Úrval - 01.08.1970, Síða 100

98
TJRVAL
að vinna hér, og ég skal halda á-
fram að skýra ykkur frá öllu því,
er snertir njósnastarf mitt hérna.
En ég mun ekki skýra ykkur frá
þjálfun minni né neinu um kenn-
ara mína eða starfsfélaga né nein
önnur leyndarmál, sem ég komst að
í Sovétríkjunum“.
„Þetta er ekki ósanngjarnt", sagði
Don. „Auðvitað langar okkur til
þess að komast að ýmsu. En við
munum ekki reyna að þvinga þig
í því efni. Ég hugsa, að þú munir
samt fyrr eða síðar skýra okkur frá
því öllu sjálfviljugur. Láttu þá
Jack eða Steve bara vita, þegar þú
ert tilbúinn til þess. Þeir munu
sjá um þig framvegis“.
SKILABOÐ FRÁ
MOSKVU.
Tuomi sneri aftur í langferðabíl
til New York algerlega einn síns
liðs. Hann fékk sér herbergi á Hotel
Seville. Síðdegis daginn eftir hélt
hann til fundar við þá Jack og
Steve á Statler Hilton-hótelinu.
Hann eyddi næstum tveim tímum
í að skipta um neðanjarðarlestir,
strætisvagna og leigubíla hvað eftir
annað til þess að fyrirbyggja, að
honum yrði veitt eftirför. Og svo
skauzt hann inn í gistihúsið, svo
að lítið bar á. Þeir settust niður við
að semja varlega orðað bréf til
Miðstöðvarinnar í Moskvu, þar sem
henni var tilkynnt, að kynnisferð
Tuomi um Miðvesturríkin hefði
heppnazt vel, án þess að nokkuð
óvænt hefði komið fyrir. Jack sendi
orðsendingu þessa til aðalstöðva al-
ríkislögreglunnar í Washington og
innan klukkustundar var hringt
þaðan og tilkynnt, að orðsendingin
hefði verið samþykkt. Tuomi skrif-
aði nú orðsendinguna með ósýni-
legu bleki. Meðan hann var að því,
tók hann eftir því, að þeir fylgdust
báðir gaumgæfilega með sérhverri
hreyfingu handar hans. Og hann
gerði sér grein fyrir ástæðunni.
„Ég setti ekki neitt leynimerki í
bréfið, ef það er það, sem þið hafið
svo miklar áhyggjur af“, sagðihann,
um leið og hann lauk við að skrifa
orðsendinguna.
„Kaarlo, við höfum einmitt ver-
ið að bíða eftir því, að þú minntist
á þetta", sagði Steve. „Ákváðuð þið
nokkurt merki ykkar í milli, sem
þú áttir að nota, ef upp um þig
kæmist“?
„Nei“, svaraði Tuomi, „og ég skil
í rauninni ekki, hvers vegna slíkt
var ekki gert. Ég hefði getað skýrt
þeim frá þessu öllu saman með því
einu að sleppa einni kommu úr orð-
sendingunnij. Það hefði nægt, ef
slíkt merki hefði verið ákveðið fyr-
ir fram“.
Tuomi ritaði nafn skrifstofu einn-
ar í Helsinki utan á umslagið og
afhenti Jack það síðan. En hann
fékk Tuomi það aftur. „Ætlið þið
að trúa mér fyrir að koma því á-
leiðis"? spurði Tuomi.
„Héðan í frá verðum við að treysta
hver öðrum. Við eigum ekki ann-
ars úrkosta".
Næstu vikurnar fór þunglyndi og
ótti Tuomi vaxandi dag frá degi.
Hann gat ekki séð neina aðra und-
ankomuleið en þá, sem hann hafði
valið, þ.e. samvinnu við bandarísku
alríkislögregluna. En samt fann
hann til sektar og smánar vegna