Úrval - 01.08.1970, Qupperneq 73

bezta fyrir 50 árum. En Corelli vissi
það ofur vel, að slíkar raddir eru
viðkvæmar og óþægar. „Maður
byrjar kannske stórkostlega,“ út-
skýrði hann á ítölsku, „en hver veit,
hvað gerist svo eftir fimm minútur?
Kannski lokast hálsinn alveg.
Kannski verður röddin alveg hljóð-
laus! Það hefur komið fyrir mig.“
Ekki varð það til þess að draga úr
áhyggjum Corelli, að sýningin, sem
var að hefjast, var alveg geysilega
þýðingarmikil fyrir hann persónu-
lega. Þessi heimsmeistari í tenór-
söng átti í rauninni að verja titil
sinn þetta kvöld. Það hafði staðið
yfir verkfall hjá hljóðfæraleikurum
í dálítinn tíma eftir kyrrstöðutíma-
bil sumarsins, og því hafði Corelli
ekki sungið í óperu í næstum því
sjö mánuði samfleytt. Þar að auki
hafði hann afturkallað heilmargar
sýningar vestra veturinn á undan til
þess að geta dvalið á Ítalíu. Rudolf
Bing, framkvæmdastjóri Metropoii-
tanóperuhússins, hafði á meðan
fengið spænska tenórsöngvaranum
Piacido Domingo þau sönghlutverk,
sem Corelli hefði sungið i, hefði
hann ekki verið fjarverandi. Nú reið
því á því fyrir Corelli að verja titil
sinn og vinna nýjan sigur.
Corelli óttaðist ekki sízt þá pynt-
ingu, sem tónskáldið Mascagni hafði
séð tenórsöngvaranum fyrir í upp-
hafi óperunnar, aríuna, sem tenór-
söngvarar um gervallan heim þekkja
(og óttast) undir nafninu „Sicili-
ana“. Hún er tiltölulega stutt og
tónarnir ofboðslega háir. Hún krefst
þess af tenórsöngvaranum, að hann
æpi af öllum lífs og sálar kröftum í
tvær mínútur samfleytt að tjalda-
baki. Og ekki bætir það úr skák, að
rödd tenórsöngvarans í „Siciliana“
er fyrsta röddin, sem áheyrendur
heyra. Því gefst honum ekkert tæki-
færi til þess að „hita sig upp“ í söng
sínum. Honum gefst ekkert tæki-
færi til þess að „prófa sig áfram“,
„prófa“ áheyrendur og auka þannig
smám saman sjálfstraust sitt og ör-
yggi. Hann verður að byrja strax að
æpa, líkt og skotið sé af fallbyssu.
Mörgum tenórsöngvurum finnst svo
gjörómögulegt að syngja „Siciliönu"
vel, að þeir flýta sér að ljúka henni
af sem mest þeir mega samkvæmt
þeirri kenningu, að því skemmri
tíma sem þeir setji sig í gapastokk-
inn þeim mun skárri verði afleið-
ingarnar.
En Leonard Bernstein, er stjórn-
aði hljómsveitinni sem gestur, fór
fram á það, að Corelli syngi þessa
aríu alveg sérstaklega hægt. Hann
tönglaðist sífellt á því við Corelli,
að hann yrði að syngja hana „s-o-s-
t-e-n-u-t-o“, en það þýddi, að kvalir
Corelli yrðu þeim mun langvinnari
og hin mikla rödd hans yrði þannig
reynd til hins ýtrasta. „Corelli ræð-
ur við þetta,“ sagði Bernstein og
hló við. „Hann hefur úlfaldalungu."
Á æfingum hafði árangurinn af
þessari tilraun orðið stórkostlegur.
Þar var um að ræða hægustu og
unaðsfegurstu „Siciliönu11 í manna
minnum. En Corelli hafði aðeins
sungið aríuna með hálfum raddstyrk
á æfingunum. Gæti hann hafið söng
sinn á þessari erfiðu aríu af fullum
krafti strax í byrjun og haldið radd-
styrknum með þessum kveljandi
hægagangi?
71