
arlaus í þessari dimmu prísund. —
Öðru hverju hristi hún svolítið
höfuðið eða nuddaði augunum fast
við bakið til þess að reyna að nudda
burt myrkrið, sem huldi þau. En
oftast sat hún gersamlega hreyfing-
arlaus. Hún var þar enn næsta
morgun.
Nú varð erfiðara að mata hana
en áður. Þar var um bardaga að
ræða. Eg vafði „fatla“ um væng-
ípn o rr notaði báðar hendur t'l
þess að onna gogginn og kokið. En
Terry sprautáði blöndunni ofan í
hana. Þetta hlýtur að hafa verið
hræðileg auðmýking fyrir þennan
villta fugl úr ríki Móður Náttúru.
Það leið yfir hana, á milli þess sem
hún kvngdi. Einstaka sinnum gaf
hún frá sér ömurlegt örvæntingar-
hljóð. ,,Þú drepur hana kannske
ÚRVAL
með góðmennsku þinni,“ sagði
Terry.
Við reyndum að setja bakka með
vatni inn í stíuna hennar, en út í
vatnið höfðum við sett lengjur með
hráum fiski og þangi. En vesalings
öndin var ringluð sem fyrr. Hún
rakst á bakkann og steig ofan í
hann, en að lokum fékk hún sér að
drekka úr honum. Þegar hún varð
vör við einhverja fæðu í vatninu,
kastaði hún henni frá sér. Og loks
óð hún upp í bakkann og fékk sér
bað í honum. Svo fór að rigna. En
rigningardroparnir ultu ekki af
fjöðrum hennar og fiðri, heldur sí-
uðust þeir inn á milli, sVo að hún
varð gegnblaut. Hún reyndi að þvo
sér, ýfa fiður og fjaðrir og snýrta
sig til. Augsýnilega var engin fita
til í kirtli þeim nálægt stélinu, sem
sér henni fyrir áburði til slíkra
nota. Líkami hennar hlýtur að hafa
notfært sér þá fitu vegna langvinns
sultar. Hún hímdi þarna rennblaut
og virtist bíða eftir einhverju.
Þá fórum við með hana inn og
þurrkuðum hana. Þetta var í fyrsta
skipti. sem hún veitti ekkert við-
nám. Við bárum lanolinolíu á blaut-
ar fjaðrirnar og fiðrið og skildum
hana eftir á hlýjum stað. fskaldir
fæturnir urðu nú hlýir aftur. Hún
lokaði augunum og andvarpaði
djúpt. Þegar við litum til hennar
aftur, var hún búin að stinga höfð-
inu undir væn» og kúrði þannig hin
rólegasta, þótt hún væri bæði um-
krinsd hundum og fólki.
Og þannig gerðist hún leigíandi
hiá okkur. Hún bió í eldhúsinu. Við
gerðum þar hreiður úr bunka af
dagblöðum og marhálmi handa