Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 53

LÍF MITT SEM BLÖKKUMAÐUR
51
að trúa á ameríska drauminn. En
það var eins og verið væri að toga
mig sundur í tvennt. Ég var hrædd-
ur við að stíga inn í veröld, þar sem
ég gæti lifað eins og milljónamær-
ingur, meðan faðir minn svalt næst-
um heilu hungri. Honum hafði ný-
lega verið sagt upp starfi því, sem
hann hafði haft. Hann hafði unnið
við að stafla 100 punda kössum, en
fyrir það fékk hann 12 dollara fyrir
60 stunda vinnuviku. Það var eins
og ég væri að springa í loft upp. Að
lokum mótmælti ég þessu ástandi
á þann eina hátt, sem mér var unnt.
Ég gekk úr frjálsíþróttaliðinu.
Riley fór með mig afsíðis dag einn
í skólanum. „Jesse, ég virði þig fyr-
ir það, sem þú hefur gert,“ hóf hann
máls. „En setjum nú sem svo, að ég
gæti útvegað föður þínum fast starf,
mundirðu þá fara í háskóla ... gegn
þínum eigin skilmálum?"
„Það eru ekki til nein föst störf
fyrir negra, herra Riley,“ svaraði ég.
„En setjum nú sem svo, að svo
væri?“
Um næstu helgi ók Riley til Ohio-
ríkisháskólans og ræddi þar við
Larry Snyder, bezta frjálsíþrótta-
þjálfara landsins. Á sunnudags-
kvöldið var hann kominn aftur og
hafði tvö bréf meðferðis. Annað var
frá skrifstofu háskólaritara. í því
stóð, að háskólinn vildi gjarnan fá
mig sem nemanda, og mér voru boð-
in þrjú störf, við að bera á borð í
matsal, starf í bókasafni háskólans
og sem lyftuvörður. Þannig jrrði
mér gerlegt að greiða kennslugjöld
mín og sjá sæmilega fyrir fjölskyldu
minni (en ég hafði gifzt bernsku-
vinkonu minni, er ég var 17 ára að
aldri). í hinu bréfinu var föður
mínum boðið fast starf á vegum
Ohiofylkis. Ég var fimm þumlung-.
um hærri en Charles Riley, en ég
faðmaði hann samt að mér og kyssti
hann.
GULLVERÐLAUN
Dvölin í háskólanum var ekki
auðveld. Sú lífsreynsla skildi eftir
mörg ör í sál minni. Við svörtu
íþróttamennirnir urðum að borða í
sérstöku niðurníddu húsi, en í því
bjuggu allir svörtu stúdentarnir. Á
leið til íþróttamóta fóru hvítu fé-
lagarnir okkar alltaf inn í veitinga-
húsin á undan okkur svörtu stúd-
entunum til þess að fullvissa sig
um, að okkur væri líka óhætt að
koma inn. Svo færðu þeir okkur
mat út, ef við máttum ekki fara
þangað inn. Eitt sinn sá veitinga-
húseigandinn þá færa okkur mat út
fyrir. Þá kom hann hlaupandi út og
reif matardiskana úr höndum okk-
ar og hrópaði: „Ég kæri mig ekki
um neina peninga fyrir mat handa
niggurum!" Ég hljóp alltaf eins og
óður maður á frjálsíþróttamótunum
eftir að ég hafði verið særður slík-
um holundarsárum vegna litarhátt-
ar míns. Ég reyndi að hlaupa burt
alla gremjuna, reiðina og óttann,
sem ólgaði innra með mér. Ég var
þannig að svara árásinni, taka á
móti, reyna að sanna, að ég væri
eitthvað.
Sama óttakenndin hafði mig í
helgreipum sínum, er ég steig á
skipsfjöl sumarið 1936. Ferðinni var
heitið á Olympíuleikana í Berlín.
Ég hafði aðeins 7 dollara og 40 cent
í vösunum á einu jakkafötunum,